Onderweg hebben we regelmatig contact, op 77 van de marifoon, met de ‘Immaqa’. Zo waarschuwen we elkaar wanneer er iets bijzonder of leuks te zien is. We vinden het erg gezellig dat we samen opvaren. Ik ben ook erg blij dat Vincent een poosje aan boord is en geniet van de ‘moeder en zoon’ momentjes. Vincent heeft zich onze goede camera toegeëigend en zal de meeste foto’s maken tijdens deze trip.

Rond17:00 uur varen we een stukje van de ’Suara Creek’ in en gaan daar voor anker. Het is hier wel wat ondiep dus goed op de metertjes letten! Maar wat een oase van rust heerst hier, we zijn helemaal onder de indruk. Dit is toch waarvoor we op reis zijn! Tijd om even gezellig te gaan borrelen bij de buren, Iris en Koen. We genieten met zijn allen van de oude (Amsterdamse) kaas, die Vincent mee heeft genomen uit Nederland. Met wat mosterd erbij en een ijskoud biertje is dit een mooie afsluiting van onze 1e dag op de rivier. Terwijl langzaam de zon ondergaat zien we een grote zwerm vogels allerlei mooie figuren maken in de lucht. Ze zijn roze en maken een bijzonder vreemd, maar grappig ‘Donald Duck-achtig’ geluid. Flamingo’s zijn het niet, misschien ganzen? We weten het niet precies, maar het is een prachtig gezicht!

Vrijdag 12-01-2018
Suara Creek - Sankuia
Met zonsopgang, 7:30 uur, verlaten we de Suara Creek om verder de rivier op te varen. De ‘Immaqa’ vaart voorop! Het is nog vroeg, maar nu hebben we het getij zoveel mogelijk mee. Vincent ligt nog lekker te slapen, het is tenslotte zijn vakantie niet waar! Naar mate we de rivier verder op varen veranderd de kleur van het water in bruin en het water steeds zoeter. Aan de oever zien we een witte reiger staan met zijn pootjes in het water. Wanneer ik lekker rustig in de kuip een kopje koffie zit te drinken springt er opeens een hele grote sprinkhaan de kuip in. Ik schrik me een hoedje!

Vincent is gelukkig al wakker wanneer ik in de ochtend Koen en Iris oproep dat er een grote groep zwarte dolfijnen langs ons zwemt. Vol enthousiasme springen de dolfijnen uit het water. Hoewel we de afgelopen jaren al heel veel dolfijnen hebben gezien blijft het toch altijd leuk, maar voor Vincent is dit natuurlijk helemaal bijzonder om zo mee te maken.   Fred controleert de watermaker en constateert dat de filter nodig vervangen moet worden. Links de vuile en rechts de schone!

We varen langs het dorpje ‘Tendaba’ waar we de ‘Yemanja’ van Guus voor anker zien liggen. Guus hebben we in Las Palmas, Gran Canaria leren kennen. Blijkbaar is hij niet aan boord, want hij reageert niet op de marifoon. We komen vissers tegen en zien reigers en pelikanen (prachtige beesten vind ik dit). Naarmate de dag vordert stijgt de temperatuur en we zouden er heel wat voor over hebben om een lekker duik te nemen. Vroeg in de middag komen we in de buurt van de anker plek die we in gedachten hebben, maar hier blijkt het te diep te zijn en varen we een stukje verder. Ineens zie ik op een drooggevallen oever iets liggen en pak de kijker en ja hoor het is een krokodil. De eerste die we zien, althans ik, want Fred en Vincent zien hem niet, maar het was toch echt een krokodil! Ik roep de ‘Immaqa’ op maar ook zij zien niets, omdat de krokodil ondertussen langzaam het water in is gegleden……. Hier gaan we maar niet gaan zwemmen! 

