Maandagochtend, 8 april 2019, gaan we naar de kant om in te klaren. Nadat we de dinghy in het water ligt en de buitenboordmotor erop zit, zijn we zijn klaar om te vertrekken. Oeps, de bbm doet het niet, de versnelling van de buitenboordmotor is het probleem. Dat is weer even balen. We hijsen de bbm terug aan boord en besluiten om dan maar naar het strand te roeien. Later zullen we wel bekijken of en wat we aan de bbm kunnen doen. Op het strand aangekomen helpt er meteen een mannetje mee om onze dinghy hoog op het strand neer te leggen. Hij is een beetje drammerig, wil eerst € 10,00 en wanneer ik zeg dat dit veel teveel is wordt het ineens € 5,00. Hij vraagt mijn naam en roept vervolgens: “oh my god, thats the name of my ex’. We gaan er verder maar niet op in. Een andere man, genaamd George en erg vriendelijk, maakt een praatje met ons. Hij verteld waar we een taxi kunnen vinden en noemt enkele namen van restaurants waar je goed kunt eten en verteld erbij dat ‘Lobsters’ erg duur zijn. Je kunt dit beter op St. Lucia kopen en verkopen voor heel veel geld hier op Barbados (dit is natuurlijk echt verboden). Ook verteld hij dat de vliegende vissen die wij zoveel aan boord hebben gehad heel erg duur zijn omdat die hier niet meer zoveel zijn. Hadden we dat maar geweten…….
We lopen naar de binnenstad en nemen daar een taxi naar de Port authorities. Helaas zet hij ons op de verkeerde plek af waardoor we zeker 2 km terug lopen. Ondertussen komt de regen met bakken de lucht uit en schuilen we even onder een afdakje bij een parkeerplaats. Het zit ons vandaag niet mee. We komen bij de ingang van de Port en melden ons bij de portier die onze gegevens noteert en ons allebei voorziet van een armbandje. Nu mogen we pas het terrein op en in de vertrek/aankomsthal van o.a. de grote cruiseboten bevinden zich de kantoren van Health, Customs en Immigration. Allereerst moeten we ons melden bij Health en de nodige formulieren invullen, vervolgens naar de Customs en weer dezelfde formulieren invullen en als laatste naar Immigration toe. Hier zit een leuke dame waarmee we een heel leuk gesprek hebben. Het is allang lunchtijd geweest en we hebben behoorlijk veel honger. Wanneer we vragen waar we lekker kunnen eten, gaat ze meteen een restaurant bellen en vragen of ze open zijn, helaas voor ons zijn ze dicht. Maar ze geeft ons de nodige tips en ook recepten voor de vliegende vissen o.a. Hierdoor vliegt de tijd. Eindelijk zijn alle formulieren ingevuld en hebben we stempels in ons paspoort gekregen. We mogen onbeperkt blijven, maar als richtlijn een maand. Wanneer we naar andere plek willen bij Barbados met de boot moeten we dit eerst melden. We merken al dat ze in de Carieb veel strikter zijn dan in de Kaap Verde. Al met al zijn we toch een paar uur zoet geweest en hebben behoorlijk veel trek gekregen. Gelukkig voor ons is er op het terrein een klein eettentje, waar we ons te goed doen aan het lekkerste broodje met kip tot nu toe.
We lopen terug van het terrein af en op de hoek van de straat houden we een taxibusje aan en vragen of hij naar het centrum gaat. We praten met de chauffeur en vertellen dat we met onze eigen zeilboot zijn. Verbaasd en vol bewondering over het feit dat we helemaal uit Holland komen. Hij verteld ons waar we simkaartjes kunnen kopen en waar we een supermarkt kunnen vinden. Wanneer we uitstappen, hoeven we niet te betalen omdat hij toch zijn dochter op moet halen. Lief van hem! We krijgen een kaartje waarop staat dat hij taxi vervoer doet, maar ook begrafenissen. Leuke kennismaking met Barbados!
We wandelen door de stad naar de supermarkt, langs de groente en fruitstalletjes. Na een paar boodschapjes gedaan te hebben eten we iets bij de KFC die er naast zit. Maar dat is eens maar nooit weer! In geen vergelijk met de KFC die we in Nederland kennen, het eten was slecht en vet en slap.
We gaan op zoek naar simkaartjes. Er zijn 2 bedrijven waar we simkaartjes voor onze mobiel kunnen kopen: FLOW en DIGICEL. De eerste lukt, maar wanneer we bij de andere winkel komen is het al 17:00 uur en gaat deze net dicht. Dat doen we de volgende keer dan maar. We hebben beide een mobiel waar 2 simkaartjes in kunnen en we nemen zoveel mogelijk verschillende, om zo ons bereik te vergroten. We zijn moe en willen een taxi terug nemen, maar dat kost om te beginnen al 10,00 BBD (€ 5,00) en ook de volgende taxi-chauffeur meldt ons dat dit het basis tarief is. We vertellen waar we heen moeten en dan zegt hij heel eerlijk dat we beter kunnen gaan lopen want het is maar 10 min. Bedankt meneer! Terug bij dinghy zien we niemand meer, het strand is uitgestorven. Hoezo, ik let wel op de dinghy? Het mannetje loopt ik ieder geval zijn € 5,00 mis.

