Een eerste indruk van Palmeira
Voor de baai van Palmeira ligt een grote tanker voor anker die zorgt voor de aanvoer van kerosine voor de luchthaven. Hiervoor liggen er een tweetal pijpleidingen in de baai waar je bij het ankeren goed voor op moet letten. In de baai tref je diverse bootjes aan, zoals toeristenboten die (zo te zien) al jaren uit de running zijn, vissersboten in allerlei vormen en maten en natuurlijk de nodige zeilboten. Enkele zeilboten liggen hier al vele jaren, gezien de dramatische staat waarin zij verkeren. Zelfs een heel klein bootje met een Nederlandse vlag die nog nauwelijks zichtbaar is en natuurlijk enkele zeilboten van wereldzeilers zoals wij. Het strand bestaat deels uit zand, rotsen, enkele struiken en kale bomen. Op de achtergrond een enorm complex van SHELL, enkele grote huizen die deels verlaten zijn en in de verte enkele vulkanische heuvels.

Nadat we de dinghy te water hebben gelaten varen we, zigzaggend tussen alle bootjes door naar de kant. Bij de kade is het een wirwar van meerlijnen die we moeten ontwijken. Er staan al twee jongetjes ons op te wachten die wel op onze dinghy willen letten. Franz heeft ons al gewaarschuwd om hier maar niet op in te gaan, want voordat je het weet staan er tientalle jongetjes die hier € 1,00 - € 2,00 voor willen hebben. Er is hier genoeg sociale controle dus de dinghy met een extra een ketting vastmaken is voor als nog niet nodig. Een paar dagen later blijkt dat jongentjes met de dinghy van onze Duitse vrienden zijn gaan varen. Ze zijn toen wel terug gefloten door een aantal volwassen, maar vanaf dat moment leggen we de dinghy toch extra vast met de staalkabel. Niet geheel overbodig, want we merken dat er aan het slot gerommeld is. Deze jongetjes zijn wel een beetje opdringerig, ze blijven het elke keer opnieuw vragen om op de dinghy te mogen passen. Op een avond zien we een jongetje heel hard richting de dinghy rennen wanneer we terug gaan naar de kade. Vervolgens zegt dat hij met een stalen gezicht dat hij op de dinghy heeft gelet en hiervoor € 5,00 wil hebben. Ja dag hoor, die kan mooi de boom in.

 

In het midden achteraan ligt onze Pegasus
 

Bij de kade is een laag gedeelte wat dienst doet als soort visafslag waar de vissers hun pas gevangen vis verkopen en schoonmaken en waar het water rood kleurt van het bloed. Per dag is de vangst verschillend en over de dagen heen treffen we hier de volgende vissoorten aan: kleine makrelen, grote Geelvintonijnen, rode Snapper, Wahoo, de gewone en de rode Dorade.

Grote geelvin tonijn

Onder een grote boom is een muurtje waar enkele mannetjes met elkaar zitten te kletsen. In het dorpje heerst een relaxte sfeer, je proeft hier het leven van de lokale bevolking. Vrouwen met kleurige kleding dragen grote manden op hun hoofd met allerlei verkoopwaar. Ook de kruiwagens zijn erg populair hier om hun waren in te vervoeren en te verkopen. De huizen zijn hier veelal vierkante en geschilderd in allerlei kleuren. Sommige huizen zijn voorzien van mooie muurschilderingen, o.a. met alle eilanden erop. Hier tussendoor zie je enkele verlaten en/of niet afgebouwde huizen. De straten zijn netjes bestraat met keitjes, maar helaas niet overal gelijkmatig dus moeten we wel opletten waar we lopen. Wanneer we door het dorpje wandelen, valt het op dat het hier zo schoon is, geen bergen zand naast de weg of afval op de grond. We zien niet veel later dat drie dames rondlopen met een afvalbak en bezem. Wat een groot verschil is met Gambia! Bij de kade bevindt zich een klein kerkje ‘Capelo de Sao Jose’ en een nogal groot uitgevallen kunstwerk. Daar achter bevind zich de plek waar boten gebouwd of hersteld worden, echt vakwerk.

