| Datum: | 17-01-2017 Sale en Rabat, Marokko Deel 3 | | | | Onze reis en bijzondere ontmoetingen
Onze manier van reizen, met een zeilboot, is geheel anders dan wanneer je naar een land toe vliegt. Dan heb je vaak een afgebakende periode waarin je zoveel mogelijk wilt zien. Wij weten nooit precies wanneer we ergens aankomen en hoelang we daar zullen blijven. Dat hangt van zoveel verschillende factoren af, is het weer goed, de omgeving mooi en is er genoeg te beleven? Wanneer is er weer een gunstige wind om te vertrekken? Daarom bevalt deze manier van reizen ons zo goed!
We zijn niet alleen aan deze reis om de wereld begonnen omdat we allebei van zeilen houden, maar ook omdat we nog zoveel mogelijk van de wereld willen zien. We trekken ook het achterland in (niet op een toeristische manier met een georganiseerde reis) om gewoon zelf het land te ontdekken. Zo heb je vaak op een ongedwongen manier ontmoetingen met de mensen van dat land. Dat is wat we willen: heel veel verschillende landen ontdekken, culturen opsnuiven en andere mensen ontmoeten. Op onze reis ontmoeten we zowel zeilers als niet zeilers (landrotten) en die verscheidenheid maakt het juist zo boeiend!
We zijn nu in een ander continent aangekomen en ervaren meteen de grote verschillen tussen Europa en het land Marokko waar we nu zijn.
Niet alleen voor ons vertrek uit Nederland, maar ook onderweg vragen mensen (Nederlanders, maar ook Engelsen) aan ons waarom we naar een land als Marokko willen gaan. Wat moet je in hemelsnaam (grappige woordkeuze) doen in een Islamitische land? De negativiteit straalt er meteen van af. Nederlanders (natuurlijk niet iedereen, laten we dat even voorop stellen) staan nogal gauw klaar met een oordeel over andere mensen en andere culturen, zeker als het gaat over onze Nederlandse Marokkaanse medeburgers. Je kunt natuurlijk niet je mening vormen over een heel land op basis van een relatief kleine groep mensen die in Nederland wonen, waarvan een aantal zich niet weten te gedragen. Niet alle Marokkanen zijn hetzelfde en deze groep is geen afspiegeling van de Marokkanen die in Marokko wonen. Je kunt hier natuurlijk eindeloos over discussiëren, maar naar onze mening kun je pas een beter beeld vormen wanneer zelf de verschillen hebt ervaren. Dat is de reden waarom wij met een “open mind” naar deze landen toe gaan, om het zelf te ervaren.
Voorafgaande aan onze reis en tijdens de reis proberen we ons zo goed mogelijk voor te bereiden. We verzamelen algemene informatie over de landen die we bezoeken, maar ook zoveel mogelijk praktische informatie. Onderweg en ook ter plekke maken we grif gebruik van het internet om uit te zoeken waar we wat kunnen vinden. Maar soms blijkt dit niet altijd toereikend te zijn. In Marokko spreken ze voornamelijk Arabisch en Frans, helaas voor ons wordt er maar weinig Engels gesproken. Fred is de Franse taal geheel niet machtig en ik probeer mijn basis schoolkennis van het Frans weer een beetje naar boven te krijgen. Maar mede door de taalbarrière kunnen we soms niet alle informatie vinden die we nodig hebben. Op dit soort momenten is het fijn om een beroep te kunnen doen op iemand die de omgeving beter kent en dat brengt mij op het volgende.
Op Facebook (waar de sociale media al niet goed voor is) kom ik de groep “Wereldvrouwen” tegen, met uit Nederland afkomstige vrouwen die overal in de wereld wonen. In deze groep delen zij hun ervaringen en verhalen over de landen waar ze nu in wonen. Op een wereldkaart kunnen de leden van deze groep aangeven waar ze wonen en hier vind ik een Nederlandse die in Salé woont. Een jonge Nederlandse vrouw Anouk (Aicha) die sinds een aantal jaren bekeerd is tot de Islam en nu in Marokko woont met haar man Ayoub en zoontje Adam (ze zijn ongeveer van dezelfde leeftijd als onze kinderen). Na haar persoonlijke websites www.dutchmuslima.com en https://facebook.com/dutchmuslimatravels/ gelezen te hebben ben ik nieuwsgierig geworden naar de vrouw achter deze sites. Ik maak contact via een berichtje met de vraag of zij ons misschien kan helpen bij het verkrijgen van informatie over zeer uiteenlopende zaken, zoals; waar kunnen we onze gasfles laten vullen, welk ziekenhuis of kliniek is het beste, waar kunnen we ons rooster van het gasfornuis laten lassen etc. Al snel is een afspraak gemaakt voor een ontmoeting en deze zal plaatsvinden op onze boot.
