De tijd gaat snel wanneer je in het ‘Paradijs’ woont. Er zijn alweer enige maanden verstreken sinds ons laatste blog en dus de hoogste tijd voor een nieuw blog.

Vincent op bezoek
In oktober 2020 kwam mijn jongste zoon op bezoek. In eerste instantie zou hij 3 weken blijven, maar door de Corona perikelen werd zijn terugvlucht afgelast en heeft hij zijn bezoek met meer dan een week verlengd. Vincent was nog geen twee dagen op het eiland toen de Corona maatregelenstrenger werden, waardoor we behoorlijk beperkt werden in onze vrijheid. De restaurants gingen dicht, dus voorlopig niet uit eten en helaas ook geen Happy Hour voorlopig. Wel konden we gebruikmaken van ‘Take Away’. Helaas ging ook het Nationale park dicht, daar konden we dus ook niet heen. Als alternatief huurden we voor een aantal dagen een auto en maakten een rondrit over het eiland, waardoor Vincent toch een indruk kreeg van Bonaire. We reden over hobbelige ‘Offroad’ weggetjes waarvan we geen idee hadden waar we uit zouden komen, wat op zich redelijk spannend was. Bonaire is een snorkel en duikeiland en daar heeft Vincent gretig gebruik van gemaakt. Een bevriend zeiler, die tevens duikinstructeur is, ging samen met Vincent en Fred duiken. Voorafgaande kreeg Vincent enkele basisinstructies en deden ze een aantal proefduiken. Dat ging super goed, Vincent bleek een natuur talent te zijn. Vervolgens zijn ze een aantal keren gaan duiken met zijn 3-tjes. Ook hebben we elke dag wel even gezwommen en gesnorkeld, want er zijn genoeg vissen in de buurt van de boot te bewonderen. Na een aantal weken gingen de restaurants weer open en konden we weer gezellig uit eten en genieten van de gezellige Happy Hours.

Vincent is een bekwaam schaker en speciaal voor hem werd er een simultaan wedstrijd georganiseerd bij restaurant ‘El Mundo’, één van onze favoriete restaurants.

Het was de tweede keer, sinds ons vertrek, dat Vincent langere tijd aan boord was. Het was erg fijn om zoveel tijd samen door te brengen. Wat ons betreft zeker voor herhaling vatbaar!

Ontspanning
We volgen jaarlijks de Formule-1 races, waar we dan ook zijn. De trainingen en kwalificaties kijken we meestal gewoon aan boord op onze eigen tv, maar voor de echte race (die op zondag gehouden wordt), gaan we naar restaurant ‘El Mundo’. In de afgelopen twee jaar hebben we daar een aantal gelijkgestemden ontmoet. De meeste zijn Nederlandse ‘land Lubbers’ (geen zeilers maar mensen die op het land wonen). Als Nederlander zijn we natuurlijk fan van Max Verstappen en dat is ook wel te merken. De sfeer zit er altijd goed in en de mensen zijn zeer enthousiast. Met vaste regelmaat kun je het gejuich al op afstand waarnemen. De wedstrijden zijn vaak vroeg in de ochtend (vanwege tijdsverschil) en dan nemen we daar ook een lekker ontbijtje.

Uiteraard kunnen we ook lekker helemaal niets doen en wat is het dan lekker om lui in een opblaasband, glaasje erbij te relaxen!

Domino spelen
In de Carieb wordt een heel ander soort domino spel gespeeld dan we gewend waren van huis uit. Dit spel heet: ‘Mexican Train Domino’ en wordt gespeeld met stenen met tot 12 cijfers. In Trinidad hadden we al kennis gemaakt met dit spel en daarna zelf ook een spel aangeschaft. Voor de zeilers (meestal Amerikanen en Canadezen) is dit een gezellige bezigheid op de zondagen. Doordat vele zeilers vast zaten op Bonaire gaf ons dat mooie de gelegenheid om deze zeilers beter te leren kennen. Natuurlijk zijn er ook anderen nationaliteiten die meespelen, zoals oa uit Puerto Rico. We spelen voor ons plezier, maar dat betekend nog niet dat we niet fanatiek zijn! Het zijn altijd hele gezellig zondagmiddagen. Door één van de zeilers is een vlag gemaakt die rouleert als je wint. Deze vlag heeft al een aantal keren op de ‘Pegasus’ gewapperd! Na afloop van het spel doen we samen nog een borrel en gaan soms met een aantal uit eten. Dit geeft een ieder ook de mogelijkheid om ons (Nederlanders met onze aparte gewoontes) een beetje beter te leren kennen. Zo komt de directheid en openheid van Nederlanders ter sprake en werden onze (voor)oordelen (die we toch allemaal wel hebben) over o.a. Amerikanen wat afgevlakt of juist versterkt. Wanneer je langere tijd ergens voor anker of aan een mooring ligt, zie je toch vaak gebeuren dat zeilers met dezelfde nationaliteiten bij elkaar ‘klitten’. Daarom zijn dit soort bijeenkomsten des te leuker. 

