Javascript staat uit. Voor een optimale werking moet Javascript worden ingeschakeld.

SailingPegasus.nl - Zeilen met de Pegasus - Blogdetails
Datum: 16-08-2018    Kaapverdië - Santiago, deel 1
 
14-07-2018 t/m 15-08-2018
Vertrek van Maio naar Santiago
Vanwege de problemen met onze ‘nieuwe’ watermaker hebben we deze vanaf het eiland Sal opgestuurd naar de fabrikant in Italië (zie blog mei 2018). Na reparatie zou deze retour worden  gezonden naar het eiland Santiago en daarom is onze volgende bestemming Santiago. Fred zal hierover een apart blogje schrijven, want dit is toch wel weer een heel apart verhaal.
 
We willen in de baai bij Tarrafal voor anker gaan. Officieel zouden we eerst met de boot naar Praia moeten, de hoofdstad, om ons daar in te klaren, pas daarna mag je weer verder. Bij vertrek moet je dan weer terug naar Praia varen om je papieren op te halen, wat een heel gedoe is. We besluiten om dit niet te doen, mede omdat Praia geen veilige plek is om te ankeren. Bovendien vinden we dit hele in en uitklarings gedoe onderhand wel een beetje onzin. We verblijven maanden bij de eilanden en hebben tot nu toe nog niet echt ervaren dat de autoriteiten uit zichzelf interesse toonden. Later blijkt ook wel dat we hierin gelijk hebben.
Het is een bewolkte sombere dag met onrustige golven. De tocht is 43 zeemijl waar we ongeveer 8 uur over doen. Gelukkig kunnen we de meeste tijd zeilen en gebruiken we de motor slecht één uurtje.
Franz en Angela gooien onderweg een vislijn uit en hebben dikke pech wanneer deze in één van hun schroeven komt (ze hebben een catamaran met 2 schroeven), maar gelukkig weet Franz dit snel en vakkundig te verwijderen. Bij aankomst in de baai vinden we een mooie plek met zicht op het mooie strand en het dorp Tarrafal. Onderweg heeft Franz nog wel even een grote tonijn gevangen die we ’s avonds met zijn allen bij hun aan boord eten. Niets lekkerders dan verse tonijn. Na afloop spelen we, onder het genot van vele glaasjes drank, nog een paar spelletjes ‘Perudo’ (met dank aan Iris en Koen van Immaqa die voor deze verslaving hebben gezorgd).
De golven in de baai zijn een beetje onrustig en dat maakt dat Franz en Angela hun boot de volgende dag een stuk gaan verleggen. We gaan gezamenlijk met onze dinghy naar de kant toe, waar Fred ons wil afzetten bij de stenen trap van de kade om daarna door te varen naar het strand. Bij de kade staan een heleboel jongetjes te roepen dat ze willen helpen. Wij stappen uit, maar voordat ik goed en wel op de trap sta, springen er al zeven vrolijk gillende jongetjes bij Fred in de dinghy die mee willen varen naar het strand. Het is een vrolijke bende en op het strand aangekomen deel ik een paar van mijn ‘Home made’ armbandjes uit aan de kinderen. Er komt een man naar ons toe (hij spreekt alleen Frans en wij niet) die wel op de dinghy wil letten, tegen betaling van € 4,00. Dit vinden we veel te veel en dingen af naar € 2,00 waarmee hij mopperend akkoord gaat.
We wandelen één van de twee hellingen op naar het centrum toe om ergens iets te drinken en een hapje te eten. Er zit Angela duidelijk iets dwars en dan komt eindelijk het hoge woord eruit. Zij voelt zich totaal niet prettig in deze baai en ook niet met het feit dat ze niet officieel zijn ingeklaard. Waarschijnlijk heeft zij zich teveel laten leiden door enkele negatieve verhalen die andere zeilers op internet hebben verspreid. Waar dit gevoel vandaan komt begrijpen we niet, want wij ervaren dit in het geheel niet. De mensen die we tegenkomen zijn beslist niet onvriendelijk en we voelen ons nergens bedreigd.
Het resultaat wel dat we afscheid moeten nemen van Franz en Angela (de Nina) wat natuurlijk erg jammer is, want we hebben het erg gezellig met ze. Ze gaan door naar Sao Vincente (Mindelo) om van daaruit over te steken naar Suriname. We spelen nog een laatste potje ‘Perudo’ en nemen dan afscheid van ze en wensen ze een behouden vaart. Wellicht zien we ze nog aan de ‘overkant’.
Tarrafal
Is een kustplaats in het uiterste noorden van het eiland en wordt gezien als het plaatsje met het mooiste strand. Hier krijgen we een voorproefje van hoe het in het Caribisch gebied moet zijn. Witte stranden, wuivende palmbomen, een azuurblauwe zee en een relaxte sfeer. We krijgen meteen een pre-Caribisch gevoel. In de rotsen langs het strand is de naam Tarrafal groot uitgehakt en tientallen kleine gekleurde vissersbootjes liggen op het strand. Er staan enkele huisjes op het strand waar de lokale vissers eten en waar goederen verkocht worden. Dames lopen met manden op hun hoofd vol met kokosnoten die ze aan de man proberen te brengen. Met een vlijmscherp mes hakken ze het bovenste kapje eraf, waarna je met een rietje je dorst kunt lessen. Wanneer de vissers terug komen met de vangst is het helemaal een drukte van belang. De vis wordt verdeeld en schoongemaakt en gaat meteen door om verkocht te worden. Het is een gezellige drukte.

