Javascript staat uit. Voor een optimale werking moet Javascript worden ingeschakeld.

SailingPegasus.nl - Zeilen met de Pegasus - Blogdetails
Datum: 9-01-2018    Gambia: Banjul - Lamin Lodge
 
Maandag 08-01-2018
Op de ankerplek hebben we zicht op de commerciële haven met de tankers en de opgestapelde containers. Enkele meters verderop liggen wrakken van boten waarvan slechts een deel zichtbaar is bij hoog water, wat tegelijk een bizarre en trieste aanblik oplevert. Er ligt ook een houten Pirogues (beschilderde vissersboot) voor anker met een groot houten kruis.
 

Vandaag gaan Fred, Iris en Koen vroeg op pad om de rest van de inklaarprocedure doen.Er doen verschillende verhalen de ronde over het inklaringsproces en de permit die je nodig zou hebben om de rivier op te mogen varen. Ze variëren nogal, maar wat ze allemaal gemeen hebben is dat er verwacht wordt dat je betaald. De beambten hebben het vaak over een “presentje/gift”, maar ze bedoelen gewoon geld! Gelukkig voor ons spreken ze hier in Gambia weer Engels.

 
Op het moment dat we met onze dinghy bij de visserssteiger aankomen met de dinghy, staat er al een mannetje ons op te wachten om ons te begeleiden. Het terrein, waar de douane, immigratie en havenkantoor zich op bevinden, bestaat vooral uit grote op elkaar gestapelde containers.
Er heerst een drukke, chaotische sfeer en je moet goed opletten met al die kranen die de containers verplaatsen. Vijf beambten zitten in een hokje en zijn druk bezig met filmpjes kijken op hun mobiel. De stempel die we zaterdag hebben gekregen bleek een foutje, want ja het was zaterdag en dan zijn de juiste officials met bijbehorende stempels niet aanwezig. Vandaar dat we zaterdag maar een stempel voor 2 weken hebben gekregen, zucht! Nu moeten we een extensie stempel krijgen als we langer willen blijven en dat kost natuurlijk geld, voor 2 maanden is dit 2000 Dalasi (€ 40,00) per persoon. De stempels worden gezet, maar wat een onzin is dit zeg. Koen vindt het welletjes en schiet (beleefd) uit zijn slof dat we, door hun nalatigheid in het weekend, nu meer moeten betalen. Er wordt wat over en weer gepraat en uiteindelijk is de eerste maand toch gratis, vanwege hun ‘mistake’... Het is gewoon een corrupte bende hier, dat hebben we nu wel door.
Dan gaan we door naar het douanekantoor (soort van witte bouwkeet), een langwerpige ruimte met een aantal computers op een rij en een vrij smalle doorgang. Af en toe valt de stroom uit, maar ze hebben noodstroom. De mannen achter de computers lijken het erg druk te hebben en schenken nauwelijks aandacht aan ons, je moet hier wel geduld hebben. Dan is het tijd om de nodige formulieren in te vullen. Iets verderop bevind zich het havenkantoor (groot blauw gebouw), daar krijgen we alle drie een ‘visitors-badge’ om het gebouw in te mogen. Op de 5e verdieping bevinden zich alle belangrijke heren, pilots en kapiteins en de havenmeester, herkenbaar aan de uniformen met heel veel streepjes. Het mannetje, dat ons de weg had gewezen, werd overduidelijk de deur gewezen, ‘oprotten jij hoort hier niet’. Na allerlei papieren ingevuld te hebben blijkt dat we nog geen stempel hebben gehad van de douane. Dat weten we, want onze boot moest nog 'geïnspecteerd' worden. Er zal iemand aan boord moeten komen, maar het ligt nogal voor de hand dat dat prima afgekocht kan worden. Maar ja, voor hoeveel? Iemand van de havenpolitie gaat het wel even regelen. Hup, wij weer het hele terrein over, dit keer niet tussen de containers door, maar buitenom. En dat is ook nog een dingetje want buiten die hekken staan allemaal mensen die naar binnen willen, waarschijnlijk voor werk. De grote reus bij de douane kijkt ons niet aan maar na enig aandringen van onze man van de havenpolitie, verdwijnt hij in een kamertje waar we allebei een stempel krijgen. Nu kunnen we de toestemming krijgen van de grote baas en kan de permit voor de rivier betaald worden (€ 22,00). Ook deze prijs is zeer willekeurig als we kijken naar verhalen van andere zeilers. Er is getijden boekje voor het hele jaar 2018 die we kopen voor 350 Dalasie (€ 7,00), wat op zich aardig prijzig is. Voor deze hele procedure moet je wel erg veel geduld hebben en je kunt ook beter niet in het weekend aankomen! Na ruim 4 uur is het ons dan eindelijk gelukt! Later, uit het zicht van alles en iedereen vraagt deze man of we iets willen geven voor zijn hulp. Dat doen we, want door hem kunnen we vandaag nog naar Lamin Lodge varen!
 