Bij de plaatsen ‘Farafenni’ en ‘Soma’ is een veerboot actief die de twee belangrijke (snel)wegen van Senegal naar Guineau Bissau door Gambia verbinden. Wel aardig om te weten is dat veel van deze veerboten uit Nederland komen.
Op dit moment is men druk bezig om een brug te bouwen en staan er al enkele pijlers in de rivier. Door de werkzaamheden moeten we goed kijken waar we tussendoor kunnen varen. Aan de oever is het een drukte van belang. Ongeveer 4 mijl voorbij deze, in aanbouw zijnde brug, vinden we een geschikte ankerplek tussen Sankuia en Karantaba Creek (zie blz. 62 van Cruising Guide West Africa 2009, bij het woord jetty).  

Vandaag een borrel bij ons aan boord en we bespreken de indrukken van deze dag en maken verdere plannen. In de avond proberen we binnen de drone uit die Vincent meegenomen heeft. De drone wordt in elkaar gezet en Fred en Vincent bekijken de beschrijvingen nauwkeurig. De bediening van deze drone vergt wel wat oefening, maar Fred zegt, na een poosje ‘droog’ oefenen, dat hij het wel onder controle heeft. Dat merken we wanneer de drone ineens dwars door de klamboe vliegt van ons slaapgedeelte…….... Binnenkort dan maar eens op het land proberen, daar hebben we tenminste de ruimte!  

Zaterdag 13-01-2018
Sankuia - Kau Ur
Wederom staan we vroeg op, niet alleen vanwege het tij, maar ook omdat het dan nog een beetje koel is. We zetten onze broodbakmachine aan het werk om een vers broodje te bakken voor tussen de middag.

 

De rivier wordt al wat smaller, kronkeliger en langzamerhand zien we de oevers veranderen. De bomen worden hoger en groener. We maken gebruik van de stuurautomaat en hoeven niet zoveel te doen. Wel af en toe de koers beetje aanpassen, maar genoeg tijd om lekker te relaxen. Er komen soms enkele vissers langs, maar andere zeilboten blijven achterwege. We varen zo dicht mogelijk langs de oevers om een grotere kans te hebben om beesten te zien. Onze monoculair kijker ligt bij de hand om de oevers af te speuren. Koen gaat de mast in van hun boot om een klusje te doen en maakt meteen een paar mooie foto’s van onze boot.

We passeren ‘Elephant Island’ en ‘Seahorse Island’. Deze laatste werd door de Portugezen zo genoemd omdat ze hier voor het eerst nijlpaarden zagen en deze zeepaarden noemden. Vincent heeft het prima naar zijn zin en houdt de boel in de gaten. In de rivier liggen enkele visbanken, dat zijn drie drijvers met twee horizontale stokken er tussen. We waarschuwen de ‘Immaqa’ die even niet aan het opletten waren….. Ook zien we visnetten met drijvers er tussen over grote delen van de rivier en die wil je niet in je schroef krijgen. De temperatuur loopt aardig op, we meten 36 graden. Wat zijn we blij dat we een beetje schaduw hebben van onze bimini!  

Dan wisselt het landschap en verschijnen er hoge rode zandbergen waar gebouwen op staan en een groep vrouwen in gekleurde kleding. We varen langs grote Baobab bomen, oevers waar kleine hutjes staan, vrouwen die grote bakken op hun hoofd dragen en de was in de rivier doen.