Er zijn verschillende kleine en iets grotere supermarktjes, waar we zelfs Frico en Goudse kaas kunnen kopen! Natuurlijk zijn ook hier weer de zogenaamde Chinese winkeltjes. Wat ik daar wel erg irritant vindt is dat wanneer je rustig denkt te kunnen kijken er altijd iemand op een halve meter achter je in je nek loopt te hijgen. Net of we iets zouden willen stelen! Er zijn ook de nodige mini kantoortjes waar je je internet kunt laten opwaarderen. Vlakbij het busstation, waar alle busjes staan te wachten, is een grote overdekte groente, fruit en vishal. Na een aantal keren worden we al herkend, want ik heb de gewoonte om eerst een rondje door de hal te maken om het aanbod te bekijken om daarna bij verschillende dames iets te kopen. We vinden er zelfs een aantal keren spinazie en hele mooie sperziebonen. Hier worden we helemaal blij van en eten ’s avonds een boerenomelet met spinazie!
De baai
Zoals op zoveel plekken in de wereld liggen ook hier een aantal verwaarloosde bootjes. Zeilbootjes zonder mast, zeilboten die hier achter gelaten zijn of al een paar jaar liggen, zoals een Duitser met zijn gezin al meer dan 1 jaar. Een Fransman ligt hier nu alweer 4 jaar vanwege het ontbreken van onderdelen en geld. Hij komt op een ochtend langs met vers gebakken brood om een beetje bij te verdienen.
Het is wat onrustig in de baai, hoge golven, waardoor één van de verlaten bootjes ineens losslaat van zijn mooring en langs komt drijven. We hebben niets door totdat de Nina ons oproept. Gelukkig, voor ons belandt hij uiteindelijk op het strand waar hij blijft liggen totdat enkele vissers het bootje opnieuw aan een mooring leggen.
In het weekend is het echt familiedag en dan ziet het zwart van de mensen op het strand. De rijkere Kaapverdianen komen uit Praia speciaal naar dit mooie strand toe. Muziek galmt door de baai en ook s ’avonds kunnen we meerdere keren mee genieten van de muziek die gespeeld wordt tot in de late uurtjes.
Eten en drinken
Het bekendste gerecht van Kaapverdië is wel ‘Cachupa’, eenpansgerecht met als basis bonen aangevuld met vlees, vis of ei. Fred kan zich goed vinden bij dit gerecht, maar aan mij is het niet besteed. In Tarrafal vindt je een lokale dis ‘Buzio’, gemaakt van zeeslakken. Je moet er van houden zullen we maar zeggen!
De ‘Padaria’ (bakker) kun je vinden wanneer je de linker helling vanaf het strand oploopt en aan de rechterkant van het plein. Het is tevens een cafetaria waar je hele lekkere pizza’s kunt eten. Dit wordt al gauw één van onze favoriete tentjes!
Vlakbij de groente hal bevindt zich nog een overdekt gedeelte waar een aantal kleine eettentjes gevestigd zijn waar kip en vis op de grill gebakken wordt. Je moet wel goed opletten of het vlees of de vis al een poosje op de grill ligt. De maaltijden zijn goed, eenvoudig en meer dan voldoende. In het centrum, tegenover de kerk, is een parkje en op één van de hoeken zit een eenvoudig koffiebarretje/restaurantje een goede maaltijd voor weinig geld kan krijgen. We hebben al gauw een klik met de serveerster en komen hier vervolgens hier vaker na afloop van het boodschappen doen.
 
