Javascript staat uit. Voor een optimale werking moet Javascript worden ingeschakeld.

SailingPegasus.nl - Zeilen met de Pegasus - Blogdetails
Datum: 14-07-2018    Kaapverdië - Maio
 
03-07-2018 t/m 13-07-2018
We gaan, samen met de Nina, met Angela en Franz aan boord, naar het volgende eiland. Dit wordt het 3e eiland van Kaapverdië dat we bezoeken. Bij ons vertrek hebben we een probleem met de accu’s van ankerlier. Deze leveren onvoldoende stroom, waardoor het ophalen van het anker een stuk moeilijker gaat. Met de hand binnenhalen vergt de nodige spierkracht, maar gelukkig heeft Fred die in de afgelopen jaren wel opgebouwd. Mijn eigen ‘Popeye’ klaart dit klusje wel. We denken dat de accu’s te oud zijn en vervangen moeten worden. Weer een klusje erbij, want we hebben geen idee of het mogelijk is om vergelijkbare accu’s te krijgen in Kaapverdië. Het is een tochtje van 58 zeemijl en in het begin maken we gebruik van onze Green Miles Gennaker. Halverwege de middag varen we verder op de fok en de motor omdat we steeds meer tegen de wind in moeten. Bij aankomst gaan we voor anker tussen de pier en het stadje Vila do Maio. We worden uitgenodigt bij Franz en Angela om vis te komen eten die ze onderweg gevangen hebben. Heerlijk tonijnsushi vooraf en daarna de rest van de vis gegrild.
    
Maio
Is het meest oostelijke eiland van de benedenwindse eilanden en de hoofdstad is Vila do Maio. Het is een klein eiland, slecht 269 km2 groot. Het is er droog en kaal met op een paar plekken Acacia bomen, maar verder weinig vegetatie en daardoor ook weinig landbouw. Er zijn lange stranden met hoge golven, waar je niet echt veilig kunt zwemmen. Ook op het strand bij Vila do Maio is het goed opletten. Er is een zoutmeer (vlakbij de pier), ‘Salina de Porto Inglês’. Maar deze zoutpannen liggen er nogal verlaten bij. De hoogste berg is de ‘Monte Penoso’, ongeveer 400 meter. Het is een rustig eiland en gelukkig voor ons nog niet echt ontdekt door het massa toerisme. Hier kom je voor de rust en de stilte. Je kunt hier alleen komen met een kleine veerboot of met een klein lokaal vliegtuig. Visserij is de grootste bron van inkomsten hoewel men wel pogingen onderneemt om zich meer op toeristen te richten. Maar helaas tot op heden is dit niet echt gelukt. Er is ooit een grootschalig project (tussen de pier en het stadje) gestart met het bouwen van appartementen, maar dat ligt er nu als een spookstad verlaten bij. Het geld was waarschijnlijk op en niemand doet er meer iets mee. Alle leidingen zijn ondertussen door de lokale bevolking gestript en verder is alles wat los kon verdwenen.
  
Vila do Maio
Is een rustig stadje met de nodige gekleurde huizen en mooie muurschilderingen. Er is een mooie boulevard langs de kust aangelegd. De wegen zijn, in vergelijk met de andere door ons bezochte eilanden, bijzonder netjes bestraat. Ook hier is het schoon op de straten. Aan de boulevard is een openbare plek met enkele toestellen waar men kan trainen. Dit soort plekken zien we vaker, omdat men geen geld heeft om naar een fitness centrum te gaan (als die er al zijn ). Naast de nodige restaurantjes zijn er verschillende kleine barretjes te vinden. Er is een kleine overdekte groente en fruit markt, waar je altijd zeer vriendelijk wordt ontvangen door de verkopende dames. Op een plein, onder een grote boom hangen wat mensen rond die een beetje muziek maken en zingen. Ondertussen lopen er een paar ezeltjes los door de straten. Het leven hier is zo anders als wat we gezien hebben tot nu toe.
Op een dag willen we bij de bakker brood kopen, maar deze was weer eens dicht. We vragen aan iemand waar we dan wel brood kunnen kopen en die neemt ons mee naar een heel klein pandje waar ze vers brood bakken. Van de buitenkant zie je totaal niet dat dit een winkeltje is. Er zijn alleen kleine supermarktjes met een beperkt aanbod aan goederen. Wel zijn er de bekende Chinese winkeltjes met van alles en nog wat. Overal kun je agentschappen vinden van providers (CV Movel en Unitel) om je internet op te waarderen. We praten een poosje met de eigenaar en hij verteld dat hij met zijn familie uit Guinee Bissau komen. Nadat we uitgelegd hebben dat we met onze zeilboot de wereld rond zeilen, heeft hij nog wel een broer die met ons mee wil gaan naar Suriname. Leuk en aardig, maar dat gaan we dus maar niet doen! Op een dag, wanneer ik even op Fred moet wachten, raak ik in gesprek met een aardige jongen die schoenen poets en veters verkoopt. Hij zit in de schaduw achter een mini houten tafeltje te wachten totdat er iemand voorbij komt aan wie hij zijn diensten kan aanbieden. Helaas voor hem heb ik sandalen aan en komen hier niet erg veel mensen voorbij. Hij verteld dat hij als enige van zijn familie, vanuit een land uit West-Afrika, naar Kaapverdië is gegaan om geld te verdienen en zijn familie te ondersteunen. Hij heeft het hier beter dan waar zijn familie woont. Maar ja, als je de hele dag op deze plek blijft zitten, gaat het dat niet worden denk ik dan. Dit is zo herkenbaar van wat we zagen in Senegal en Gambia. Voor één van de restaurantjes aan de boulevard stalt een man zijn, van blik e.d. zelf gemaakt speelgoed uit.
 
