Javascript staat uit. Voor een optimale werking moet Javascript worden ingeschakeld.

SailingPegasus.nl - Zeilen met de Pegasus - Blogdetails
Datum: 9-08-2019    Carieb - Trinidad, deel 4
 
Juli en augustus 2019
 
Vervoer
We maken gebruik van de maxi taxi service van Jesse James, maar ook van de gewone max taxi’s. Dit zijn witte busjes met gele streep erop en kosten 5 TT ( € 0,75) per persoon per rit. Maar wanneer je een beetje laat in de middag terug gaat dan zitten deze busjes vaak vol. Ze nemen niet meer mensen mee dan er normale zitplaatsen zijn en dat is gemiddeld 14 passagiers. Dat is wel wat anders dan in Kaap Verde, waar ze soms meer dan 20 mensen in een busje weten te proppen. Maar goed, dit maakt dat we soms het ene na het andere volle busje voorbij zien rijden. Er rijden ook gewone auto’s zonder taxi bordje rond die mensen meenemen tegen 50% meer dan de maxitaxi busjes. Nu weet je op voorhand nooit of ze uit vriendelijkheid je mee nemen of dat ze iets aan je willen verdienen, dus voordat je instapt, eerst vragen of en hoeveel ze voor de rit willen hebben. We hebben meerdere keren meegemaakt dat wat luxere auto’s voor ons stopte en ons zomaar een lift gaven omdat we buitenlanders waren. Ze maken zich zorgen vanwege de hogere criminaliteit hier en willen niet dat we opgelicht worden door de wat duistere rond rijdende taxi’s. Door deze personen (meestal vrouwen) worden we zelfs voor het dinghydock afgezet, zodat we niet hoeven te sjouwen met onze boodschappen. Ontzettend lief gebaar! Er is nog heel veel goedheid in deze wereld en laten we dit vooral zo houden!
 
Problemen komen nooit alleen
Waarom gaat er altijd van alles achter elkaar mis? Gelukkig zijn sommige dingen eenvoudiger op te lossen dan andere. We liggen nu aan een mooring en wanneer ik gebruik maak van onze toilet en doortrek, maakt deze een zeer vreemd geluid komt er erg weinig spoelwater in de pot. Oh nee, de pomp (we hebben een elektrische pomp) zal toch niet stuk zijn? Fred haalt de bescherming van de pomp af en maakt de slang van de afvoer los. Dan blijkt dat er een heel klein visje, een ‘Lionfish’ in de slang vast te zitten die de boel blokkeert. We verwijderen het visje (hij leefde zelfs nog, arm beest) en daarna doet de pomp weer gewoon zijn werk. Oké, probleem opgelost denken we, maar niets is minder waar. Niet veel later hebben we het zelfde probleem, wederom een visje. Dit gebeurt zo verspreidt over het aantal weken dat we hier liggen. De ene keer leeft het visje nog en de andere keren niet. We worden er zelf geroutineerd in om de slang los te maken en met een schroevendraaier het visje te verwijderen. Het blijkbaar het seizoen van de jonge visjes te zijn……… Toch ergens nog wel grappig, want wie heeft er nu visjes rond zwemmen in hun wc?
 
