| Datum: | 22-05-2018 Vertrek naar de Kaapverdie, deel 5 | | | | 18-05-2018 t/m 21-05-2018
De meest noodzakelijke dingen zijn gerepareerd om naar Kaapverdië te kunnen varen en nu kunnen we weg uit Dakar. Dat is fijn want we hebben het wel een beetje gehad. We gaan ons steeds meer irriteren aan de zeer overheersende geluiden die hier zijn. Eén daarvan is de trein die de godganse dag om de 5 minuten toetert om er voor te zorgen dat de treinrails vrij is van mensen en dieren. Het andere geluid komt van de vele moskeen die hier zijn. We zijn ons er natuurlijk van bewust dat het nu Ramadan is, waardoor de frequentie wat hoger ligt dan normaal. Maar het geluid begint nu toch wel op onze zenuwen te werken. Je moet je voorstellen dat de kerkklokken, van elke kerk in je dorp of stad in Nederland, de gehele dag elk uur minstens 20 minuten achtereen luiden. Het is een zeer overheersend geluid en wij zijn duidelijk toe aan verandering van omgeving.
Vroeg in de ochtend maken we ons gereed om te vertrekken. Ik zet de instrumenten aan en dan blijkt dat de windmeter het niet doet. Er is maar één blik naar boven in de mast nodig om te constateren dat de windmeter omlaag bungelt.Zonder een werkende windmeter kunnen we niet weg. Fred zal wederom de mast in moeten! Gelukkig blijkt het niet dramatisch te zijn en een kwestie van rechtopzetten en de houder vastdraaien. Dan kunnen we echt weg!
De wind komt uit het noorden en we moeten dus aan de wind varen. Dat betekent ook meer last van de golven. We hebben een 2e rif in het grootzeil gezet en de Genua ook op de 2e rif gezet. Ik heb wederom last van zeeziekte en aan eten moet ik al helemaal niet denken. Dit wordt geen fijn tripje dat voelen we nu al. De boot duikt in de golven en er komt veel water over. Het is ook veel kouder dan we gehoopt hadden en het is nog steeds nodig om zeilpakken aan te hebben. Het is nieuwe maan en deze geeft niet veel licht tijdens de nacht. Kortom een donkere nacht en dat is nooit fijn wanneer je aan het zeilen bent. Tijdens de eerste nacht word ik belaagd door vliegende vissen. Die vissen dachten zeker lekker in een golf te duiken, maar hadden geen rekening gehouden met ons bootje die ineens opdoemt. De eerste knalt hard tegen mijn arm wanneer ik even achter het roer sta. Even later krijg ik een 2e vliegende vis tegen mijn hoofd aan die vervolgens in de kuip belandt. De 3e heeft veel minder geluk, die raakt de windgenerator en wordt op gruwelijke wijze een koppie kleiner gemaakt. De één na de ander beland in het gangboord, tegen de buiskap en in de kuip. Enkele vissen weet ik van de dood te redden en kan ik weer overboord zetten, maar de meeste vinden we de volgende ochtend stijf aan boord. Behoefte om deze vissen te eten hebben we totaal niet. Het anker voorop de punt maakt herrie door de klappers op het water. Zodra het licht is zal Fred naar voren gaan om dit te controleren.
2e dag, zaterdag
We komen niet snel vooruit en gaan van het 2e naar een eerste rif in de beide zeilen. Fred gaat ook naar de punt om het anker vaster te zetten. Er komt niet alleen veel water over de boot, maar ook in de boot. Op diverse plekken in de boot constateren we lekkage van de grote hoeveelheden water die over de boot komen. Vooral bij de ramen lekt het, maar ook op andere plekken. Er is ook water onder (of eigenlijk boven) de vloer van de kooien achter, zelfs zoveel dat we de pomp moeten gebruiken om het water weg te pompen. Alles is nat! We hebben nog steeds geen idee waar dit vandaan komt, want wanneer we voor anker liggen hebben we namelijk geen probleem. Nu voel ik me al niet lekker, zijn we moe, koud en nat en daardoor behoorlijk geirriteerd. Ook leef ik voornamelijk op bananen en koekjes, maar s’avonds probeer ik een een beker warme Chinese miesoep naar binnen te werken en dat helpt.
3e dag, zondag
Het is iets rustiger en we kunnen we een beetje bijkomen. De wind is iets gedraaid waardoor we wat stabieler varen en niet meer van die klappers op het water maken. We hebben nu aardig de vaart er in en halen af en toe zelfs 7 tot 8 knopen aan snelheid. Overdag hebben we ook wat meer zon en dit doet ons beide goed. We hebben weer muziek aan staan en ik kijk over de golven waar het zonlicht zorgt voor een prachtige glinstering. Er scheren vliegende vissen met hoge snelheid over het water om vervolgens in de golven te duiken. Wat een fraai gezicht! Mijn eetlust neemt weer wat toe en het lukt me om s’avonds een kom met ravioli naar binnen te werken. Tijdens mijn wacht kan ik weer een beetje genieten van de mooie sterren, hoewel ze niet aldoor zichtbaar zijn omdat het nieuwe maan is en er veel bewolking aanwezig is.