Terug bij de boot laten we alles even bezinken, wat een gedoe. Om de kreek in te kunnen varen moeten we uiterlijk een uur voor hoog water weg bij de ankerplaats.
We halen het anker op en volgen de kreek totdat we Lamin Lodge in beeld krijgen, het wereld beroemde houten gebouw met zijn 3 verdiepingen. Er liggen veel meer bootjes dan we dachten en we manoeuvreren tussen de bootjes door om een beetje verder in de kreek voor anker te gaan. Vlakbij een grote gezonken houten boot wordt het ineens wel heel erg ondiep. Vanuit een Pirogues wordt er nog naar ons geroepen dat we wat meer naar bakboord moeten varen, maar dat is al te laat want we lopen al vast. Met een beetje achteruit gas geven lukt het ons gelukkig weer los te komen en de route wat meer naar bakboord te volgen. Er vaart meteen een houten Pirogues naar ons toe die zichzelf voorstelt als Modou en onze gids wil zijn. Blijkbaar werkt het hier als volgt:wie het eerst komt, het eerst maalt`. Kortom de ‘boat-boy’ die het eerst bij je is wordt jouw gids. Er ligt al een Nederlandse boot, Elisabeth, die Koen en Iris al eerder hebben ontmoet. Naast hun is een mooring vrij en die nemen Koen en Iris in eerste instantie, maar dan blijkt dat deze plek beter geschikt is voor ons omdat wij dieper steken dan hun boot. Zij gaan vervolgens iets meer naar de Lodge toe voor anker.
Wat een rust heerst hier, een verademing na Senegal en Banjul!
Het is warm hier en we installeren maar meteen de zonnetent, dan is het binnen tenminste lekker koel.
Ook de windvanger boven het luik wordt geplaatst (voor de leken, dit is groot stuk doek dat de wind vangt en voor ventilatie binnen zorgt.
Terwijl ik daarmee bezig ben komt er een Gambiaanse jongen, met een grote smile op zijn gezicht op een paddleboard naar ons toe. Met een hele rustige kalme relaxte stem zegt hij: ‘Hello Caroline, Welcome in Gambia’. My name is: ‘G-Boy’. Ivo en Edith van de Epoxy (we hebben hun in Las Palmas leren kennen) zijn hier pas geweest en hadden hem als ‘boat-boy’. Zij hebben hem een WhatsApp gestuurd dat we er aan kwamen. Jammer voor Modou, maar we hadden al zoveel over G-Boy gehoord dat we hem liever als gids hebben. Hij legt uit wat hij allemaal voor ons kan betekenen en we wisselen meteen maar onze mobiele nummers uit. We vertellen hem dat Vincent (mijn jongste zoon) vanavond naar Gambia komt en de komende 23 dagen bij ons aan boord blijft. Samen met de boot van Iris en Koen, zullen we de rivier opvaren. Morgen willen we graag wat boodschappen doen en G-Boy zal een taxi regelen voor ons. De overige tijd besteden we aan de ‘logeerkooi’ leeg te maken en voor te bereiden voor Vincent.
 
