Marina van CrewsInn	Dinghy Dock
Douane kantoor	Immigratie

De douane en immigratie zitten hier vlakbij. Voor immigratie moet je de trap op naar boven. Wat ik nog vergeten was te vertellen is dat ze nogal strenge kledingeisen hier in Trinidad hebben. Zo mag je geen camouflage kleding dragen en zelfs niet iets wat er op lijkt, zoals de korte broek die Fred gisteren aan had! Je kunt hier hoge boetes voor krijgen. Wanneer we de trap oplopen naar immigratie staat daar bovenaan een bewaker met een nors gezicht. Hij kijkt ons hoofdschuddend aan en laat een negatief stemgeluid horen. Onze kleding is blijkbaar niet gepast en eigenlijk moeten we terug om ons te verkleden. Fred heeft al rekening gehouden met zijn korte broek, maar het dragen van een mouwloos shirt schijnt ook niet gepast te zijn om de autoriteiten te bezoeken! De regels (het zijn er nogal wat) staan op een bord in het Spaans en Engels vermeld, maar de bewaker staat er met zijn dikke kont pontificaal voor. Zijn vriendelijkheid kent geen grenzen, we mogen voor deze keer het kantoor in, maar de volgende keer……. Brrr. Mijn irritatie niveau neemt toe, wat een belachelijk gedoe.
In het kantoor gaat het er duidelijk anders aan toe en worden we keurig behandeld. Uiteraard moeten we ook hier weer de nodige formulieren invullen, maar gelukkig hebben ze ouderwets carbonpapier, dat scheelt. We moeten 100 TT betalen (ongeveer € 14,00). Aangezien we nog geen ATM hebben gezien (die blijkt hier ook niet te zijn) hebben we alleen Amerikaanse dollars. Deze hebben we op voorhand in Nederland gekocht omdat dit ons wel handig leek. De dame heeft alleen niet genoeg geld terug, dus of we zelf maar even willen gaan wisselen…..
Oke, maar dan gaan we ook maar eerst even lekker koffie drinken. Daarna gaat Fred even snel terug, maar dan zijn ze met lunchpauze………. Dan maar naar de supermarkt ‘Massy Stores’, waar je de basis dingen wel kunt krijgen. Hierna terug naar immigratie om te betalen. De dame is verbaasd dat we nog terug gekomen zijn. Maar wij zijn eerlijk genoeg en betalen keurig wat we verschuldigd zijn.
 
De mooring die vlak voor ‘PowerBoats’ liggen zijn van Avi Trudeau (+18684777426) en hiervoor betaal je 1000 TT (€ 140,00 per maand). Het geld wordt geïnd door Herbert, een Duitser die hier al 4 jaar met zijn boot aan een mooring ligt. Rondom ons liggen diverse zeilboten aan moorings en enkele boten voor anker. Hier tussendoor gaan er vaak middelgrote houten vissersboten van Venezuela voor anker. Ze liggen vaak veel te dichtbij en we spreken ze hierop meerdere malen aan. Een echt anker hebben ze niet, ze maken gebruik van een groot stuk beton aan een touw wat ze overboord gooien. Vele bootjes in allerlei maten scheuren langs met hoge snelheden, blijkbaar is hier geen sprake van een bepaalde snelheidslimiet. Deze zorgen voor grote golven, waardoor onze boot met regelmaat flink te keer gaat. Aan de grote kade liggen enorme grote boten die o.a. de diverse boorplatformen die hier voor de kust liggen voorzien van allerlei goederen. Venezuela ligt hier niet zover vandaan en volgens zegge schijnt het dat de Venezolanen nogal eens voor overlast en criminaliteit zorgen. Zeilers proberen daarom ook zo ver mogelijk bij de kust van Venezuela vandaan te blijven. Er worden regelmatig meldingen gedaan waarbij sprake is van pogingen tot overvallen op jachten. Het is beter om sommige gebieden te vermijden en indien onmogelijk, om dan maar beter voor bereid te zijn. Daarom varen (meestal Amerikanen, want die zijn overal bang voor) graag in konvooi van Grenada naar Tobago en Trinidad. Die konvooien worden dan begeleid door de CG (Coast Guard). Natuurlijk worden dit soort onderwerpen besproken onder zeilers en de meningen over ‘Hoe jezelf te verdedigen’ i.g.v. overvallen te worden lopen nogal uiteen. Wij nemen ook zo onze maatregelen, maar die zal ik hier niet beschrijven.
 
Motor perikelen
Tja……en dan nu onze motor problemen, want dat is de reden dat we hier in Trinidad beland zijn.
Nog geen twee jaar geleden kochten we een nieuwe motor, eentje die we zelf makkelijker zouden kunnen onderhouden. Een 50 PK motor van ‘Beta Marine’, als basis is het een Kubota motorblok die geschikt is gemaakt voor zeiljachten.  We wilden een betrouwbaardere motor dan de oude, die meer dan 30 jaar was, omdat we in de toekomst hiervan op aan moeten kunnen. En dan krijgen we dit….. nog binnen 2 jaar deze gigantische problemen met een nieuwe motor. Onze gemoederen zijn nu enigszins bedaard en is het tijd om plannen te maken wat nu verder. Maandag gaan we als eerste op zoek naar een monteur. Via het kantoor van ‘PowerBoats’ komen we in contact met de monteur Raymond die met ons mee gaat naar de boot om te bekijken wat er vervolgens moet gebeuren. Al gauw is duidelijk dat de motor uit de boot zal moeten worden gehaald en hiervoor zullen we naar de kant moeten. Volgens Raymond kunnen we op eigen kracht met een hele lage toerental naar de kade toe varen. De plaats waar we moeten liggen is nogal nauw en omdat onze boegschroef niet meer werkt, kunnen we moeilijker manoeuvreren. We krijgen hulp van een tweetal dinghy’s..  (met dank hiervoor). Zodra we liggen worden er afspraken gemaakt voor de kraan om de motor uit de boot te halen. Raymond neemt contact op met de leverancier van onze motor, Beta Marine in Engeland, om te overleggen wat we het beste kunnen doen. Dit ook i.v.m garantiemogelijkheden, althans dat dachten we toen nog. Zodra de motor uit de boot is willen we zo snel mogelijk weer aan een mooring liggen. Avi en Herbert helpen ons om de boot samen terug naar de mooring te slepen. Hier liggen we een stuk fijner dan aan de kade.

Kevin maakt de motor los

Ons 'hart'op de kant.

Het hele proces van de reparatie van de motor en de daarbij behorende problemen heeft ruim twee maanden geduurd. Er ging ontzettend veel tijd zitten in het verkrijgen van informatie over de juiste onderdelen en waar we deze konden verkrijgen. Over de slechte medewerking van de fabrikant van Beta Marine maar niet te spreken. De aanschaf van de onderdelen duurde hierdoor veel langer dat we gehoopt hadden en nodig was.  
Het heeft een hele hoop ergernis gegeven en hierdoor was het irritatieniveau aan boord erg hoog, waardoor we weinig van elkaar konden hebben. Natuurlijk gaan er weleens dingen stuk en moet er af en toe wat gerepareerd worden, maar dit was toch wel even iets anders.
Er waren echt wel momenten dat we het even niet meer zo zagen zitten, maar ook hier zijn we gelukkig samen door heen gekomen.