We nemen afscheid van Mark van de “Windharp”. Bij ons vertrek, rond 10:00 uur, hangen donkere wolken boven Santa Cruz en miezert het licht. We moeten zelfs weer een vest aantrekken, wat wel weer wennen is! In het begin is er weinig wind, maar gaandeweg neemt de wind in de rug toe. Ook de golven worden aanmerkelijk hoger.

De zon komt tevoorschijn en we kunnen weer lekker zeilen. Ik ben weer helemaal in mijn elementje en kan heerlijk “surfen” op de golven. Meerdere malen komen groepen met dolfijnen ons vergezellen. Ze zwemmen rond de boot en springen enthousiast uit het water. Het blijft een prachtig gezicht en we worden hier helemaal blij van. Dit gaat nooit vervelen, hoe vaak je dit ook ziet. Ze lijken er zoveel plezier in te hebben! Van te voren hebben we een aantal plekken uitgezocht waar we zouden kunnen ankeren. Maar op het moment dat we in de buurt van de eerste plek zijn, blijken de golven hier toch nog erg hoog te zijn. Aangezien we geen zin meer hebben in weer een hobbelige nacht gaan we verder naar de tweede. Ook deze blijkt geen ideale plek te zijn. We gaan uiteindelijk voor de derde ankerplek, bij Puenta Montana Roja, ofwel de “Rode berg”. Montana Roja is een hoge rots waarvan het strand en de zee aan de noordkant zeer geliefd is bij de vele surfers en kitesurfers. Aan de andere kant, waar wij voor anker gaan is tevens een ankerplaats voor tankers die kerosine brengen voor het vliegveld. Hier liggen een aantal grote gele boeien waaraan zij kunnen ankeren. Onder water bevinden zich pijpleidingen waarmee deze tankers zich kunnen koppelen. Deze baai heeft ook een mooi strand, Playa de las Tejitas. We ankeren ver genoeg van de grote boeien, iets verder van de rots. Later blijkt dat we toch beter tussen de rots en de grote boeien hadden moeten ankeren voor nog meer beschutting. We kunnen nog een paar uur lekker genieten van de zon in de kuip.

S ’avonds maak ik mijn beroemde gehaktballen klaar (het recept zal ik eerdaags vermelden).

De volgende dag brengen we lekker luierend door in de kuip. Na twee nachten voor anker te hebben gelegen gaan we morgen verder naar San Miguel, alwaar we onze Duitse vrienden, Nick en zijn moeder Anne, van de Malok weer zullen ontmoeten.

Kit
Zodra we ons gereed maken voor vertrek en onze bootschoenen aantrekken, weet Kit direct dat we gaan vertrekken. Hij duikt alvast onder de tafel, maar steeds vaker komt hij tevoorschijn. Tegenwoordig zit hij gedurende onze tochten steeds vaker vlakbij de motor. Blijkbaar raakt hij steeds meer gewend aan deze geluiden. Het is een bijzondere kat, dat vinden we niet alleen omdat wij de baasjes zijn, maar uit zijn hele gedrag merk je dat hij toch anders is dan andere katten. Een leuk voorbeeld hiervan is dat hij apporteert. Dat is toch wat honden doen en geen katten, niet waar! Ja, onze Kit, brengt dingen terug die je weggooit. Zijn favoriet is een bindertje van bankafschriften. Hij kan dit een aardig poosje volhouden, totdat het genoeg is geweest en dan ploft hij languit op de vloer.

 

2017-06-03 Montana Roja naar San Miguel (Tenerife)
Van onze anker plek is het slechts 3,3 zeemijl tot de haven van San Miguel. We hebben regelmatig WhatsApp contact met Nick die ons verteld dat er een plekje vrij is tegenover hun in de haven. De weersverwachting geeft aan dat de wind behoorlijk zal gaan toenemen. Hierdoor besluiten we niet langer te wachten en varen op de motor richting de haven van San Miquel. Wanneer we de havenhoofden gepasseerd zijn varen we volgens instructies van Nick richting de steiger waar een plekje vrij is. Nick en Anne staan al te zwaaien. Van af de kade staat een havenmeester ons iets toe te roepen en te gebaren dat bij hun aan de kant moeten komen. Dat negeren we maar, want die plek is zeker niet de fijnste. We roepen terug dat we naar de boot Malok gaan. Een tweetal havenmeesters springen in een dinghy om ons te volgen, maar druipen later af. Gelukkig kunnen we langszij aanleggen bij de steiger en hoeven we niet moeilijk te doen met mooringlijnen. Nick helpt ons met aanleggen en even later begroeten we elkaar zeer hartelijk.
 
