May 9, 2021

Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat we de trossen los gooiden in de haven van Scheveningen en uitgezwaaid werden door Ingrid en Freek (zus en zwager van Fred). Twee dagen ervoor hebben we afscheid genomen van onze dierbare familie en vrienden tijdens een samenzijn in de haven van Scheveningen. Een afscheid vol met wisselende emoties. De spanning voor ons vertrek uit Nederland, het afscheid van onze kinderen en kleindochter (die pas 6 maanden was), van vrienden die je een lange tijd niet zal zien. De laatste gesprekjes, herinneringen delen en de vele leuke, grappige en nuttige cadeautjes. We hielden ons groot en genoten van ieders aanwezigheid. Tot het moment dat mijn kinderen mij hun afscheidscadeau gaven, dat was het moment dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen. Ze hadden prachtige foto’s laten maken. Deze zijn ingelijst en hebben een mooie plaats aan boord gekregen. Ja, afscheid nemen was (is) moeilijk.

9 mei 2016, vertrek uit Scheveningen

Er zijn tegenwoordig gelukkig verschillende manieren om contact te houden met elkaar, maar toch mis ik af en toe die knuffel en armen om me heen. Mijn kleindochter zien opgroeien op afstand is en blijft ook bijzonder. Voor haar ben ik “Oma Boot” die samen met Fred de wereld rond zeilt.

In de afgelopen vijf jaar ben ik drie keer terug geweest naar Nederland om familie en vrienden te bezoeken. Het gevoel was elke keer heel dubbel. Het is ontzettend fijn om de familie en vrienden weer even terug te zien. Mijn kinderen, kleindochter en schoonfamilie weer even te kunnen knuffelen. Uit eten met mijn beide zoons, de momentjes met mijn kleindochter, genieten van de kookkunsten van Ingrid, mijn ‘sussie’ Mila weer te zien en lekker over ‘vroeger’ praten, samenzijn met mijn goede vrienden Erik en Jeanette (waar ik me altijd meteen weer thuis voel), te lunchen en bij te praten met mijn vriend Johan en nog vele andere dierbare momenten. Samen met Anneke mijn goede vriendin, die ik inmiddels ook alweer bijna 30 jaar ken, ouderwets koffie drinken en gezellig bij de Griek uit eten!  Dat zijn de momenten die ik in mijn hart sluit tot de volgende keer.

Tegelijkertijd besef ik ook goed wat ik niet mis aan Nederland. De drukte, chaos in het verkeer, de mensen die je voorbij lopen al starende op hun mobiel. Dan heb ik het nog niet eens over het temperatuurverschil met waar we nu vertoeven. Nee, de nattigheid en de kou mis ik zeker niet!

Het valt op dat de mensen veel meer met zichzelf bezig zijn in Nederland en weinig oog hebben voor anderen. Elkaar groeten doen ze al helemaal niet, wat een verschil met hoe wij tegenwoordig leven. Bonaire een klein eiland, te vergelijken met een dorp en daar is het heel gewoon om elkaar te begroeten. We zijn hier nu al bijna 1 ½ jaar en je leert de mensen een beetje kennen en zij ons. Bonaire is echt onze nieuwe ‘thuis haven’ geworden.

LOVE

We hebben de afgelopen 5 jaar de nodige ervaring op gedaan op zeilgebied, zijn sterker geworden en zijn nog beter op elkaar ingespeeld. Hoewel we de laatste tijd niet veel gezeild hebben bevalt dit leven ons prima. De vrijheid die we hebben (dan heb ik het niet over de Corona die dit enigszins beperkt), om andere landen te bezoeken, te genieten van natuur en andere culturen. Lokale mensen te ontmoeten en kennis te maken met vele andere zeilers uit verschillende landen. We zijn veel bewuster geworden, kijken anders tegen dingen aan dan voorheen en verplaatsen ons meer in de mensen om ons heen. Doordat we langer op Bonaire zijn hebben we ons meer verdiept in hoe het leven voor de lokale bevolking is. Niet alles is hier zo zelfsprekend, we zien de grote verschillen met Nederland. Het is een mooi leer proces voor ons.

Ja, dit leven gaat ons goed af. We genieten van elkaar en van onze omgeving en hopen dit nog lang te kunnen blijven doen. Op naar de volgende 5 jaar!

Want zeg nu zelf……. dit uitzicht wil toch iedereen!