Inspanning
Om de dag doen we met onze, op Bonaire gekochte fietsen, boodschappen. Maken af en toe een rondje op de fiets, zwemmen en snorkelen we. Als groepsactiviteit ‘Noodelen’ we (in zee met een drijver) met enkele andere zeilers vlakbij onze boot. Dit proberen we 2x per week te doen. Fred maakt gemiddeld 1x per week een duik samen met andere zeilers en/of land Lubbers. Intussen heeft hij al ruim 70 duiken gemaakt bij Bonaire en is nu een officieel ‘Advanced Open Water Diver’.

Reversals
Dit jaar viel het reuze mee met de reversals, we hebben er maar een paar gehad. Sommige wat heftiger dan de andere. Vaak ziet het er vanaf de kant veel indrukwekkender uit dan wat wij ervaren. Dit jaar brak er maar één lijn, dus we gaan vooruit. Tijdens een reversal komt de wind niet meer vanaf het land maar juist vanaf de zee, dat maakt dat er hogere golven ontstaan. Het is veelal het gevolg van een orkanen die ontstaan bij Kaapverdië richting de Caribbean trekt.

De Pegasus duikt onder

Uit eten, HH en feestjes
In het begin dat we bij Bonaire waren deden we eigenlijk wel erg vaak Happy Hour, wat een enigszins uit de hand liep. Niet alleen qua kosten, maar ook wat het alcohol gebruik, dat met de dag meer werd. Zijn niet alle zeilers een beetje alcoholist? Je zou het bijna gaan denken. De laatste maanden beperken we het tot 1 a 2x per week, meestal in combinatie met de zondagmiddag Domino-spelen. Uiteraard gaan we af en toe gezellig uit eten met vrienden die we hier op het eilanden hebben leren kennen.

Uiteraard zijn we op onze beide verjaardagen uit eten geweest. Dit jaar is Fred 65 jaar geworden en dat moest gevierd worden en daarom hielden een borrel bij ons favoriete restaurant ‘El Mundo’. Er kwamen zowel zeilers als land Lubbers, wat erg gezellig was.

Rondritjes met een auto en op de fiets
Van een bevriende Bonairiaan mogen de auto lenen en maken, voor de afwisseling  af en toe een rondritje over het eiland. We zijn opnieuw naar het Donkey Sanctuary toe geweest om mijn 1^e adoptie ezeltje te bezoeken. Nu we deze keer met de auto waren, konden we gelijk over het hele terrein rijden. Er worden ongeveer 700 ezels opgevangen en een deel staat in de wei en de overige in het zorg gedeelte. Dat zijn voornamelijk gewonde, oude en pas geboren ezels.

We zijn nog een keertje naar het National Park geweest en hebben we in een baai aan zee lekker gepicknickt.

Met de fiets gaan we meestal niet zover, want de wegen zijn niet echt jofel om te fietsen. Maar het is weleens lekker om een eindje te fietsen en dan ergens aan zee te lunchen.

Dagje zus en zo
Tijdens het regenseizoen komt de regen soms met bakken de lucht uit.

Wasjes moeten er ook gedaan worden en dan hangt de kuip vol met kleding. Ik hang zoveel mogelijk kleding op hangertjes en haal de waslijn door het hangertje zodat deze er niet af kan vallen. Als knijpers gebruik ik het liefste plastic knijpers en voor de kleding die ik direct op de lijn hang, gebruik ik sluitingen voor zakjes. Dit werkt perfect en je kleding beschadigd niet!

Zeilers
We hebben bij Bonaire de nodige nieuwe zeilers leren kennen, maar zien ook weer een aantal bekende zeilers van voorgaande jaren terug. Dit is altijd een vrolijk weerzien waar de alcohol rijkelijk vloeit en de nodige verhalen weer uitgewisseld worden. Er ontstaan soms binnen zeer korte tijd hechte vriendschappen en dan is het toch altijd weer moeilijk om afscheid te nemen van elkaar. We hebben in de afgelopen 5 jaar wel een beetje geleerd dat dit het lot van het zeilers bestaan is, het voortdurend afscheid moeten nemen!  Maar ondanks dat zijn we blij met deze ontmoetingen en genieten van deze vaak bijzondere vriendschappen. Via WhatsApp houden we veelal contact, want je weet tenslotte nooit wanneer je elkaar weer ergens zult treffen.

Vrijwilligerswerk
In de afgelopen 2 jaar wilden we heel graag iets doen voor de bevolking van Bonaire. Bij toeval kwam ik een bericht tegen dat er vrijwilligers gevraagd werden voor de Mediabus. Dit is een bibliotheek bus die door de weeks langs alle basisscholen rijdt en op zaterdag op de parkeerplaats bij de supermarkt van der Tweel (AH) staat. Dit leek me wel iets en ik melde mij aan voor de zaterdagen. Zo leerde ik een aantal andere vrijwilligers kennen en ook degene die altijd met de bus rijdt.