Op het strand bevinden zich een aantal gezellige strandtenten waar je voor een goedkope prijs een biertje of iets anders kunt drinken. De vissers bootjes liggen op het strand en het is daar altijd een levendig gebeuren, zeker wanneer ze terugkomen met vis. Vrouwen lopen met manden vol met vis op hun hoofd vanaf de vissersbootjes naar de stad om de vis te verkopen. Doordat er grote golfbrekers zijn is het ook voor de vissersboten elke keer weer een uitdaging om door de branding te komen. Ze hebben een speciale techniek ontwikkeld en dat is bijzonder leuk om naar te kijken. Met 13 man slepen ze uiteindelijk de bootjes weer het strand op. Het lokale leven vindt hier op het strand plaats, men voetbalt en in het weekend zijn er vele familie lekker aan het poedelen bij het strand. Op het strand is zoveel water terecht gekomen dat er een soort van open zwembad is ontstaan waar de jeugd zich helemaal uitleeft. Er is zelfs een soort van strandwacht aanwezig en dat is niet verkeerd want er is een hele sterke onderstroming bij het strand. We zien toch wel veel armoede, maar bedelaars hebben we niet gezien. De mensen zijn hier vriendelijk, behulpzaam en zeker niet opdringerig naar buitenlanders. Maio is een eiland waar het aangenaam vertoeven is.
Practische informatie
Natuurlijk moeten we ook weer naar de kant met onze papieren. In een blauw gebouw (naast een restaurant) met trap er voor is het kantoor ‘Agencia Maritiem’ gevestigd. Helaas is deze dicht wanneer wij aankomen. We doen de dagen daarop verschillende pogingen, maar elke keer is het kantoor dicht. Uiteindelijk hebben we na een paar dagen geluk. De man in het kantoor vraagt of we ook meteen weer vertrekken? Ons antwoord is nee, we blijven nog een poosje. Dus moeten we later weer onze papieren ophalen. Hadden we nu maar meteen de papieren meteen weer meegenomen, want op de dag voor ons vertrek komen we op het kantoor om de papieren op te halen, maar dan is de baas er niet. Verder kan niemand anders ons blijkbaar helpen. Omdat ze geen idee hebben wanneer hij terug is, krijg ik na enig aandringen een mobiel nummer van hem. Ook laten we ons mobiel nummer achter. Tot onze verbazing belde de baas na een uurtje op met de mededeling dat hij op kantoor aanwezig was. Wij waren ondertussen neergestreken op een terrasje in de buurt, dus dat kwam mooi uit. Je moet geen haast hebben om te vertrekken, geduldig en flexibel zijn. We wennen steeds meer aan de manier waarop de mensen dingen doen in Kaapverdië. ‘No Stress’ hoor je vaak zeggen.
Voor anker, de pier en dinghy
Deze baai is de enige plek waar je voor anker kunt liggen bij dit eiland. Wel erg jammer dat er behoorlijk swell is. We liggen tussen de pier en het dorp in voor het strand in 8 meter diepte met 50 meter ketting.
Er liggen niet veel bootjes, maar af en toe komen er wat grotere vissersboten bij liggen. We hebben op één van de dagen een nogal vervelende ervaring met één van die boten die bijna bovenop onze neus ligt. Het blijkt dat ze problemen met hun motor hebben. Het gaat er nogal rommelig aan toe, waardoor de Nina zich geroepen voelde om zelfs te gaan verkassen. Wij liggen goed en blijven liggen, maar houden die boot wel goed in de gaten. Af en toe zie je de vissersboot afdrijven en dat maakt dat de Nina zelfs voor een derde keer moet verkassen. De vissersboot heeft een hele lange lijn naar de pier laten lopen omdat hun anker, wat een stuk beton is, niet toereikend genoeg is. Gek hè! Gelukkig is het na een paar dagen weer opgelost en vertrekken ze.