De haven
Is goed aan te lopen en ligt behoorlijk beschut, hier heb je nauwelijks last van de golven. Normaal lig je met de kont van de boot naar de steiger toe met voor de moorlinglijnen. Het havenkantoor bevindt helemaal aan het einde van de kademuur, in een vierkant blauw en wit geschilderde toren. Het is een belachelijk eind weg van de steigers. Het kleine kantoortje is gevestigd in de plaatselijke toeristen winkel annex kaart verkoop locatie voor de onderzeeboottochten. De havenmeester is niet de meest spraakzame en vriendelijke man die we ontmoet hebben. Korting krijgen we niet. De douches liggen gelukkig iets dichterbij, zijn groot, maar niet altijd even schoon en ook is het water niet altijd warm. De steigers zijn afgeschermd met een ijzeren hekwerk, maar niet afgesloten. Jan en alleman kan hier gewoon de steiger op lopen.

 

 

San Miguel de Abona beslaat een aantal dorpen en toeristische resorts in het zuiden van Tenerife, met inbegrip van San Miguel, Aldea Blanca, Las Chafiras, Golf del Sur en Amarilla Golf (grote golfterreinen).
Bij de haven bevinden zich voornamelijk woonwijken, hotels, appartementen. Er zijn een aantal restaurants op 10 minuten loopafstand. Ook is er een klein zwart kiezelstrandje aanwezig. Wij vinden gedeelte niet echt bijzonder.
Op een dag wordt er een gigantisch muziek podium opgebouwd en reden er volgeladen vrachtwagens een aantal dagen af en aan. Normaal gesproken duurt dit feest 3 dagen vertelde Nick ons, maar dit jaar is het slechts één dag. Heel veel werk voor maar één dag, onbegrijpelijk. Zelfs de dag voor het optreden kunnen we in de haven al mee genieten van wat ons te wachten stond. Het geluid is zo hard dat de boot er van mee trilt. Op de avond zelf zijn we maar met zijn allen gevlucht en ergens aan de andere kant van het dorpje uit eten geweest.
 
Praktische zaken
In de haven zijn wasmachines aanwezig en werken met euro’s. Er zijn een aantal supermarkten maar deze liggen ver van de haven. Bij de haven is een taxiplaats waar een bord staat met het telefoonnummer erop wat je kunt bellen indien er geen taxi staat. Binnen 5 minuten arriveert deze. Maar doordat we vaak vervoerd werden door Nick met de auto hebben we slecht éénmaal hiervan gebruik gemaakt. We gingen altijd naar het industrieterrein Las Chafiras, op ongeveer 20 minuten rijden afstand. Hier bevinden zich heel veel verschillende zaken, waaronder de Lidl, Hyper Dino, supermarkt Mercadone. Er is hier ook een hele grote winkel, China Town, waar je echt van alles en nog wat kunt kopen. Wanneer je hier rond wandelt, dan ontwikkel je van zelf een soort koop verslaving. Je komt thuis met spullen die je eigenlijk niet echt nodig hebt……. Uiteraard bevindt zich hier ook een Mc Donald’s. We doen ons tegoed aan een onvervalste Spaanse hamburger met Franse frietjes.
 
Wat hebben we zoal gedaan
We hebben heel veel tijd door gebracht samen met Nick en Anne, samen lekker borrelen en eten. Van gedachten wisselen over de plannen die we hebben en praten over de praktische zaken betreffende de boot. We zijn het beslist niet altijd eens met elkaar, maar er is zeker ruimte voor discussie. Aangezien zij nog steeds over een auto beschikken, namen ze ons regelmatig mee wanneer zij of wij iets nodig hadden. Zo vonden we eindelijk een zaak die een nieuw matras op maat kan maken. Het zeker niet een goedkoop matras, maar naar we hopen een goed matras waardoor ik in ieder geval beter zal kunnen slapen en minder last van mijn rug zal hebben. Het wordt in Oostenrijk gemaakt en is een speciaal matras met vocht doorlatend en druk verlagend schuim. Helaas duurt het zeker 10 weken voordat het klaar is. Gelukkig blijven we nog wel even bij de Canarische Eilanden dus dat is niet echt een probleem. Lakens gekocht en de slopen met de naaimachine aangepast op maat van onze hoofdkussens. Verder wat kleine klusjes gedaan, zoals hout gekocht bij een groothandel. We hebben planken op maat gemaakt om een extra ruimte te kunnen creëren onder onze salontafel wanneer deze daar beneden is. Hierdoor kunnen we meer voorraad opbergen voor wanneer we langer onderweg zijn.