Aan het einde van de dag spreken we met Koen en Iris af om in Lamin Lodge te gaan borrelen en een hapje te eten. Met de dinghy komen we aan bij een houten steiger die gemaakt is van halve boomstammen. Het is even wennen wanneer je daar overheen loopt vanwege de onregelmatigheid. Het pad naar het gebouw ‘Lamin Lodge’ bestaat uit zand met schelpen en loopt verder onder het gebouw door naar een brug die vervolgens weer in een pad overgaat naar de ingang van het terrein van Lamin Lodge. Onder het gebouw zien we al de aapjes zitten en lopen. We hebben al de nodige verhalen gehoord en gelezen over deze aapjes. Het is erg leuk om ze te zien! Het is een bijzondere plek, helemaal van hout gebouwd en in sommige palen heeft iemand zich creatief uitgeleefd en zijn er beelden ontstaan. De bar/restaurant bevindt zich op de eerste en 2e verdieping. Ook hier zijn alle vloeren gemaakt van halve boomstammen en moet je goed opletten hoe je je voeten zet. We gaan helemaal naar boven en daar staan een paar stoelen gemaakt van bamboe. Hier genieten we, onder het genot van een koel biertje, van een prachtig uitzicht over de kreek en de boten. Even laten schuiven de Nederlanders Jacqueline en Peter van de Elisabeth bij ons aan. Zij zijn hier al eerder geweest en ook de rivier op, maar niet verder gekomen dan Tendaba. Ze vertellen dat zij er niets aan vonden en waren hier (naar onze mening) wel erg negatief over. Wij hebben een 'open mind' en zullen het zelf wel gaan ervaren, iedereen heeft een eigen kijk op dingen. Een zeer vriendelijke dame ‘Yara’ genaamd bediend ons en legt uit hoe we de aapjes weg kunnen jagen. Er staat een houten ‘apen-stok’ en die hoef je ze maar te laten zien en weg zijn ze. Maar wij vinden het gewoon leuk dat ze er zijn. Na een aantal biertjes gaan we op de 1e verdieping een hapje eten, een goede maaltijd voor een lage prijs.
Terug op de boot is het wachten op de komst van Vincent. Rond 23:30 uur zal hij op de luchthaven van Banjul arriveren en ik check nog even of de vlucht op tijd is. Dan blijkt dat hij ruim 2 uur te vroeg is omdat ze de tussenstop hebben laten vervallen en wind mee hadden. We varen direct met de dinghy naar de kant en lopen naar de toegangspoort, daar wachten we op bericht van Vincent. Hij laat weten dat hij geland is en op zoek is naar een taxi. Op de luchthaven wordt hij van alle kanten benaderd en aan zijn arm getrokken door taxichauffeurs. Hij wordt ‘gered’ door een vrouwelijk beambte van de luchthaven, die wel een ‘veilige’ taxi voor hem weet. Zij neemt hem mee naar een zeer oude aftandse wagen en hij vraagt zich meteen af hoe die andere taxi’s er dan wel niet uit moeten zien. Hij legt uit dat hij naar Lamin Lodge wil en de rit begint. Ik had Vincent verteld hoeveel een ritje met de taxi ongeveer moest kosten en dat het hooguit 15 minuten rijden is van Lamin Lodge. Zijn mobiel is bijna leeg en daardoor hebben we maar spaarzaam contact en dat vind ik echt helemaal niks. Hij zit in de taxi en wij wachten in het donker op hem. Na 30 minuten is hij er nog steeds niet en dan krijg ik een berichtje van Vincent dat de taxichauffeur niet weet waar Lamin Lodge is……… Ze rijden maar rond over zeer donkere zandwegen en Vincent krijgt het steeds benauwder, waar is hij in hemelsnaam in beland. Uit pure wanhoop klopt de taxichauffeur bij willekeurige mensen aan de deur, maar er wordt niet open gedaan. Dan maar weer verder rijden. Terwijl wij maar staan te wachten komt ineens ’Idy’ (een local) aan gelopen vanuit het donker. We leggen uit dat we al een half uur op Vincent staan te wachten en dat de taxichauffeur de weg niet weet. Hij verteld dat hij net nog een taxi heeft zien rijden. We besluiten om samen met Indy deze taxi tegemoet te lopen. We hebben ongeveer een kleine km gelopen over de zanderige hobbelige weg wanneer we ineens een auto zien opdoemen uit het donker. De taxi van Vincent! We zijn allebei opgelucht dat hij er is en stappen allemaal in de taxi. We vertellen de chauffeur hoe hij verder moet rijden en bij de poort aangekomen wil de taxichauffeur ook nog eens € 15,00 hebben voor een ritje van hooguit 300 Dalasie! Hij heeft meer dan een halfuur rondgereden, wist de weg niet en durft dan dit nog te vragen. We maken de man duidelijk dat hij maar genoegen moet nemen met de 400 Dalasie die we hem geven. Dit is toch wel de enige taxichauffeur in heel Gambia die niet weet waar Lamin Lodge ligt! Dit was Vincents eerste kennismaking met Gambia! Welcom in ‘The Smiling Coast van Gambia’.
 
We zijn maar wat blij dat Vincent er is en sjouwen, met behulp van ndy de twee zware koffers over het donkere pad naar de dinghy. Indy woont op de blauwe zeilboot die het verst in de kreek voor anker ligt. Hij past op deze boot en vaart met zijn mooi Pirogues de toeristen rond. Onderweg naar de boot varen we even langs Immaqa en zwaaien dat Vincent veilig is aangekomen. Op de boot moet Vincent even bijkomen van zijn avontuur. Even later pakt hij zijn ‘extra’ koffer uit. Voor zijn vertrek hebben we een aantal dingen besteld en naar hem laten opsturen. Ook heeft hij van mij een ‘wensen-boodschappenlijstje’ gekregen. De lieverd heeft alles gekocht en meegenomen! Kaas, drop, droogshampoo, tijdschriften, boekje over haken en nog veel meer! We krijgen een kleine Boeddha cadeau voor wierook van Qin, zijn vriendin. Mijn vriendin Anneke heeft een envelop naar Vincent gestuurd vol met nieuwe SD-kaartjes met tv-serie's, films en muziek. Met dank aan haar man Ad! Vincent heeft ook een Drone gekocht en meegenomen, wat we super leuk vinden!
Tijd om te gaan slapen en even bij te komen van zijn eerste avontuur in Gambia.
 
----------
 
 
14-02-2018, reactie van Freek
Leuke blog weer! Dankjewel
 
15-02-2018, reactie van Karin
Ander werelddeel, andere cultuur! Het vergt wat aanpassing maar geeft in ieder geval mooie verhalen. Nu al benieuwd naar het vervolg!
 
15-02-2018, reactie van Paula Burger
Wat een reacties maken jullie allemaal mee. Uiteindelijk loopt het allemaal goed af
en kunnen jullie met een gerust hart weer even uitrusten voor nieuwe evenementen.
Veel plezier gedurende de verdere reis en hoor wel weer van jullie. Groetjes Paula.
 ----------
     << Terug >>