Het is onmogelijk om met de dinghy naar het strand toe te gaan. De golfbrekers zijn zo hoog dat het zelfs gevaarlijk is, dat hebben we wel gemerkt met onze Paddleboards op Boa Vista. De enige mogelijkheid om aan land te komen is gebruik te maken van de roestige zeer steile trappen bij de pier. Je moet de dinghy aan een daar voorbestemde mooring leggen en deze dan met een lange lijn aan de trap vastmaken. Je haalt zo gezegd de dinghy naar de trap toe om in -en uit te stappen. Met deze golven blijft dit een uitdaging, zeker bij eb want dan zijn de traptreden ook nog eens glad.
De ingang van de pier wordt bewaakt door een vriendelijk mannetje in een klein huisje. Op een dag verteld hij ons, in goed Engels, dat hij over de hele wereld heeft gezworven op grote boten. Zelfs Nederland kent hij, zoals vele Kaapverdianen. Er zijn veel Kaapverdianen die naar Nederland zijn vertrokken en in Rotterdam wonen. Het is ongeveer een kwartiertje lopen naar het stadje.
Wat hebben we verder gedaan?
We willen het eiland een beetje verkennen en denken er in eerste instantie over om dit met verschillende Aluguirs (lokale busjes) te doen. Maar om wat meer vrijheid te hebben besluiten we om met ons vieren 2 Quads te huren. Best wel spannend en ook wel een beetje stoer vinden we. Het is de eerste keer dat we op een quad zullen rijden. Al is Fred 62 en ik bijna 60 jaar, dan zijn toch nog niet te oud om dingen uit te proberen. Ik heb de dag daarvoor contact met mijn kinderen in Nederland en die zeggen meteen dat we moeten uitkijken want het kan heel gevaarlijk zijn. De omgekeerde wereld, kids die zich zorgen maken dat hun moeder dat geen gekke dingen doet. Zou dat komen door ons Paddleboard avontuur? Maar het blijkt dat er net op de Nederlandse snelweg een zwaar ongeluk met een quad geweest is. Ik stel ze gerust, want hier zijn geen snelwegen en we doen het rustig aan. We krijgen keurig een helm op en wij hebben een quad met achterop een rugleuning. Dit is wel fijn voor mij omdat mijn rug een zwakke plek is. Toch verwacht ik dat de wegen nogal slecht zullen zijn en heb uit voorzorg maar mijn rugband omgedaan. Dit blijkt geen overbodig luxe te zijn. Ook een sjaaltje om je mond tegen het stof niet.
We krijgen een zeer summier kaartje van het eiland mee. Er zijn niet zoveel wegen en je kunt het eiland gemakkelijk in één dag rondrijden volgens de verhuurder. De hoofdweg is prima, zelf geasfalteerd en soms zelfs voorzien van een middenstreep! Zelfs de B-wegen zijn redelijk begaanbaar met hun kinderhoofdjes, maar zodra je off-road gaat rijdt je over stoffige zanderige wegen die bestaan uit kuilen en losse stenen. Af en toe moeten we zelfs met volgas een hellingtje op en dat is toch best wel een beetje eng. Maar gelukkig gaat alles goed. Onderweg hebben we nogal wat bekijks, mensen draaien hun hoofd wanneer we langs rijden. De meeste dorpjes die we tegenkomen zien er nogal stil en verlaten uit. Wel staan er altijd mensen, vooral kindjes te zwaaien wanneer we langs rijden. Sommige huizen, schooltjes zijn voorzien van mooie muurschilderingen. Onderweg moeten we even stoppen voor oversteken zwarte everzwijntjes. Op de eilanden koken ze op houtskool. We passeren een plek waar men van hout, houtskool maakt in speciale ovens en deze dan in zakken vervoerd naar de dorpjes en stad.
