Javascript staat uit. Voor een optimale werking moet Javascript worden ingeschakeld.

SailingPegasus.nl - Zeilen met de Pegasus - Blogdetails
Datum: 20-11-2016    Faro - Ilha de Culatra - Rabat/Sale , Marokko
 Woensdag 16-11-2016 t/m vrijdag 18-11-2016
Vandaag vertrekken we naar een land op een ander continent, Marokko!
 
We besluiten om s ’middags rond 15:00 uur te vertrekken en 2 nachten door te zeilen. De beste tijd om bij Rabat aan te komen is na 11:00 uur op vrijdag 18 november, dan is het opkomend tij. Uitgaande van een gemiddelde snelheid van 5 Knopen komen we dan veel te vroeg aan, maar de verwachting is dat de wind drastisch zal dalen in de laatste nacht en ochtend van aankomst. Het ophalen van het anker gaat goed, alleen zit er heel veel modder aan en is het anker gedraaid, waardoor Fred iets langer bezig is.
We zwaaien nog even naar Karin en Jeroen van de “White Pearl” (zij vertrekken richting Middellandse Zee), om vervolgens richting zeegat te varen. Zie filmpje. We hebben een lekker windje tijdens ons vertrek en kunnen dus weer lekker van het zeilen genieten. Ik heb wel een klein beetje last van zeeziekte, door de beweging van de golven en moet niet te lang binnen blijven. Door de toenemende wind, met uitschieters van 28, in de 1e nacht en het feit dat we tijdens de nacht het zeil niet verminderd hebben, moest de stuurautomaat harder werken en is er een onderdeel los getrild. Hierdoor moeten we weer zelf het stuur ter hand nemen! Wat natuurlijk best wel jammer is en bovendien een stuk vermoeiender. Zie filmpje. Donderdagochtend horen we ineens een enorme harde knal en in eerste instantie lijkt het alsof de giek bij de mast los gelaten heeft. Bij nadere inspectie blijkt dat slechts het andere blok van de neerhaler losgeschoten is. Met enige moeite halen het zeil naar beneden en varen verder op de Genua. Op de 2e dag repareert Fred het losgetrilde onderdeel van de stuurautomaat en kunnen we hier weer gebruik van maken.

De nachten zijn werkelijk prachtig, de zonsondergang met zijn rode gloed, vervolgens een heldere hemel met duizenden fonkelende sterren. Een dergelijke sterrenhemel zie je niet in Nederland niet meer vanwege alle lichtvervuiling. Het duurt even, maar dan zien we ook de supermaan weer opkomen. Deze is aan het afnemen, waardoor hij er enigszins vervormt uitziet. Helaas lukt het ons niet om een mooie foto te maken, daarvoor bewegen we teveel. Ik zie tijdens mijn wacht enkele vallende sterren en kan weer een paar wensen doen. Onderweg zien we slechts enkele grote boten die richting Tanger varen en de Middellandse zee. Maar over het algemeen zijn we de enige boot op een uitgestrekte oceaan. Op vrijdagochtend zien we enkele dolfijnen rondom de boot zwemmen, dit was alweer een tijdje geleden. Op blogs van andere zeilers hadden we de meest verschrikkelijke verhalen gelezen over de tonijnnetten die voor de kust van Marokko liggen. De angst van elke zeiler om hier doorheen te varen, vooral s ’nachts en dan de lijnen of netten in je schroef te krijgen. Maar wij hebben geen enkel net gezien, dus wanneer men ons track volgt, ofwel vanaf Ilha de Culatra naar Rabat in Marokko zeilt, volg koers 165 en dan heb je totaal geen problemen. De zon schijnt inmiddels en de wind drastisch afgenomen. We naderen Marokko en zien land in zicht! Een nieuw continent, nieuwe cultuur en nieuwe mensen.
 
Rond 11:30 uur roepen we via de marifoon de Marina Bouregreg in Salé op met de vraag of we hulp kunnen krijgen van het pilot bootje met het binnenvaren van de rivier. Maar niemand reageert, we blijven dit een aantal keren herhalen. Aangezien we ook een mobiel nummer hebben besluiten we die maar te bellen. Eindelijk krijgen we contact en in mijn beste Frans vraag ik om assistentie van de Marina. We moeten nog even wachten.
Dan komt er na een half uurtje een heel klein bootje (ik noem dit altijd Popeye bootjes) aan gevaren, zou dit de pilotboot zijn? We weten het niet, want hij blijft in eerste instantie op gepaste afstand van ons. Dan komt hij naderbij en roept in het Frans dat we nog even geduld moeten hebben want er komt nog een zeilboot aan die ook naar binnen wil. Deze boot is nog zeker 4 mijl van ons verwijderd, dus geduld moeten we zeker hebben. We draaien een beetje rondjes voor de kust. Het blijkt een Canadese boot te zijn en dan varen we achter het kleine pilot bootje de rivier van Rabat op. Je kunt wel zeggen dat dit best indrukwekkend is. De prachtige Kasba van Rabat aan de rechterhand en links de zanderige stranden van de stad Sale. Mensen staan op de kade en strand te zwaaien en foto’s te maken, voor hen is het net zo bijzonder als voor ons. Enkele vissersbootjes varen mee de rivier op en roepen iets in het Frans naar ons. Ik sta achter het roer en schenk er in eerste instantie niet te veel aandacht aan, zwaai alleen vriendelijk terug. Fred hoort hun om whisky roepen en dat ze vis willen ruilen hiervoor. Hij duikt een fles op en stom als hij is overhandigd hij deze eerst voordat hij de vis krijgt. Want…………die krijgen we dus niet! Oplichters, moslims drinken toch geen alcohol! Niet wat je noemt een goede eerste ervaring met Marokko, maar ook wel een beetje naïef van Fred. Door de vermoeidheid was Fred niet alert genoeg, anders had hij dit nooit gedaan. Verder voelen we ons welkom geheten, wanneer je al die mensen ziet zwaaien.
 