Motor perikelen
En dan is onze motor eindelijk gerepareerd en kan hij weer terug in de boot geplaatst worden!
Hiervoor moeten we wederom van de mooring naar de kant gesleept worden en doen dit met behulp van diverse bootjes. Ditmaal liggen we aan de kade (met de kont van de boot) bij Dock B, vlakbij het dingydock. De motor wordt er weer in gehesen, aangesloten en gestart. Zodra we de versnelling in zijn vooruit zetten maakt de motor (gearbox) een vreselijk hard geluid. Niet goed dus. Raymond zal de volgende dag terugkomen. Ondertussen laten we de bodem van de boot, die behoorlijk aangegroeid is met pokken e.d., schoonmaken door een duiker uit Venezuela. Zo, de onderkant ziet er weer een beetje beter uit.
Omdat we met de kont van de boot naar de kade liggen houden we meer dan 2 meter afstand van de kade. We plaatsen twee hele grote ronde stootwillen aan iedere kant van onze dure windvaan. We hebben extra lijnen aangebracht naar de kant toe zodat we niet teveel heen en weer gaan wanneer er één van de vele bootjes hier langs vaart en voor golven zorgt. Op een ochtend zijn we aan het ontbijten wanneer ik voel dat de golven anders zijn dan anders en ik spring op en zeg tegen Fred: “Dit gaat niet goed”! Ik ben nog niet goed en wel buiten of de boot knalt met een enorme vaart tegen de kade aan en ik kan me nauwelijks staande houden. De boot die veel te hard langs gevaren is, heeft voor zoveel golven gezorgd dat de lijnen dit niet meer konden opvangen. De twee kikkers (waarop de lijnen naar de kant vast zitten) worden finaal van het dek getrokken en breken doormidden. Lijnen knappen en ook één van de stootwillen is gescheurd. Maar het aller ergste is dat de windvaan, doordat deze de kade raakte, afgebroken is en dat dat deel nu op de bodem van de baai ligt.
Ik ga meteen op zoek naar nieuwe kikkers en een stootwil terwijl Fred op de boot blijft. Tijdens mijn afwezigheid komt er weer een idioot langs gevaren met een te hoge snelheid en wordt de boot voor een 2e maal naar achteren gegooid. Zodra ik aan boord ben bellen we de duiker dat hij terug komen om de windvaan uit het water te vissen. We besluiten dan ook meteen dat we niet langer hier willen blijven liggen. Zo snel mogelijk terug naar de mooring dus! Dan moet er daar maar verder aan de motor gewerkt worden! We regelen weer diverse bootjes en wanneer we eindelijk weer aan de mooring liggen komt eindelijk het besef wat er gebeurd is.
De duiker heeft de windvaan opgevist van de bodem en dan blijkt hoe groot de schade is. Dit vinden we echt niet leuk meer en ons humeur daalt. Nog meer klusjes die we moeten doen. Het weekend besteden we aan de voorbereiding om de nieuwe kikkers te kunnen plaatsen. Gaten dichtmaken met epoxy en opnieuw gaten boren en een houten plaat maken voor extra versteviging aan de onderkant. Na een aantal dagen is alles weer gerepareerd en zien de kikkers er zelfs steviger uit dan voorheen!
 
De komende dagen is Raymond is bezig op het probleem op te lossen. Uiteindelijk maken we dan een proefvaart met de boot en Raymond vaart mee. Al gauw blijkt dat het toerental niet zo hoog is als het zou moeten zijn. Volgend probleem dus. We komen tot de conclusie dat de gashendel en kabels vervangen moeten worden. Dit stond al eerder op ons lijstje, maar we waren bang dat de hendel niet los te krijgen zou zijn. Raymond heeft er vertrouwen in dat dit geen probleem is en koopt een nieuwe hendel en kabels. Het los maken gaat veel soepeler dan we verwachten, dat valt dan weer heel erg mee! Niet veel later is alles weer geïnstalleerd en aangesloten en maken we veel meer toeren dan voorheen. We willen nog een beetje in de buurt blijven, voor het geval dat en zullen een weekendje voor anker gaan in ‘Scotland Bay’.
 