Wanneer we met veel geluid een dorpje binnen komen rijden om iets te drinken krijgen we ook alle aandacht. In een heel klein barretje drinken we een kopje koffie, dat speciaal voor ons wordt gezet en geserveerd in hele mooi kopjes. Wanneer ik vraag of ik gebruik van het toilet kan maken wordt ik meegenomen naar het woonhuis van het gezin. Een samensmelting van verschillende kleine aan elkaar gebouwde huisjes. Ik moet even wachten, want de wc wordt speciaal voor mij schoon gemaakt. De emmer met water voor het doorspoelen wordt aangevuld. Ik werp een blik op het kleine binnenplaatsje en krijg een indruk hoe men hier op het land leeft. Het ziet er allemaal erg armoedig uit, maar de mensen zijn heel erg vriendelijk. De vrouw blijft zich verontschuldigen voor hoe het er uit ziet, maar ik bedank haar vriendelijk voor het gebruik.
Doordat we steeds meer op de zandwegen rijden zitten we dik onder het rode zand. We zijn in het noorden van het eiland beland en rijden richting het strand en de zee. Hier kunnen we ons even lekker afspoelen en bijkomen.
We willen graag ergens lunchen, maar waar we ook langs komen nergens iets van een restaurantje te bekennen of ze zijn gesloten. Uiteindelijk rijden we door naar het zuiden en komen in het dorpje ‘Barreiro’. In de hoofdstraat ben ik zo brutaal om maar aan iemand te vragen of we ergens iets kunnen eten. De man staat voor een huis waarop een bordje hangt: Turismo de Habitacao, Casa Lagoa. Het blijkt een klein hotelletje te zijn en de man gaat even overleggen met zijn vrouw. We kunnen daar wel een hapje eten, maar drinken moeten we zelf even aan de overkant bij de mini-mercado kopen. We zijn ondertussen wel wat gewend, maar dit is toch wel heel grappig. Even later worden we door de echtgenote vriendelijk ontvangen en meegenomen naar een soort binnnenplaatsje. Hier heeft ze een mooi gedekte tafel voor ons klaar staan. Er wordt een grote schaal met vis, rijst en groente voor ons neer gezet. We krijgen een beetje de indruk dat we het eten wat we nuttigen eigenlijk voor hunzelf bedoeld was. Maar zij wimpelen alle bezwaren weg. Ze zijn zo gastvrij en we maken een praatje met deze hele lieve vriendelijke mensen, ze heten Albertina en Sylvester. Hij spreekt goed Engels en verteld dat hij jaren als kapitein rond gevaren heeft over de wereld en ook op de Rijn. De stad Rotterdam is hem wel bekend. Hij laat trotst een grote foto van zichzelf zien, keurig in kapiteins uniform. Na jaren van omzwervingen is hij toch weer terug op Maio om zijn oude dag te slijten samen met zijn vrouw en nu hebben ze een klein hotelletje. Voordat we vertrekken maak ik nog even een foto van deze lieve mensen.
In het dorp deel ik aan een aantal kindjes mijn zelfgemaakte Hollandse armbandjes uit. Zeworden, vaak in stilte, dankbaar aanvaard. Kinderen zijn hier nog blij met een dergelijk klein gebaar.
Vlakbij is een natuurreservaat met strand ‘Casa Velhas’. Hier genieten we wat van het uitzicht over zee en lopen een beetje rond over het zwarte zand langs de zee. Er liggen enkele kleine bootjes op de kant en we zien bij een BBQ plekje nog een kop van een kleine haai liggen.
Aan het einde van de dag zien we rood van het stof, voelen we alle spieren van ons lijf van al het heen en weer geschud over de ongelijke weggetjes en heeft Fred pijn in zijn duim van het gas geven. Om deze bijzondere dag af te sluiten genieten we op het strand nog even van een welverdiend biertje. We zijn weer een hele ervaring rijker, die we beslist niet hadden willen missen. Het is een goede manier om in alle vrijheid dit eiland te verkennen.

----------
 
 
15-10-2018, reactie van Ludmilla
Als ik die foto's van jullie zie, met die quads, hoor ik in mijn hoofd steeds Steppenwolf:"born to be wiiiiild"🤣.
Die muurschilderingen zijn trouwens echt bijzonder!
Dag bijna jarige ouwe suz van me.
Dikke knuffels

 ----------
     << Terug >>