Fred is wiskunde bijles gaan geven aan de dochter van Verio, de baas van restaurant ‘El Mundo’. Nu was het al jaren geleden dat hij les heeft gegeven in wiskunde, maar dit was geen enkele probleem voor hem. Fred vindt het erg leuk om haar te helpen wiskunde beter te begrijpen. Blijkbaar is haar eigen leraar niet zo goed in staat om het uit te leggen. Gelukkig heeft  Fred héél veel geduld!

Kapper
Soms is het tijd voor iets anders en daarom besloot ik om maar weer eens vlechtjes in mijn haren te laten doen. Dit heb ik een paar jaar geleden ook in Gambia gedaan. Hoe ouder hoe gekker zeggen ze toch? Ik koos voor donker haar afgewisseld met blauwe vlechtjes. Dat was weer eens iets anders. In Nederland keken ze mij soms wel wat vreemd aan, maar daar trok ik me niets van aan. Ik nam zelfs wat extra blauwe haren mee naar Nederland, zodat ik ook een paar vlechtjes in mijn kleindochter Bobby’s haar kon maken. Vier weken lang heb ik mijn haren alleen met water gespoeld en niet kunnen wassen. Toen begon het toch wel wat te jeuken en was het tijd om de vlechten er weer uit te halen. Hier ben ik ruim een halve dag mee bezig geweest!

Adoptie
Mijn liefde voor ezeltjes heeft er voor gezorgd dat ik de verleiding, om nog een ezeltje (mijn 2^e) te adopteren, niet kon weerstaan. In juni 2021 adopteerde ik een heel jong ezeltje genaamd ‘Zola’. Eigenlijk was dit een adoptie voor mijn kleindochter Bobby. De oorkonde van de adoptie en foto nam ik voor haar mee toen ik in augustus naar Nederland ging. Mijn bijdrage zorgt weer voor een jaar verzorging van deze twee ezeltjes. Mijn 1^e ezeltje ‘Rayo’ heb ik nu alweer voor het 2^e jaar.

Mijn Rayo

Gezondheid
Van ons tweeën ben ik altijd wel degene die iets mankeert. Hadden mijn ouders mij maar wat beter in elkaar gezet! In april kreeg ik steeds vaker last van druk op de borst, waarvan ik zelf dacht dat ik misschien weer een longontsteking had (iets wat ik al vaker heb gehad). Toch maar even naar de huisarts voor controle. Deze dacht meer richting hart en vond het ernstig genoeg om mij direct door te sturen naar de 1^e hulp.  En daar lag ik ineens in mijn eentje op de EHBO. De huisarts heeft Fred gebeld en op de hoogte gebracht dat ik allerlei onderzoeken zou krijgen om een problemen met mijn hart uit te sluiten. Dit zou wel even wat tijd in beslag nemen. Bloed werd afgenomen, zuurstofgehalte gemeten, hartfilmpjes gemaakt, alle toeters en bellen. Toch een fijn gevoel dat alles even gecontroleerd werd, kan nooit kwaad toch! Het personeel van het ziekenhuis was uitermate vriendelijk en zeer deskundig. Ik kreeg medicatie mee om de druk op de borst wat te verminderen en na een week moest ik voor controle komen bij de cardioloog. Om een lang verhaal iets in te korten, met mijn hart was niets mis. Gelukkig maar!

Samen met mijn huisarts hebben we alle problemen besproken en afspraken gemaakt bij diverse specialisten. Zo ook bij een de KNO-arts voor mijn bijholtes, daar ik nog steeds moeite heb met onderwater zwemmen omdat mijn holtes vaak dicht zitten. Na het maken van de nodige foto’s was de conclusie van de arts dat mijn holtes erg nauw zijn en dat dit is wat het is en dat hier weinig aan te doen valt. Accepteren dat het zo is en als onder water wil zwemmen dan adviseerde hij om van te voren een pilletje (Desloratadine) te nemen. Maar wel goed om te weten dat alles verder oké is, tenminste medische gezien, over het geestelijke gedeelte zullen we het hier maar niet hebben. Je moet tenslotte een beetje anders dan ‘normaal’ zijn om het leven te leiden wat wij doen niet waar!

Bezoek aan de dermatoloog gebracht voor controle moedervlekken. Een aantal jaren geleden had ik een Melanoom (huidkanker), een onrustige moedervlek die ze hebben verwijderd. Sindsdien laat ik om de zoveel tijd een controle uitvoeren.

Last van mijn rug blijf ik houden wat te wijten valt aan slijtage van de onderste ruggenwervels. Na het maken van een MRI blijkt dat het kraakbeen gehalveerd is dat maakt dat ik vaak pijn heb in mijn rug. Ook hier is weinig aan te doen, behalve mijn rug sterker maken door meer buikspieroefeningen te doen, af te vallen en te blijven bewegen. Gelukkig doet Fred altijd al het zware (til) werk en verder zal ik goed moeten opletten met het maken van verkeerde bewegingen.

Zo, medisch gezien ben ik dus dit jaar weer helemaal door de molen geweest, wat nooit kwaad kan op deze leeftijd!