Klusjes e.d.
Natuurlijk moet er gewassen worden en daarvoor is water nodig! Zolang we geen werkende watermaker hebben, zullen we een aantal keren op en neer moeten naar het strand met de dinghy. Voor 12 jerrycans met water betalen we slechts € 4,00. Gelukkig krijgen we hulp van onze vast ‘dinghy-oppas’, maar daar moeten we natuurlijk ook voor betalen. Wanneer we wassen, spoelen we eerst met zoutwater en daarna met zoet water. Dit scheelt weer meer water halen!
 
Kit houdt de wacht !
 
Wat doen we verder?
We brengen een bezoek aan de ‘Santiago Lounge Bar’, https://web.facebook.com/santiagoloungebartarrafal , die gerund wordt door Wereldvrouw Angelique met haar man Fer. Helaas is ze niet aanwezig, maar we maken wel kennis met haar man. De bar ligt boven op een rots met een prachtig uitzicht en er heerst een relaxte sfeer. We genieten van een lekkere lunch en beloven nogmaals terug te komen.
Dat doen we enkele dagen later, maar dan via het water met de dinghy, die we op een ministrandje vlakbij leggen. Vervolgens zwemmen we naar de trap onderaan de rots die leidt naar de Loungebar. Maar dat hadden we beter niet kunnen doen………… Blijkt dat er bij dit strandje heel veel en dan bedoel ook echt heel veel zee-egels zitten. Fer was te laat om ons te waarschuwen dat we beter niet naar dit strandje konden gaan. Ondanks dat we beiden waterschoenen aan hebben, raakt Fred met zijn enkel een zee-egel en zit meteen onder de afgebroken stekels. Bij de bar proberen we deze er meteen een beetje uit te peuteren, maar dat is geen groot succes. De dagen die volgen zet de enkel van Fred behoorlijk op, ondanks ons gepeuter om de stekels eruit te krijgen en het warme water wat hij over de enkel laat stromen. Dan gaan we toch maar even naar het plaatselijke ziekenhuis, welke net buiten Tarrafal ligt. Rechts het voetbalveld, links een weg die naar het ziekenhuis leidt. De enkel van Fred wordt nauwkeurig bekeken, uitgelegd wat hij moet doen om de stekels eruit te krijgen en er wordt een recept uitgeschreven voor een antibioticakuur. Afwachten maar denken we, maar het duurt nog weken voordat de meeste stekels eruit zijn. Het blijft opletten met zee-egels!
 
We varen een middagje met de dinghy langs de rotsen en verlaten keienstrandjes. Het ligt hier vol met restanten van schelpen, maar jammer genoeg vind ik geen enkel heel exemplaar. Fred vindt dit niet zo heel erg, want de boot verzand al van al die verzamelde mooie stenen, schelpen en allerlei andere dingen die ik zoal gevonden heb tijdens de afgelopen jaren. Maar ja, verzamelen zit nu eenmaal in mijn bloed, dat krijg je er niet zomaar uit!
 
Het weer
Is nogal wisselend, zonnig met aangename temperaturen, bewolkt en soms veel wind. Deze wind zorgt voor een heleboel zand op de boot.

Pegasus voor anker

----------
 
     << Terug >>