Langs  een pindafabriek zien we twee grote duwbakken aan de oever liggen. Op de kant staan al een aantal mensen wild te gebaren dat we daar wel naast kunnen liggen. We krijgen hulp van de vriendelijke eigenaren van de duwbakken (boten zonder motor) en even later leggen Koen en Iris hun boot naast de onze. Eerst even bijkomen onder het genot van een koud glaasje. Er komt een man naar ons toe en begint een heel onsamenhangend verhaal op te hangen. Het enige wat we eruit begrijpen is dat hij heel graag de slippers van Fred wil hebben. Die van hem zijn inderdaad versleten, maar die van Fred krijgt hij mooi niet! Het blijft wennen dat er toch veel mensen zijn die altijd wel iets van je willen hebben. Vincent gaat samen met Koene en Iris het dorpje in op zoek naar iets te eten. Ze zijn een beetje aan de late kant en er is weinig te krijgen. Het enige wat ze konden kopen is een stuk geit, maar dat zag er nu niet echt appetijtelijk uit. Bij terugkomst borrelen we nog wat gezellig na. Nu hoor ik jullie meteen denken: “die doen niets anders dan borrelen”. Wanneer de zon bijna onder is zien we ineens een bekende boot naderen, de ‘Yemanja’, met Guus en tijdelijke (familie) opstappers. Ze leggen hun boot voor die van ons. Zij blijven hier een dagje om een rondtoertje te maken en keren dan weer om terug naar Banjul.

 

Aantal zeemijlen:
31        
Aanlegpositie:
13 41.548 N
15 19.455 W

 
Zondag 14-01-2018
Kau Ur - Kuntaur
De ochtend blijven we nog hier en zullen rond het middag uur, vanwege het tij, vertrekken. Een mooie gelegenheid om even naar het dorpje te wandelen om te kijken of we nu wel verse groeten, fruit en vlees of vis in kunnen slaan. Ik wandel samen met Vincent, Koen en Iris naar het dorpje. We passeren de pindafabriek, waar hele hoge bergen met pinda’s liggen. Er staan op het terrein vele versierde vrachtwagens die volgeladen zijn met zakken met pinda’s. Deze pinda’s worden ook vervoerd naar Banjul per duwbak. We lopen over een stoffige weg richting het dorpje. Langs de kant zien we ezeltjes (ik heb daar een zwak voor), loslopende geiten en in het natte moerasachtige land staan enkele stieren. Vincent heeft nog even gauw een boterham met chocopasta gesmeerd voordat we op weg gingen. Al gauw lopen er enkele kinderen met ons mee en Vincent geeft een stukje van zijn brood. Al smikkelend lopen ze naast hem, dat is lekker! We komen langs een plek waar stenen worden gebakken om huizen mee te bouwen. Overal waar je komt liggen bergen met afval, vooral heel veel plastic. Iris heeft al gauw een ‘vriendinnetje’ erbij en samen lopen ze hand in hand. Op de markt is het druk en worden we een beetje argwanend bekeken. Voor deze mensen zijn we een stel rare ‘Tubabs’ wat blanken betekend. We gaan op zoek naar de beste groente en fruit. De vis slaan we over, daar zitten zoveel vliegen op…… en vlees zien we al helemaal niet. Er probeert nog een man Koen en Iris geld afhandig te maken door te zeggen dat ze moeten betalen om op de markt te mogen zijn! Daar heb ik even een stokje voor gestoken. Het moet niet gekker worden met dat gevraag om geld! Na de markt lopen we nog een beetje rond op weg naar een bakkertje en komen een kleermaker tegen die met behulp van een ouderwetse ‘trapnaaimachine’ kleding maakt. De schare kinderen is nu gegroeid tot een stuk of 20 kinderen. We komen bij een plein uit waar we brood ‘Tapalapa’ kopen. Omdat enkele kindjes aldoor roepen dat ze graag een bal willen, gaan Iris en Koen kijken of ze die in een van de winkeltjes kunnen kopen. Maar dan gaat het mis. Staan we in een winkeltje hangt daar een net met ballen en terwijl Koen onderhandeld met de verkoper graaien er ineens 20 paar handen naar de ballen. Er ontstaat zelfs een gevecht tussen de kinderen en het gaat er best hard aan toe. Een klein kind dat op de grond zit wordt bijna vertrapt. Er moet zelfs een politieman aan te pas komen om de kinderen uit elkaar te halen en naar buiten te sturen. Dit hadden we dus echt niet verwacht, dat kinderen elkaar zouden afmaken voor een voetbal! Er wordt besloten om de bal aan één van de ouders te geven die daar dan de controle over heeft. Dan gaan we snel terug naar de boot want we zijn al langer weg dan we gepland hadden.