Scotland Bay ligt ten noorden van Chaguaramas en is een half uurtje varen op de motor. Mooie test of alles echt oké is. We vertrekken zaterdag in de ochtend naar de baai en gaan daar voor anker. Het is een mooi groen hier en je hoort heel veel vogelgeluiden. Er liggen enkele andere bootjes, vooral motorbootjes voor anker, maar ook een Duitse zeilboot. In het begin is het nog enigszins rustig maar naarmate de dag vordert komen er tientallen bootjes met luide muziek uit de boxen aangevaren. Er verblijft zelfs een hele grote familie aan de kant en overnachten hier onder een grote tent. Muziek schalt door de baai terwijl de bootjes af en aan varen. Wanneer het donker wordt neemt de rust iets toe. Op zondagochtend is het rustiger in de baai en kunnen we pas echt genieten van de immense rust die hier heerst. We horen zelf de apen in het bos brullen en later verteld het Duitse stel van een zeilboot dat ze apen hebben gezien toen ze naar de kant gevaren zijn met de dinghy. Wat wel heel erg is dat alle ‘gasten’ die hier komen hun afval gewoon op de kant en in het water dumpen. Te triest voor woorden.
In de middag neemt de wind steeds meer toe en we zetten ons anker alarm aan wanneer we naar bed gaan. De wind komt nu uit het zuiden (wat niet normaal is), waait direct de baai in en zorgt voor aardige golfslag. Midden in de nacht (02:00 uur) gaat het alarm af en voelen we dat het anker niet houdt. Het regent pijpenstelen en het stormt behoorlijk. Er is paniek bij een motor boot die ook losgeslagen is en tegen de kant gedrukt wordt. Deze probeert met alle macht los te komen en opnieuw te ankeren. Wij kijken elkaar aan en starten de motor, maar die slaat niet aan…………….. jemig wat nu? Juist op dit cruciale moment. Fred pomp met de elektrische pomp de diesel op naar de motor en dan start hij wel. We willen niet opnieuw ankeren met deze wind en golven. We gaan terug naar Chaguaramas. Het is hier stik donker, dus ik neem het roer want ik zie veel beter in het donker dan Fred. Met behulp van de tablet stuur ik naar de uitgang van de baai. De golven worden steeds hoger en hoger. We zijn tot op ons ondergoed doorweekt en Fred schiet gauw wat droogs aan en blijft zoveel mogelijk uit de regen. Ik doe alleen snel een regenjasje over mijn natte kleren aan, daar moet ik het nu maar even mee doen. Het is een hobbelig tripje terug naar de baai van Chaguaramas met golven van 2 meter. Gelukkig doet de motor wat hij moet doen en daar zijn we nu wel erg blij mee. In de baai draai ik rondjes om een vrije mooring te vinden. Helaas was onze ‘oude’ plek alweer vergeven. Fred heeft moeite om in het donker en ook nog eens met een beslagen bril, een mooring te vinden. Ik stuur en kijk of er een vrij is. Zodra we een mooring langszij hebben zet ik de motor in zijn vrij en loop naar Fred toe om te helpen. Het kost wat moeite, maar na 15 minuten liggen we dan weer veilig aan een mooring. We worden wel aardig heen en weer geschud. We zijn bekaf en duiken nog even voor een paar uurtjes ons bed in. Van de Duitser die de mooring beheert horen we dat het niet vaak voor komt dat de wind zo ineens 90 graden draait.
We nemen contact met Raymond op om te overleggen wat de oorzaak zou kunnen zijn dat de motor niet ineens startte. Hij adviseert om alle slangen en klemmen na te kijken van de dieselleiding, wellicht zat er lucht in. Fred controleert dit en constateert dat de klemmen inderdaad strakker aangedraaid moesten worden. Hiermee is dit euvel ook weer verholpen.
Ook sturen we diverse emails uit om het onderdeel van de windvaan te kunnen vervangen, maar dat valt nog niet mee. Dit model is alweer verouderd en het zal een hele klus worden om dit te laten repareren. Wordt vervolgd dus.
 