Vanmorgen hebben we de boot voor anker gelegd voor de ‘Pirate Cove’, zodat we dichter bij de stad zitten. Hier is het wel wat drukker met jetski’s, die vanaf 9:00 - 17:00 uur om de boot heen cirkelen. Beetje dichtbij, wat maakt dat je met zwemmen goed moet opletten. Kit is er helemaal niet blij mee, die duikt elke keer ver weg vanwege de harde geluiden. Hij is hierdoor erg schrikachtig geworden. Dagelijks komen er catamarans voorbij varen volgeladen met toeristen. De muziek is hier een stuk luider, maar daar hebben we geen moeite mee. Er ligt nog 2 andere buitenlandse boten voor anker. Veel minder dan we eigenlijk hadden verwacht. Duidelijk is dat het seizoen aan het aflopen is. Wel vliegen de jetski’s, wat maakt dat je moet opletten met zwemmen rondom de boot.

Ook vaart er met vaste regelmaat een ‘party-boot’ rond die knoert harde muziek draat. Eén keertje draait hij ’s nachts, of eigenlijk heel vroeg in de ochtend, rondom onze boot rondjes. Dit was een beetje teveel van het goede vonden we en onze buren, die net gearriveerd waren, werden wakker gemaakt met een ‘Goodmorning!

 

Geruime tijd van te voren heb ik contact gehad met een aantal die op Barbados wonen. Met dank weer aan Wereldvrouwengroep op Facebook! Via een WV maken we kennis met een Nederlandse zeiler, Jules, die hier al meer dan 20 jaar woont. Een afspraak is gauw gemaakt en op woensdag roeien we naar het strand toe. We hebben afgesproken bij de strandtent ‘Pirate Cove’. Hier ontmoeten we ook zijn zeilmaatje Heim, waarmee hij indertijd naar Barbados is gezeild. We hadden Jules al op de hoogte gebracht van onze bbm problemen en gevraagd of hij een monteur wist. Ook hadden we verteld we op zoek zijn naar een nieuwe bbm, een 2-takt i.p.v. een 4-takt. Deze zijn lichter en sneller. Hij heeft al wat navraag gedaan en geeft ons de informatie. Ook heeft hij iemand die ons met de oude kan helpen. We zitten bij lekker te pimpelen en het is de hoogste tijd dat we iets gaan eten. De strandtent sluit al en op advies van Heim lopen we naar het centrum toe richting het restaurant ‘Waterfront’. Wanneer we bij de hoek zijn worden we aangesproken door 3 mannen die voor het restaurant ‘The Bridge’ staan. Ze vertellen ons dat de restaurants allemaal om 21:00 al dicht zijn of gaan. We vallen om van verbazing, nu al? Is er dan ergens een lokaal tentje waar we nog kunnen eten vraag ik. Nee, alles is dicht. Maar zegt één van de mannen, je kunt met mij en mijn vrouw meerijden naar ‘The Gap’ daar begint het leven pas na 21:00 uur en daar zijn volop restaurantjes. We vinden het heel erg aardig dat we mee kunnen rijden. Hij en zijn vrouw zijn eigenaren van ‘The Bridge’ en hebben in The Gap nog 2 restaurants. Niet veel later rijden we in een luxe 4x4 auto naar The Gap. Zijn vrouw legt uit wat voor soort restaurants ze hebben. In The Gap is het in ieder geval een stuk levendiger dan in Bridgetown.

We besluiten om bij ‘The Rumshop’ te gaan eten en genieten even later van ons eerste echte goede maaltijd op Barbados. We doen daarna nog een ‘rummetje’ (de drank van Barbados) bij het 2e restaurant van ze en spreken nog even met de eigenaresse Trish. We nemen de taxibus terug naar het strand.