Er zijn enkele pleintjes met mini supermarktjes en we vinden ook een supermarkt die door Chinezen gerund wordt. We treffen hier een aantal Nederlandse producten aan die behoorlijk aan de prijs zijn. Tot onze verrassing hebben ze zelfs een tube Zaanse mayonaise!

Ik maak meteen een foto en stuur die naar onze vrienden die in Zaandam wonen. In deze relatief kleine winkel staan ongeveer 13 man de boel in de gaten te houden. Ik voel me een beetje opgelaten wanneer ik door deze winkel loop en geef toch liever de voorkeur aan de andere lokale winkeltjes waar ze veel vriendelijker zijn. In één van de kleine barretjes, waar de lokale bevolking zich tegoed doet aan de alcohol, spelen enkele mannen het bekende spelletje ‘Ouril’ (hier vertel ik later meer over).

Overal lopen honden los rond, van de zelfde soort die we ook in Gambia zagen en niet onvriendelijk. Verder is er een publiek toiletgebouw, bij Fontenario kun je water halen, is er de bar die op zondag fungeert als discotheek en een groot gebouw van de firma Socol, waar je allerlei materialen kunt kopen.

Af en toe zien we een paar busjes met toeristen aankomen, die een rondje door het dorp maken en bij de visafslag kijken. Veel meer is hier niet te beleven dus zijn ze ook gauw weer vertrokken. De eerste paar keren dat we aan de kant zijn komen de souveniers verkopers nog naar ons toe, maar na een paar dagen weten ze dat we hier ‘thuis horen’ en ze aan ons toch niets kunnen verkopen. De meeste van deze mensen komen uit Senegal of Gambia en kunnen een paar Nederlandse woorden zoals: kijken, kijken niet kopen, uit Amsterdam/ Rotterdam of goedendag.

We hebben afgesproken met Franz en Angela bij “Bar Aminda”, op een klein pleintje, waar we koffie drinken. Daar ontmoeten we ook een andere Duitser, Carlos, die hier al meer dan 20 jaar woont. Lang geleden is hij met een boot hierheen gekomen (de boot is gezonken en dit schijnt het wrak te zijn waar je bij de aanloop rekening mee moet houden) en nooit meer weggegaan. De voertaal op de Kaapverdische Eilanden is Portugees en Creools en enkele spreken ook Engels. We proberen meteen zoveel mogelijk in het Portugees/Creools te zeggen, al is het in het begin alleen maar dankjewel “obriagada(o)”, goedendag “bom dia” en tot ziens “Cio” (creools). Dit wordt zeker gewaardeerd door de lokale bevolking. Schuin tegenover deze bar zit de bakker ‘’Pandaria Portuguesa’, waar je goed brood en allerlei lekkere dingen kunt kopen. Na de koffie kopen we, in een klein winkeltje in de hoofdstraat, onze internet simkaartjes van UNITEL T+ (of CV Movel), € 8,00 2GB. In dit winkeltje verkopen ze schoolspullen (voor eigenlijk wel hoge pijzen), kun je internetten en staan er zelfs drie ouderwetse cabines waar je kunt bellen. Wat wel handig is dat je hier ook met euro’s kunt betalen, € 1,00 is gelijk aan 100 Escudo’s.