We zijn lang genoeg in Chaguaramas geweest en willen dol weer naar een volgende plek. Het volgend weekend zullen we naar Curaçao zeilen. We hebben al contact gehad met de werf daar om de kant op te gaan voor nieuwe antifouling en nog een aantal wat grote klussen. Maar eerst even voor anker in het Spaanse Water van Curaçao om verdere afspraken met de werf te maken en bij te komen. Op het Spaanse Water liggen een (voor ons) aantal bekende Nederlandse boten voor anker en we kijken er naar uit om elkaar (weer) te ontmoeten.
De rest van de week doen we boodschappen en bereiden we ons voor. Op vrijdagochtend gaan we naar de immigratie/douane om ons uit te klaren. We vertellen dat we op vrijdag zullen vertrekken, maar in werkelijkheid zal dat zaterdag zijn. Niemand die dit controleert hoorden we van andere zeilers. We moeten zelfs een exact tijdstip opgeven van ons vertrek, dus vult Fred 16:00 uur in. Dan blijkt dat we (omdat dit 16:00 uur en na kantoortijd) extra geld moeten betalen. Wat een stom gedoe. “En wanneer we dan om 15:59 uur vertrekken? Hoeven we dan niets te betalen?” Dat klopt zegt de man van de douane en kijkt ons enigszins vreemd aan. Fred streept het tijdstip door en maakt er 15:45 uur van……………………… Wat een bureaucratisch wereld hier, maar wel vriendelijk blijven lachen he! Maar goed we krijgen de stempels en hoeven niets meer te betalen.
Zodra we de uitklaringsformulieren in ons bezit hebben, gaan we naar de 'DutyFree' winkel om drank in te slaan. Dit mag namelijk pas wanneer je weggaat en niet tijdens je verblijf hier. Een stel Duitsers gaat met ons mee om zo ook nog wat extra te kunnen kopen op onze naam. Met een leuke drank voorraad keren we terug naar de boot en we hijsen maar meteen de dinghy aan boord. Verdere voorbereidingen worden getroffen, zodat we de volgende dag vrijwel meteen weg kunnen. We maken nog een paar mooie foto’s van de zonsondergang.
Zaterdagochtend zullen we na het ontbijt vertrekken uit de baai van Chaguaramas en Trinidad en alle motor perikelen achter ons laten.
----------
 
 
1-09-2019, reactie van Cynthia van Hest
Jemig wat een verhaal weer.
Hoop dat jullie motor het de komende jaren weer normaal blijft doen.
En hopelijk lukt het om de windvaan te repareren.
Maar jullie zullen de komende maanden wel bij de ABC eilanden blijven.
Geniet van alle nl ers die er weer zijn.

groetjes
 
2-09-2019, reactie van Je suzzie Ludmilla :)
Ik wist het meeste natuurlijk al, maar mijn hemel, wat een doffe ellende, zeg! Hopelijk komen jullie nu in 'rustiger vaarwater'...
 
2-09-2019, reactie van Ad en Joke
Wat een verhalen weer allemaal en wat een pech. Hopelijk gaat nu alles weer voorspoedig en kunnen jullie lekker genieten.
 
7-11-2019, reactie van René Schwab
Hallo allebei, Zo, Ik had heel wat achterstand in het lezen van jullie blog, maanden. Ineens zijn jullie heel ver. Ik moet eerlijk bekennen, ik geniet van de blog, maar ben blij dat ik niet aan zo'n avontuur ben begonnen. Ik ben een landdier en daar zal geen verandering in komen. Blijft staan dat ik bewondering heb voor mensen die hun dromen werkelijkheid maken. Ik ben eigenlijk heel benieuwd of Fred nog altijd klanten in Nederland heeft. Inmiddels is Anita ook met pensioen, min of meer gedwongen, omdat haar gezondheid zodanig is dat ze het harde werken niet meer volhield. Zelf vul in mijn dagen vooral met muziekmaken, fietsen en vriiwilligerswerk in Blijdorp. En natuurlijk de gebruikelijke huiselijke beslommeringen.
Ik ben van plan wat trouwer jullie blogs te volgen.
Groet en dat het jullie maar goed mag blijven gaan!!

 ----------
     << Terug >>