4e dag, maandag
Maandag ochtend lig ik (hoe kan het ook anders) net een uurtjke te slapen wanneer Fred roept hulp nodig te hebben. De rolfok (Genua) is ineens uitgedraaid, de lijn is wederom gebroken. Hoe is dit nu mogelijk? De lijn is net vervangen door een nieuwe Dynema lijn. Of heeft de watersportzaak in las Palmas ons een lijn verkocht onder de noemer Dynema? Fred haalt de lijn uit alle katrollen die langs de voetrail lopen en knoopt de twee delen van de lijn aan elkaar. We blijven voorlopig met een volledig zeil varen totdat we Palmeira in zicht hebben en dan zullen we hem inrollen. Laten we hopen dat dit werkt op deze manier. We krijgen eindelijk het zuiden van het eiland Sal in beeld en nu moeten we nog het laatste stuk, ongeveer 16 mijl, afleggen naar Palmeira. We rollen de Genua in, dit lukt gelukkig op deze manier, en varen op het grootzeil en de motor verder. De wind is harder dan we hebben verwacht en bij de aanloop van Palmeira neemt deze zelfs toe met meer dan 30 knopen.
We volgen de boeien tot aan de anker plek en zien de Duitse boot Nina (die we in Gambia hebben leren kennen) voor anker liggen. In de baai waait het ook behoorlijk hard en dat is niet echt fijn als je voor anker moet. De eerste poging om te ankeren mislukt, het anker pakt niet. Opnieuw een poging, iets dichter bij de Nina nu. Het lijkt erop dat we nog niet goed liggen en willen het anker weer ophalen om een 3e poging te wagen en dan blijkt dat deze muurvast zit. Franz duikt in het water en gaat op zoek naar de oorzaak. De punt van ons anker (ROCNA 33 kg) is achter een stuk rots gehaakt, maar verderligt hij vrij. Niet de meest ideale situatie. Met behulp van een extra lijn en het vieren van de ankerketting lukt het ons om los te komen. We maken opnieuw een rondje en om iets verder te ankeren, daar waar zeker zandgrond is volgens Franz (die nog steeds rond zwemt). Bij dit rondje, om een andere boot heen, raken we ineens een rots of iets dergelijks en verlies ik de kracht van het roer. We gaan recht op een kleiner bootje af! Op nog geen meter afstand gooi ik de versnelling in zijn achteruit, geef vol gas en draai het roer om. Het werkt, dat scheelde niet veel of we hadden het bootje geramd. Zucht…………
Gelukkig gaat het verder goed en bij de 3e poging liggen we dan wel goed voor anker. Uiteraard zullen we zelf ook nog het water in moeten om het te controleren. Het was een pittig tochtje met de nodige hindernissen en tegenvallers, maar we zijn aangekomen op de Kaapverdische Eilanden!
In vol ornaat
|
In de verte het eiland Sal
|
Franz en Angela nodigen ons uit voor een borreltje. Eerst maar even een beetje opruimen, onszelf opfrissen en een beetje bijkomen. Franz haalt ons na een uurtje op met zijn dinghy. We praten gezellig een beetje bij over de afgelopen weken. Zij zijn hier nu al 2 weken en kunnen ons al een beetje informeren over hoe het hier toe gaat. Morgenochtend zullen we ons gaan inklaren en dan ook meteen met één van de kleine busjes die over het eiland rijdt naar de hoofdstad Espargos gaan. We hebben geld nodig en uiteraard ook weer een nieuw simkaartje. We krijgen een stuk vers gebakken brood van Angela mee en maken een lekkere omelet met tomaten en kaas. Daarna gaan we lekker naar ons bedje toe, met het vooruitzicht van de vele klusjes die op ons liggen te wachten……..
Misschien vragen sommige mensen, met name de niet zeilers, zich nu af waarom we voor dit leven hebben gekozen. We zullen niet ontkennen dat dit één van de minst leuke tocht was, maar er zijn altijd momenten dat we weer volop genieten.
---------- | |
| | | 25-05-2018, reactie van Ludmilla | Inderdaad, vriendjes, ik vroeg me af of jullie nog steeds genieten van this way of life... Al die tegenslag en dan een zeezieke zeiler.... Hopelijk houdt de boot het vol...
Landlubbertje uit Hoorn :)
|
| | | | 25-05-2018, reactie van Aad | Ik ben inderdaad een niet-zeiler en ik vraag mij inderdaad af hoe jullie het volhouden.
Kotsen - hozen - repareren, veel respect voor jullie en sterkte.
Blijf de blogs zo leuk schrijven, ondanks het vervelende gevoel in de maag.
|
| | | | 26-05-2018, reactie van Cor Dream C | Hoi Luitjes, nou over klusjes hebben jullie niet te klagen. Het gaat tot nu toe allemaal wat moeizaam begrijp ik. Wel weer een mooi verhaal om te lezen en "bij" te blijven. Veel plezier daar op de Kaap Verde, ik kijk met spanning uit naar jullie volgende verslag. Groetjes vanuit Las Palmas.
|
| | | | 27-05-2018, reactie van René Schwab | Beste Fred en Caroline,
We gaan er maar vanuit dat jullie je portie pech voorlopig hebben gehad. Veel respect; ik wordt al zeeziek van mijn eigen badwater,
Over treinen en het vrijmaken van rails. Westelijk van Bangkok is een stadje dat dagelijks markt houdt tussen de rails, d.w.z. de producten, voornamelijk vis, vlees en groenten zijn zó tussen de rails uitgestald dat de trein ze net niet plet. Ruim voor aankomst (zo'n 10 x per dag) begint de aankomende trein luid te toeteren, zodat mensen ver genoeg opzij kunnen stappen, zodat ze niet aangereden worden en dan worden ook alle zonneschermen tijdelijk ingehaald.
Trouwens, het is een dieseltrein, dus wel de groenten wij thuiskomst goed wassen.
GEGROET!!
|
| | | ---------- |
<< Terug >>
|
Blogdetails