Espargos, de hoofdstad van Sal
Er rijden kleine busjes voortdurend rond die naar de stad Espargos gaan. Ze wachten totdat het busje vol is alvorens te vertrekken. Een ritje kost slechts 50 Escudo (€ 0,50) per persoon. Het is ongeveer 15 minuten rijden over een redelijke asfaltweg over de kale vlakte van het eiland Sal. Een vulkanisch droog en dor eiland met een woestijnlandschap waar erg weinig groeit. Langs de weg zien we wel wat meer afval liggen, vooral plasticzakjes die door de wind zijn meegenomen en aan de struiken blijven hangen.
Het stadje is een stuk moderner dan Palmeira, met mooie gebouwen, winkels, banken, restaurantjes en een aantal kerkjes. Ook hier zijn de huizen in diverse kleuren geschilderd en tref je op lege muren mooie muurschilderingen aan. We zien vrouwen die gebruik maken van kruiwagens om hun groente en fruit te verkopen op straat. De supermarktjes hebben echt alles, maar veelal tegen Europese hoge prijzen. Alles moet hier tenslotte aangevoerd worden. Zelfs groente en fruit wordt vaak door de andere eilanden aangeleverd. Het kerkje op het plein is hier felblauw geschilderd, wat een kerk op zich al een stuk aantrekkelijker maakt. We zoeken een bank op om te pinnen en zijn € 2,00 aan extra bankkosten kwijt.
Daarna drinken we iets op een terrasje, waar we meteen maar even onze apjes up-daten en wandelen vervolgens een beetje door het stadje om een éérste indruk op te doen. Er zijn veel winkels dicht omdat het rond het middag uur is en dus siesta tijd. Mooie tijd om voor ons om ook te gaan lunchen. Dit doen we bij ‘Bom Dia’. Hier treffen we een sticker op de gevel aan waaruit blijkt dat zij geen schildpadden op de menukaart hebben staan. Vroeger waren de schildpadden één van de belangrijkste voedselbronnen voor de inwoners van Kaapverdië. De schildpadden zelf werden gebruikt voor hun vlees en de kleintjes werden meegenomen en grootgebracht zodat ze later opgegeten zouden kunnen worden. Dit is sinds enkele decennia verboden. Na de lunch kijken we nog even rond bij de, weer geopend winkeltjes, om vervolgens het busje terug te nemen naar Palmeira. We zullen hier zeker nog wel vaker komen.

Het bordje 'Baby Market' slaat op de mini supermarkt die er achter gevestigd is.

Eten en uit eten
Er zijn verschillende mogelijkheden om uit eten te gaan. Wij geven de voorkeur aan om te eten bij de kleine lokale tentjes, maar die hebben we niet meteen ondekt. We gaan met onze Duitse vrienden, Franz en Angela, eerst een drankje doen bij de bar ‘Aminda’. We zijn blij dat we een lange broek aan hebben en een vest is zeker geen overbodige luxe s’avonds. Ineens komt er een klein meisje naar ons toe, die aan de overkant van het pleintje woont, geeft de mannen een hand en Angela en mij spontaan een zoen. Lief hoor! We gaan uit eten bij een Portugees restaurant ‘Gata Fish and Yacht Club’, een vrij modern ingericht restaurant met een aardige bediening. Het is goed eten en de prijzen vallen ook erg mee. Het is nog wel opvallend rustig, maar misschien waren we toch nog iets te vroeg voor de Kaapverdianen.

Op een andere dag wandelen we door de straten van Palmeira en ontdekken een klein restaurant 'Nos Pima' waar we de enige zijn en vriendelijk bediend worden door een dame. Het eten is erg goed en ze schenkt ons zeer grote volle glazen rode wijn in.Voor deze maaltijd en volop drinken zijn we slechts € 40,00 met 4 personen kwijt, wat beslist niet veel is.
Op zondagavond is het een stuk levendiger in Palmeira, een gedeelte is zelfs afgezet voor auto’s. We drinken eerst een borreltje bij Aminda waar al enkel vrolijk aangeschoten mensen tegen ons hele verhalen ophangen waar we niets van begrijpen. We gaan uit eten bij het restauarant aan de kade ‘Esplanada Rotterdam’. Beetje teleurstellend dat ze geen Nederlands praten of verstaan…. Maar het eten en de wijn is goed. Bij de bar ‘Capricornio’ is het een gezellige drukte op de dansvloer en ook op straat bij de kade geniet men van de muziek en ook hier vloeit de drank rijkelijk. We mengen ons tussen de lokale bevolking en zitten op het muurtje te genieten van ons wijntje. Op straat staan enkele straat BBQ’s waar je stukken kip en spiesjes met ander vlees kunt kopen. Dit is duidelijk DE avond dat men uit gaat om alles even te vergeten.