In het begin van de middag varen we weer verder. Ook vandaag is de temperatuur weer behoorlijk hoog, maar gelukkig staat er iets meer wind. De omgeving veranderd in hoog ‘olifantsgras’, palmbomen en op de achtergrond de bekende ‘katoen of kapokbomen’. We zien nu steeds meer vissersbootjes langsvaren en hun netten uitgooien. Deze netten liggen soms over de hele breedte van de rivier. Meestal kun je wel zien hoe de netten liggen aan de drijvers, maar het blijft wel een dingetje. Af en toe zigzaggen we over de rivier om ze te ontwijken en als het niet ander kan ergens in het midden er over heen. We hebben tot nu toe geluk gehad dat er niets in de schroef terecht is gekomen. Dan komt er een bootje naar Koen en Iris toe gevaren en vraagt of ze vis willen hebben, een grote ‘kapiteinsvis’ voor 500 Dalasi. Wij luisteren mee via de marifoon en overleggen over de vraagprijs. Na overleg met mij, de ‘mama’ van dit gezin, komen ze op 300 Dalasi (€ 6,00) uit. Zo hebben we in ieder geval een lekker visje voor vanavond! Aantal zeemijlen:
29
Anker positie:
13 40.139 N
14 53.598 W
  Vanaf de kant staat er al iemand te zwaaien waar we aan land kunnen. De dinghy van Koen en Iris blijkt lek te zijn en dus gaan we met zijn vijven in die van ons naar de kant. Ook een groot voordeel als je met 2 boten bent, want wat hadden ze anders moeten doen? Op de kant worden we door een groep mensen welkom geheten en wordt ik uit de dinghy geholpen. Men begint me maar meteen ‘mama Gambia’ te noemen en Fred ‘papa Gambia’. We hebben meteen 2 jerrycans met water meegenomen, want de watertank moet nodig aangevuld worden. Zonder vragen worden onze jerrycans overgenomen en ontstaat er tussen een aantal mensen een discussie wie nu water gaat halen. We maken kennis met een man die ons welkom heet en zichzelf maar meteen als gids benoemd. Hij regelt meteen wie water gaat halen en dan zien we onze jerrycans in de verte verdwijnen. Enige twijfels of we ze nog terug zullen zien wordt weggenomen door ‘Sax’ onze gids. Hij wil ons heel graag overal mee naar toe nemen, maar zo langzamerhand zijn we meer toe aan een koud biertje dan een toer over het eiland. Later misschien zeggen we. We lopen door een aantal straten naar een bar/restaurant waar we in een soort binnenplaats/tuin uitkomen. Er wordt een tafel voor ons geregeld en dan is er koud bier! Sax is een echte prater en verteld over de geschiedenis van het land en overdonderd ons met informatie. We geven aan dat we nu even willen bijkomen, want we hebben zoveel indrukken gehad en zijn redelijk moe. Na het 2e rondje gaat Sax vrolijk verder met zijn verhaal en ontstaat er zelfs een hele discussie. Het is een slimme man en zijn Engels is redelijk goed. Hij was leraar Engels en gevraagd om terug te komen naar zijn dorp om de toeristen goede en eerlijke informatie te geven. Hij rekende geen prijs maar je mocht zelf bepalen wat je het waard vindt. Hij liet het lekker in het midden. Maar uiteindelijk komt het toch altijd neer op het zelfde, hoeveel hij aan ons kan verdienen! Sax vertelt dat er morgen een feest is in de stad dat zijn oudste broer ‘chief’ van het dorp is. Het is een internationaal festival ‘Kankurang’, gesponsord door Unesco met de bedoeling om verschillende landen en volkeren meer met elkaar samen te brengen en te verbinden. We krijgen een voorproefje wanneer er een soort optocht met muziek door de straten gaat.