Zoals ik al eerder vertelde, wordt deze Marine en het gebied er om heen nogal goed bewaakt. Wanneer iemand de steiger probeert op te lopen, die afgesloten is met een toegangskoord, wordt deze direct terug gefloten. Zo ook op het moment dat Aicha en Ayoub(met hun zoontje Adam) bij onze steiger arriveren. Ze staan te wachten totdat ik ze meeneem naar de boot. Aicha en ik begroeten elkaar op de Hollandse wijze met 3 zoenen en Ayoub geeft alleen Fred een hand, want hij mag geen “vreemde vrouwen” aanraken). De bewaker wil het naadje van de kous weten, want de steiger op, dat gaat zomaar niet! Ik leg aan de bewakers uit dat zij vrienden zijn en op bezoek komen bij ons. Aicha is duidelijk een buitenlandse, maar draagt wel een hoofddoek, heeft een Marokkaanse man en een echt blond en bleek Hollandse kind. Het gaat er hier duidelijk anders aan toe en mijn haren staan al overeind! Ze moeten zich identificeren en zelfs naar het kantoortje van de politie (aan de andere kant van de Marina). Fred loopt met Ayoub mee naar het politiekantoortje en Aicha en ik wachten op de steiger met Adam. Typisch Marokkaans zegt Aicha nog. In het kantoortje moet Ayoub allerlei vragen beantwoorden, waar wonen ze, werken ze en wat is de bedoeling etc. Zo behandel je mensen toch niet?
Uiteindelijk zitten we dan aan de thee met wat lekkers erbij wat Aicha en Ayoub meegenomen hebben. Ayoub spreekt (naast Arabisch) Engels en onze gesprekken worden afwisselend in Nederlands en Engels gevoerd. Het klikt meteen tussen ons en ondanks dat we elkaar nog maar net hebben ontmoet, gaan de gesprekken al gauw over het land, de taal, cultuur, geloof, opvattingen, ervaringen, familie etc. Aicha legt uit waarom zij bekeerd is tot de Islam en Ayoub verteld over de manier van uitvoeren van zijn geloof. Het waren hele diepgaande gesprekken met een stel leuke jonge mensen. Het leeftijdsverschil van meer dan 30 jaar en dat we ieder een andere visie over het geloof hebben of over andere onderwerpen, is totaal niet relevant. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, zolang je maar open staat voor elkaars mening. We praten over hun werk en de over hun toekomstplannen om naar Zweden te emigreren om zo hun zoontje een betere toekomst te geven. Kortom het was echt een hele leuke ontmoeting en daar is het ons ook om te doen!
Hieronder een samenvatting van onze ontmoetingen, want het bleef er niet bij één!
We hebben elkaar diverse malen ontmoet, niet alleen op de boot, maar ook bij hun thuis en zelfs bij de ouders van Ayoub. Op vrijdag is het hier gebruikelijk dat de hele familie bij elkaar komt om samen Tajine met couscous en kip te eten. Dit mogen we een aantal keren meemaken, zowel bij Aicha en Ayoub thuis als bij zijn ouders (ook hier worden we overigens zeer warm onthaald).
Bij de ouders van Ayoub ontmoeten we ook zijn jongere broertje, die net Engels leert op school en erg nieuwsgierig is. Fred krijgt van de vader van Ayoub een echt Marokkaans petje, gebreid van schapenwol. Zo lijkt hij bijna op een echte Marokkaan! Bij één van de keren dat we bij Aicha en Ayoub eten, zijn ook een tante, de oma en het broertje van Ayoub aanwezig. Door hun worden we op dezelfde wijze zeer welkom geheten. De mensen zijn hier bijzonder vriendelijk en heel erg gastvrij. Je voelt je meteen opgenomen in de familie!