Omdat de auto van Nick niet geschikt is voor langere ritten, namen we met z’n vieren de bus naar Los Christianos. Vanaf deze plaats begint er een boulevard die oneindig lijkt en de vakantieoorden gaan hiervan de ene over in de andere. Het is een echt toeristisch gebeuren met heel veel winkels en restaurantjes. Echt druk is het nog niet omdat het hoog seizoen nog moet beginnen, maar toch druk genoeg. We wandelen langs deze boulevard en gaan ergens een hapje drinken. Wij houden niet zo van deze massale plaatsen, waar je door de obers ongeveer het restaurant ingetrokken wordt. Maar wanneer je in de buurt bent moet je toch ook hier even geweest zijn.
 
Ontmoetingen
We hebben Nick en zijn moeder Anne in Agadir voor het eerst leren kennen en we hadden meteen een hele goede klik. Regelmatig hebben we per WhatsApp contact gehad. Zij wonen al ruim 1 ½ in San Miguel op Tenerife. De afgelopen jaren hebben ze in verschillende landen en een paar maanden geleden besloten om een boot te kopen en hiermee de wereld te gaan bezeilen. De boot kochten ze in Frankrijk en via Marokko zijn ze terug gegaan naar Tenerife om hun appartement leeg te halen en permanent op de boot te gaan wonen. Dat is ondertussen ook gebeurd en nu wonen ze op de boot. Omdat Nick en Anne ook naar de Kaap Verde gaan en de Carieb, zullen we hun zeker nog vaker tegenkomen.

Peter van de Sealove zien we ook hier weer, samen met zijn vriendin Cynthia! We hebben beide in Arrecife op Lanzarote leren kennen. Cynthia had toen nog een eigen boot, waarmee zij chartert, maar deze is inmiddels verkocht. Nu staat de boot van Peter te koop want ze zijn van plan om samen een andere boot te kopen en hiermee verder te charteren rond de Canarische Eilanden
 
We zijn op een avond met z’n allen naar een Ierse Pub geweest, The WildGeese Irish Bar. Een gezellig kroeg waar een soort van live muziek is. Een zanger die een vele bekende, maar voor ons (niet voor de overige Ierse en Engelse bezoeker) ten gehore brengt. Op de dansvloer gaat een dame (die lijkt op Tante Sidonia van Suske en Wiske) helemaal uit haar dak en maakt de meest vreemde bewegingen.
Zoals bij de meeste van jullie wel bekend is, zoeken wij altijd Ierse Pubs op, in het bijzonder diegene die live muziek hebben. We vinden de sfeer gezellig, houden van muziek en je ontmoet of ziet er toch altijd weer bijzondere mensen. We hebben een gezellige avond met z’n allen. Op een andere avond zijn we met z’n allen (m.u.v. Cynthia, die een aantal dagen terug naar Nederland was) uit eten geweest en belanden uiteindelijk wederom in dezelfde Ierse Pub.

Anne en ik wandelen op een ochtend langs de kade muur richting het restaurant met uitzicht over de haven, wanneer we een krab in de schaduw bij de muur zien liggen. Het is een blauwe krab en hij lijkt te zijn overleden. Met de punt van mijn schoen wil ik hem aan de kant schuiven, maar dan ineens begint hij heftig te bewegen. Anne en ik schrikken ons rot en springen een meter naar achteren. We laten hem verder met rust, maar op de terugweg ligt hij er nog, maar nu in de zon. Dat is hem toch fataal geworden, nu is hij echt overleden. Hadden we op de heenweg toch maar het lef gehad om hem in het water te gooien…..