We roeien terug naar de boot om ons op te frissen en te verkleden om later weer terug te keren naar ‘Pirate Cove’ waar we afgesproken hebben met Jules. Daar ontmoeten we ook Ian, die er 12 jaar over gedaan heeft om een schoener te bouwen hier op het strand. Er is muziek en het is extra druk. Het schijnt dat er elke donderdagavond wel ergens op het eiland een avond met muziek is. Het is het evenement om elkaar te treffen en netjes aangekleed te stijldansen op de muziek onder een grote tent. De mensen kijken allemaal heel serieus. Jules verteld dat op donderdag avond er ook altijd muziek is bij ‘Waterfront’, daar speelt dan altijd een jazzband van heren op leeftijd. Jules en Ian hebben andere plannen, dus gaan we alleen. Er heerst een gezellige sfeer en de band bestaat inderdaad uit zeven heren waarvan er een paar dik in de 80 zijn. Ze spelen Jazz met zoveel passie, dat het een genot is om naar te luisteren en te kijken.

 

De rest van de week zijn we (voornamelijk Fred) met Jules in de weer met de bbm en een monteur. We kunnen de bbm van Heim lenen, eentje die veel meer Pk’s heeft dan onze oude, waardoor we veel harder kunnen dan met onze oude motor. Dit is ook één van de redenen dat we graag een andere willen kopen. Af en toe moeten we de motor even terug brengen omdat mensen van de Cruising Club ze nodig hebben, maar dat combineren we dan vaak met even de stad in te gaan. Bij deze club komen veel buitenlanders die op Barbados wonen of langdurig verblijven. Na afloop drinken we dan een borrel met Jules en Heim bij de CC en bewonderen de zonsondergang.

Vrijdag hebben we met Karen (Wereldvrouw) en Jules afgesproken om uit eten te gaan. Terwijl we op Karen wachten komt de regen ineens met bakken de lucht uit. We maken kennis met Karen en even later halen we Jules op bij zijn huis. Het is nu droog en ik ben net uitgestapt of lig ineens op de grond. Geen idee wat er gebeurde, zal wel weer door mijn enkel gegaan zijn. Echt weer iets voor mij! Mijn linker hand, arm en heup vangen de grootste klap op. Mijn rechter enkel doet pijn, waardoor het lopen wat moeilijk gaat. Bij Jules krijg ik een zak ijs om mijn enkel te koelen en een steunkous om beter te kunnen lopen. We gaan toch uit eten, moet wel voorzichtig zijn met lopen. Het restaurant ‘Shakers’, waar we een echte steak eten! Eindelijk weer lekker vlees. We doen nog ergens anders een glaasje en dan brengt Karen ons terug naar het strand. Mijn enkel doet nog wel pijn, maar heb meer last van mijn linker heup.

 
In het weekend laat ik mijn pootje een beetje rusten en Fred gaat aan het werk.
De volgende week gaan we met Jules naar watersportzaken, bouwmarkten en een grote supermarkt. Het blijkt nog wel een probleem te zijn om hier een nieuwe 2-takt bbm te kopen. Alles moet besteld worden. Jules heeft ons fantastisch geholpen door op voorhand allerlei mensen te bellen voor informatie. Fred heeft via internet informatie opgevraagd bij een bedrijf in Grenada, die zou zowel de bbm als een nieuwe dinghy op voorraad hebben.
We gaan een dagje met de dinghy naar de stad toe, je kunt je dinghy goed vastleggen net voor de 2e brug in de stad aan het ‘St. Fairchild parc’. Je moet hem wel met een staalkabel of ketting vastmaken. Vanaf het park is het 5 minuten lopen naar de supermarkt ‘Jordans’, in de ‘Fairchild street’.

Groente kopen we bij ‘Franky’ die voor de supermarkt staat met wat groeten en fruit. We wandelen wat rond, kijken bij diverse zaakjes en kopen bij Duty free zaak mijn favoriete parfum en een luchtje voor Fred. Eten bij SUBWAY een heerlijke wrap. Dan komen we terug bij de dinghy en bij het open maken van het slot breekt ineens de sleutel af in het slot. Jemig wat een pech. Stom eigenlijk, want we moeten regelmatig de sloten controleren en in spuiten en dat hebben we een beetje verzaakt. Natuurlijk hebben we geen gereedschap bij ons of WB50 (om het slot mee in te spuiten). Ik bel Jules op of hij ons kan helpen en niet veel later is hij er en hem lukt het om met wat gereedschap de rest van de sleutel eruit te krijgen. Gelukkig hebben we de reserve sleutel bij ons. Bedankt Jules!