Voordat we de Marina in mogen moeten we eerst aanleggen bij de ponton van de politie en douane. We waren zo gewend dat iedereen wel Engels kon verstaan en spreken, zoals in Portugal, maar dat valt even vies tegen wanneer je hier aan komt. De voertaal is Arabisch en Frans. Fred kan helemaal geen Frans en ik doe mijn uiterste best om met losse woorden me verstaanbaar te maken. Allereerst komt de politie aan boord en daarna de douane, een hoop papierwerk. Aan de man van de douane vertellen we dat we ook een kat aan boord hebben. Hij blijkt een beetje bang te zijn voor onze lieve Kit, die we toch maar even hebben aangelijnd. De douane neemt onze papieren en paspoorten mee voor controle en verteld dat hij terug komt met de hond voor een controle aan boord. We krijgen Kit met enige moeite in zijn reismandje omdat het al enige tijd geleden is, schiet hij daardoor geheel in de stress. We wachten op de douane met hond, die vervolgens eerst naar de andere boot gaat en overal rond gaat lopen snuffelen. Wij staan helemaal paraat met Kit in de mand en dan loopt de douane met hond, zonder iets te zeggen langs en wandelt terug naar zijn auto. Ons enigszins verbaast achterlatend. Had ik me net ingesteld en soort van verheugd op de controle van hond aan boord en gaat dat niet door! Dit alles vanwege Kit? We hebben geen idee. Maar mazzel is het wel. Even later krijgen we onze papieren terug en kunnen we achter het kleine pilot bootje aanvaren richting de Marina. Zodra we eenmaal in de Marina liggen, komen er nog meer papieren, ditmaal van de Marine zelf. Nadat alles is afgehandeld, zoeken we het havenkantoor op en vertellen dat we zeker één maand willen blijven en misschien zelfs wel langer. We vragen de wificode en gaan eerst even lekker douchen. De faciliteiten zijn best goed, alleen het water is niet heel erg warm.
 
Omdat we in een Islamitisch land zijn en zijn de regels en gebruiken anders dan we gewend zijn in Europa. We hebben ons van te voren een beetje ingelezen hierover en willen ons best een beetje aanpassen zolang we hier zijn, dit uiteraard binnen de grenzen. Zo is het niet gebruikelijk dat je in je korte broek loopt, zeker vrouwen niet. Mannen dragen broeken over de knie of lange broeken en vrouwen lange broeken en armen bedekt. Ik hoef geen hoofddoek om, alleen wanneer we sommige gebouwen zullen bezoeken, dan is dit gewenst. Het is even wennen, want de temperatuur is nog best warm, maar we doen ons best.
 
Het is echt een hele andere wereld, wat natuurlijk wel even wennen is. De taal, de mensen, de kleding en gebouwen. Een cultuurshock. Om een eerste indruk te krijgen van de omgeving wandelen we een beetje in de buurt rond en belanden uiteindelijk in de Medina van Salé. Hier zijn tal van kleine winkeltjes met snoep, brood en heel veel zoetigheid. Mini bedrijfjes waar ze brommers opknappen, houten meubels maken met prachtig inlegwerk of kussens en heel veel kleine eettentjes en koffiehuisjes. We gaan ook op zoek naar een pinautomaat, die volgens de havenmeester alleen maar in Rabat zijn en niet hier in Salé. We komen wel een 5 tal pinautomaten tegen, echter bij de eerste vier lukt het niet om te pinnen en bij de vijfde gebruiken we onze creditcard maar. Achteraf blijkt dat we vergeten waren om het gebied aan te passen van onze bankpas naar werelddekking, we waren tenslotte niet meer in Europa, sufferds die we zijn! Nu hebben we gelukkig enkele Dirhams om te kunnen betalen. We kopen een paar broodjes voor de volgende ochtend en wandelen terug naar de haven waar we bij één van de restaurants daar uit eten gaan. Moe en voldaan gaan we terug naar de boot en liggen niet veel later lui op de salonbank een filmpje te kijken.
----------
 
 
11-12-2016, reactie van Freek
Leuk met die filmpjes! Lekker zeetje ook ;)
 
11-12-2016, reactie van Carel
Zeg, Fred, die whisky? Dat was toch geen Glenfiddich???
 
11-12-2016, reactie van Fred
Nee, gelukkig niet. Die hebben we nog steeds aan boord.
Het was een goedkope whisky gekocht in Portugal.
 
11-12-2016, reactie van E. Rodriguez

Hallo Fred en Carolin pretig kerst daagen en een gelukig niuwe jaar

Groetjes Enrique en Carla
 ----------
     << Terug >>