Een Tajine is een aardewerken stoofpot, waarmee diverse gerechten gemaakt worden.
De Tajine die zij gebruiken is super groot en heeft wel een doorsnede van 60 cm. Het eten wordt al ruim van te voren in de ochtend bereidt, zodat het vlees lekker gaar is. De traditie is dat deze in het midden van de tafel geplaats wordt en dat je hieruit gezamenlijk eet. Het zij met je handen (rechter hand) of met een lepel, afhankelijk van het gerecht. Het geeft iets speciaals aan deze maaltijd, een gebondenheid. Al jaren heb ik al een Tajine gewild alleen is het er nooit van gekomen. Ayoub adviseert om een gewone simpele Tajine te kopen, niet de geglazuurd versie (deze is voor de toeristen zegt hij). In de Medina vinden we een kleine Tajine die net groot genoeg is voor twee personen en die past op één pit van ons fornuis. Ayoub legt uit dat we deze 24 uur in een bak met water moeten laten staan voor gebruik. Na het drogen de Tajine voorzien van een grote laag olijfolie en op het gas zetten op een laag vuurtje voor zo’n 10 minuten. Dan is hij klaar voor gebruik! Met de Kerst hebben we de Tajine voor het eerst gebruikt, hier later meer over.
We hebben twee soorten thee gedronken: Marokkaanse thee met verse munt (met heel veel suiker) en Shiba (Absint-alsemkruid, is een bekende winter thee in Marokko). De thee wordt goed getrokken, minimaal 3x ingeschonken en terug gegoten in de thee pot voordat je het kunt drinken. Dan moeten we er wel bij vertellen dat wanneer Aicha en Ayoub bij ons aan boord zijn, hij de echte Marokkaanse thee maakt met mijn nieuwe theepot (die op het gas kan). Zij namen dan ook elke keer verse muntblaadjes hiervoor mee. Bij de thee worden vaak “Msemmen” (Marokkaanse pannenkoekjes) gegeten. Ook deze nemen ze vaak mee bij een bezoek aan ons, omdat ze weten dat ik deze zo lekker vindt! Je kunt het puur eten (scheurt er gewoon een stuk af) maar sommige mensen doen er ook wel smeerkaas of chocoladepasta op. Ik vind ze puur het lekkerste!
Als tegen prestatie heb ik een keertje hutspot (aardappelen, peen en ui) gemaakt met Hollandse rundergehakt ballen, die in goede aarde viel.
We hebben zelfs een aantal keren een wasje gedraaid bij hun thuis. Zijn samen uit eten geweest in de Medina en hebben samen met de familie van Ayoub een wandeling naar zee gemaakt. Hun zoontje Adam is een heel lief jochie en bijna net zo oud als mijn eigen kleindochter Bobby. Omdat ik mijn kleindochter best wel mis, kan nu even mijn oma gevoelens kwijt!
Voor Ayoub is het helemaal bijzonder om op een boot te zijn. Hij zou heel graag een dagje mee varen. We hebben een aantal keren een poging gedaan om dat voor elkaar te krijgen, maar helaas werkte het weer en de golven buitengaats niet mee. Het feit dat ze een dagje mee zouden varen, gewoon even een paar uurtjes op zee en dan terug, had nogal wat voeten in aarden. De politie moet speciale toestemming geven om dit te bewerkstelligen. Dit is op zich al een verhaal apart.
Op onze boot kunnen ze in ieder geval genieten van het mooie zonnige weer. Hun eigen huis heeft namelijk geen binnenplaats, balkon of tuin. Gezellig samen in de kuip genieten van de buitenlucht en elkaars gezelschap. Voordat we weer vertrekken zullen we nog uitgebreid afscheid van elkaar nemen. Ergens hebben we het gevoel dat we elkaar nog weleens tegen zullen komen, dus wie weet! We zullen zeker contact houden!
---------- | |
| | | 19-01-2017, reactie van Carel | Fred, die foto met dat gebreide mutsje: die bewaar ik!
|
| | | ---------- |
<< Terug >>
|
Blogdetails