Op een andere dag ontdekken we in ‘Marhill Street’ een shoppingmoll met een eettentje waar je Roti kunt eten. Heel goedkoop, veel en erg lekker eten.  We hebben een was dagje, watermaker draaien en allerlei kleine klusjes doen. Al gauw blijkt dat de watermaker het steeds slechter gaat doen. In begin maart hebben we een nieuwe pomp er in moeten zetten, wat natuurlijk ook al belachelijk is voor een ‘nieuwe watermaker’ die slechts een half jaar goed gedraaid heeft. Het blijft een probleem geval. Maar waardeloos is het wel, want dit betekent dat we een nieuwe pomp moeten kopen dat blijkt hier onmogelijk (ondanks verwoede pogingen van Jules). Bovendien moeten we ook alweer met jerrycans water gaan sjouwen…… Als troost gaan we ’s avonds maar wat drinken bij ‘Waterfront’ en luisteren naar de muziek van de Jazz heren. Bij binnenkomst worden we zelfs al herkend door Sue, de vriendelijke eigenaresse, als de zeilers uit Holland.

 

Fred moet diverse keren terug naar de monteur. Er is een onderdeel wat niet los gaat en daarvoor wordt er weer een ander mannetje ingehuurd. Nu blijkt al gauw dat de monteur dat specifieke onderdeel ’kwijt ’is geraakt en daar zijn we echt niet blij mee. Hij heeft overal gezocht in de puinhoop van zijn auto en werkplaats, maar dacht ook dat dit onderdeel toch vervangen moest worden. Dit is helemaal niet het geval, Fred kon dit best goed zelf repareren. Bij navraag (door Jules en Fred) blijkt dat dit onderdeel besteld moet worden en dat de totale kosten op ongeveer slordige 300 BBD (€ 150,00). De monteur wil wel even gewoon betaald krijgen voor zijn werk, 390 BBD. Daar zijn we het dus echt niet mee eens. Uiteindelijk na een verhitte discussie is Blacky de monteur boos en wil alleen maar dat we alle losse onderdelen weer mee nemen. Daar zitten we dan met een bbm die uit elkaar ligt en het niet doet. Zo goed als het gaat zet Fred het ding in elkaar en nemen we het mee terug aan boord. Dat wordt in Grenada een nieuwe motor kopen!
 
Bij Jules thuis gaan Fred en hij op internet op zoek naar een nieuwe pomp voor de watermaker. Helaas lukt dit niet, maar misschien dat we deze wel in Grenada kunnen kopen. Het blijkt dat Jules hele bijzondere ‘huisdieren’ heeft. Het zijn hele mooie hagedisjes van ongeveer 10 cm lang, die Barbadosanolis genoemd worden. Ze lopen langs de muren en

verschuilen zich achter zijn boekenkasten.

 

Jules rijdt ons naar een apotheek, waar het niet moeilijk is om zonder recept mijn medicatie voor twee maanden mee kan krijgen. Ook nemen we Jules een aantal keren mee uit eten als dank voor alles wat hij voor ons heeft gedaan. Bij ‘Mama Mia’ eten we een heerlijke dubbelgevouwen pizza en pasta met salade.Op een andere dag gaan we, nadat we een borrel gedronken hebben op de Cruising Club, samen met Jules (en Kiara een kennis van hem), naar Oistins toe om daar bij één van de vele eettentjes rondom de bekende vismarkt een hapje te eten. Jules kent een tentje waar ze overheerlijke vis hebben. Aan houten picknick tafels gezeten smikkelen we van onze maaltijd en kunnen genieten van muzikanten met trommels die langs lopen. Het is overal enorm druk en op verschillende plekken is er muziek. Ook wordt er later op de avond gedanst (in stijl) op jaren 50-60 muziek. Erg leuk om te zien! Na (teveel) rumpunch is het de hoogste tijd om naar huis te gaan.

 

We hebben een lek in de dinghy! Het zijn 2 hele kleine sneetjes, maar genoeg om de voorkant van de tubs langzaam leeg te laten lopen. Het zou kunnen komen door de kleine schelpjes die aan de boot vastgegroeid zijn. Reden genoeg om een duik te nemen en de boot hiervan te ontdoen. De lijm die we de eerste keer gebruiken blijkt niet meer goed te zijn. Nadat we nieuwe lijm hebben gekocht en alles opnieuw plakken is de dinghy weer als van ouds!

 
We gaan niet alleen maar uit eten, we eten ook nog wel eens een gezonde maaltijd op de boot!