Natuurlijk kopen we regelmatig verse vis bij de visafslag die, als we dat willen ook schoongemaakt wordt voor ons. Eén van de keren gaan er een aantal kleine makrelen op de BBQ bij Franz en Angela en hebben een gezellige avond tot in de late uurtjes waarbij de wijn rijkelijk vloeit. Ook zij blijven de komende maanden rond de eilanden zwerven. Andere keren bakken we op de boot de vis, die lekker zacht van smaak is, maar waar helaas toch veel kleine graatjes in zitten.

Watertaxi c.q. ritselaar
Op de kade ontmoeten we ‘Jay’, die we al uit de nodige verschillende verhalen van andere zeilers kennen. Hij is één van de plaatselijke mannetjes die van alles en nog wat voor je kan regelen. Hij neemt onze AH-tas met afval over en een dag later leveren wij onze lege gasfles bij hem in die hij voor ons gaat vullen. De tas ‘vergeet’ hij elke keer mee terug te nemen en het duurt 2 dagen voordat we de gasfles gevuld retour krijgen. Onze gasfles van 6 kg is gevuld voor € 7,50 en de servicekosten voor Jay zijn € 5,00. Jay is bereikbaar via de marifoon op kanaal 12.
Een andere keer hebben we weer afval, maar dan is er niemand bij de kade te vinden die ons duidelijk kan maken waar we dit kwijt kunnen. Uiteindelijk komen we een aardige jongen tegen die met ons mee loopt naar de rand van het dorp. Langs de weg naar Buracona, op een grote lege vlakte, staat een ommuurd gedeelte met een aantal containers. We vinden het wel vreemd dat nergens anders bakken staan of containers in het dorp voor afval. We zien hier ook een oude 'toeristen' onderzeeboot ‘Neptunus op de kant staan.

Klusjes
We proberen bij de firma ‘ Socol’ een lijn te kopen voor de genuarol, maar dat hebben ze niet. In het grote magazijn, dat helemaal dik onder het stof zit, staat slecht één grote rol met lijn, maar niet de juiste maat.
Het probleem met de watermaker (Osmosea) proberen we op te lossen door deze door te spoelen op advies van de leverancier. Maar tot op heden heeft dit nog niet veel effect, het water blijft zout smaken. We balen hier behoorlijk van, want de watermaker is pas sinds januari dit jaar in gebruik. We blijven mailen met de leverancier.
De eerste dagen zijn we druk bezig met wasjes draaien, opruimen en droogmaken van de kooien. We moeten er ook nog achter zien te komen waar de lekkage van het zoete water vandaan komt. Het licht van ons kompas deed het al een poosje niet meer en dat hebben we gelukkig kunnen maken.
De dinghy hijsen omhoog naast onze boot, zodat deze iets uit het water is om aangroei te voorkomen.
 
Weer
Het is tot nu toe altijd bewolkt geweest met behoorlijk wat wind. Pas aan het einde van de dag gaat de wind even liggen om in de nacht weer toe te nemen. Al schijnt de zon overdag, het wordt niet veel meer dan een graad of 24 overdag. Het valt ons wel een beetje tegen dat het zo hard waait hier en dat het op sommige dagen (volgens de berichten) veel mooier weer in Nederland is dan hier.

Planning
Omdat we een aantal weken bij het eiland Sal zullen vertoeven, volgen er nog meer blogjes over onze activiteiten op en rondom dit eiland.