De ingang naar het Spaanse water vergt toch wel enige aandacht. Aan de linkerkant steken namelijk rotsen uit het water en aan de rechterkant is een zandbank, een strandje met een flauwe helling in het water. We passeren het luxe resort en volgen dan de slingerende route naar het Spaanse water. Aan de noordkant zijn veel mooie baaien en kleine eilandjes met mangrove bomen en koraalriffen. Het Spaanse water is verdeeld in sectoren waar je kunt ankeren. Wij kiezen voor sector B, waar al een paar bekende boten liggen en het niet al te ver van het dinghydock is.

In de voorafgaande weken/maanden hebben we geregeld contact gehad, via WhatsApp en Facebook, met twee bevriende zeilboten. De Dayak hebben we voor het eerst ontmoet in Mindelo op de Cape Verde. De Zeezwaluw zeilt al tientallen jaren rond en met hun heb ik al de nodige ervaringen uitgewisseld. Zodra we in de buurt van de sector komen, horen we al een toeter, dat is de Dayak die ons welkom heet. Zij liggen verscholen achter één van de mini eilandjes. We varen langs de Zeezwaluw en ankeren even later op ongeveer 100 meter voor hun boot. Op advies van de Zeezwaluw gooien we wat meer ketting uit dan we normaal doen, tussen de 40-45 meter ketting. Eenmaal gesetteld komt de bemanning van de beide boten aan boord met verse koffie, speculaas en drop. Wat een warm welkom! Het is leuk om Ineke en Riens van de Zeezwaluw eindelijk in levende lijve te ontmoeten en fijn om Diny en Martin van de Dayak weer te zien. We krijgen een kaart van het eiland en tips voor de eerste periode van Riens en Ineke. De Dayak heeft een auto gehuurd en bied ons aan om ons de volgende dag naar de Immigratie en Douane te brengen, wat we natuurlijk graag aannemen.
 
De volgende dag varen we met de dinghy naar het hele kleine steigertje toe. Je krijgt meteen de indruk dat ze het niet zo op hebben met zeilers. Je kunt maar aan één kant aanmeren en er liggen veel teveel dinghy’s voor deze maat steiger. Maar goed we vinden een plekje en even later ontmoeten we Diny en Marten om naar de douane te gaan.
* Aanvulling per december 2019: er is een nieuwe steiger gemaakt!
 
Douane, Immigratie en Permit voor Spaanse water
Om in te klaren moet je naar de hoofdstad van Curacao, Willemstad, wat op op circa 15 minuten rijden ligt met de auto. We parkeren bij de ronde markt (hiervoor moet je betalen bij parkeerautomaten, vervolgens wandelen we naar de douane die zich vlakbij het Curacao Maritiem Museum bevindt (zie kaartje voor route).

Je moet een trap op naar de 1e verdieping en dan kloppen of aanbellen. De mensen zijn uitermate vriendelijk, maar je moet wel geduld hebben want het invoeren van de gegevens gaat erg traag omdat er slechts met één vinger getypt wordt. We zijn ondertussen wel wat gewend wat geduld hebben betreft, sinds we in Afrika geweest zijn en nu in de Carieb!
Hierna terug naar de auto en op naar de immigratie, die zich aan de andere kant van het water bevindt. Het is maar goed dat we rond gereden worden door de Dayak anders hadden we alles moeten lopen. Er zijn verschillende manieren om hier te komen, wanneer je lopend bent, wandel je vanaf het busstation (zie kaartje). De eerst keer voor het inklaren namen we route waarbij we alsnog een stuk moesten lopen, maar toen we bij ons vertrek uit Curaçao moesten uitklaren ontdekten we een veel handiger route (zie kaartje). Mits je natuurlijk over een auto beschikt.

Ook bij Immigratie duurt het even voordat alle formulieren ingevuld zijn en voorzien van alle stempels etc. Vervolgens moeten we nog naar het kantoor wat links tegenover de immigratie zit om een vergunning te kopen voor het liggen op het Spaanse Water. Ja, je moet overal voor betalen…….. Later horen we van andere zeilers dat er niet echt gecontroleerd wordt en er zijn erbij die geen permit kopen. Op een bord zien we dat we net te laat zijn, ze zijn eigenlijk al gesloten. Het kantoor bevindt zich op de 1e verdiepingen en we proberen het toch maar even. We bellen aan en hebben geluk, de deur wordt voor ons open gedaan en mogen we naar binnen. Een vriendelijke dame wil ons nog wel even helpen. Je betaald een eenmalig bedrag van $ 10,00. Zo, dat is ook weer geregeld!
 
Morgen is er weer en dag , maar onderhand hebben we wel een biertje verdiend! We rijden terug naar het centrum en niet veel later zitten we boven bij restaurant & Café ‘Gouveneur de Rouville’ aan een koud bier en wijn. Ik ontdek dat ze ook bitterballen hebben en hier word ik zo blij van. Natuurlijk laten we ons verleiden en niet veel later staan er twee porties bitterballen op tafel.

We hebben uitzicht op de Koningin Emmabrug welke in de volksmond de ‘Pontjesbrug’ en op de handelskade met de wereld beroemde gekleurde huizen.

Het voelt wel heel vertrouwd omdat je hier weer gewoon Nederlands kunt praten, maar tegelijkertijd vreemd omdat de wereld er hier toch echt anders uitziet. Voordat we uit Nederland vertrokken klonk het erg ver weg wanneer je het over de ABC-eilanden had. Wie had ooit kunnen denken dat we hier met onze eigen zeilboot naar toe zouden varen!