| Datum: | 16-07-2016 Ria de Arousa | | | | Dinsdag 05-07-2016 t/m zaterdag 16-07-2016
Vandaag vertrekken we naar de grootste Ria van Galicië aan de Westkust van Spanje, Ria de Arousa. Deze streek staat bekend om zijn mosselbanken, dit zijn grote houten vlotten met balken waar lange strengen touwen aan hangen. De mosselen hechten zich aan deze touwen. Deze Ria is één grote kweekvijver voor voornamelijk mosselen en is verdeeld in verschillende sectoren, elk dorp heeft een aantal banken. Verder staat de Ria bekend om de wijngaarden met de lekkerste witte wijn van Spanje, unieke uitzichtpunten, mooie dennenbossen en paradijselijke witte stranden met schitterende zonsondergangen. Het is zeker één van de mooiste Ria’s tot nu toe.
Er staat een stevig windje, zeker 21 Knp (windkracht 5) wanneer we de beide ankers ophalen. We zetten een de 2e rif in het grootzeil en even later zetten we ook de fok erbij wanneer we de Ria de Muros uitvaren. Eenmaal weer op zee wordt de wind minder en haalt Fred het rif er maar weer uit en zeilen we verder met vol zeil. Het is lekker zeil weer, mooie golven, echt fantastisch zeilweer! Op verzoek van mijn jongste zoon maak ik ook maar even een filmpje. We zeilen langs de Cabo Corrubedo richting Isla Sálvora, waar we om heen moeten om de Ria de Arousa in te varen. Dan steekt ineens de wind weer op tot 25 Knp en kan Fred de 2e rif weer in het grootzeil zetten. Ach, het houdt ons leuk bezig! Naarmate we de Ria verder in varen wordt het steeds warmer en neemt de wind zelfs nog even meer toe.
De 1e plek die we aan doen ligt in het noorden van de Ria, op aanraden van Peter die we leerden kennen in Cedeira, is het stadje Boiro. Zodra we de baai naderen zien we dat ook de “Bojangles” daar voor anker ligt. We ankeren voor het grote strand op gepaste afstand. We maken weer gebruik van de twee ankers, weten we in ieder geval dat we goed vastliggen. Dit maal bevestigen we ook de gele ankerboei aan het anker, kunnen we zien waar het anker ligt. De “Freya” komt later ook in de baai voor anker liggen, het lijkt wel een Nederlandse kolonie. De eerste keer dat we naar het stadje gaan met de dinghy, leggen we deze in het haventje vast. Achteraf gezien niet de beste plek, want het is nog een flink eind lopen naar het centrum van het stadje. De keren daarna varen we rechtstreeks naar het grote strand en leggen we de dinghy daar vast. Het is even sjouwen met de dinghy over het zand, maar de afstand is zeker een stuk korter. Vanwege de vele feesten in Spanje is ook hier een kermis en een aantal kraampjes, voornamelijk met Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse verkopers. Hier zijn vele diverse cafés en eettentjes, volop keuze. We leren al te eten zoals de Spanjaarden, drankje en tapas, drankje en tapas etc. Ik ben gek op gamba’s en de tortilla is ook erg lekker. De middagen brengen we een beetje lezend en zwemmend door, Fred kijkt zijn mails na en doet de urgente zaken, kortom we amuseren ons wel.
Nadat we ‘s avonds gezellig uit eten zijn geweest, varen we met de dinghy in het donker terug naar de boot. We zien een aantal mensen naar de rand van het water lopen met zaklampen en vragen ons af wat ze gaan doen. Daar krijgen we even later antwoord op, want ineens springen de vissen voor onze dinghy omhoog uit het water, bijna in de dinghy. Dat is nog eens simpel vissen, wel jammer dat we geen schepnet bij ons hebben.
Overdag zien we tientallen vissersbootjes langs het strand liggen en met hele lange flexibele stokken porren ze in de bodem. Aan het uiteinde zit een soort van hark met mandje waarmee ze schelpen van de bodem af schrapen. Even later zien we de bootjes één voor één een eind verder wat ze gevangen hadden weer over boord zetten. Het schijnt een gezamenlijk actie te zijn om de schelpen uit te zetten in een nieuw gebied.
Voor de 2e plek in deze Ria, laveren we met het grootste gemak tussen de mosselbanken door, iets wat we voorheen echt niet zouden doen. Ditmaal gaan we voor anker bij het plaatsje Rianxo, een kleine maar zeer mooie groene baai met klein strandje. Hier liggen we niet alleen, overdag komen er meerdere boten voor anker liggen, waarvan de meeste aan het einde van de middag weer vertrekken.
Het is ’s nachts ook nog warm en slapen we alleen onder een laken, mede omdat onze Kit ons dekbed geconfisqueerd heeft! ( zie foto)
De eerste avond is het rustig, we eten pijlstaartinktvisjes gebakken in witte wijn en citroensap als voorafje en een “filete de Tenera” met tortilla, totdat de muziek op de wal los breekt, alweer een één of ander Spaans feest. Tot diep in de vroege uurtjes horen we Spaanse, Engelse en Franse muziek. Het plaatsje zelf stelt niet erg veel voor.
Tijd voor de 3e plek, het plaatsje Vilagarcia de Arousa. Op het moment dat we naar de derde plek vertrekken, liggen er bijna honderd kleine bootjes boven op onze lip in de baai. Gemiddeld zitten er twee man in een dergelijk klein bootje die driftig met de lange stokken aan het porren zijn, dit maal is de oogst voor hen zelf. Voorzichtig varen we langs de kleine bootjes en tussen de mosselbanken door en langs de vele rotsjes die ook hier liggen. Je moet er toch niet aan denken dat je hier ’s nachts en zonder goede apparatuur door heen zou moeten varen. We zoeken maar weer eens een haven op, het is namelijk alweer 11 dagen geleden dat we een douche gezien hebben en het is ook de hoogste tijd om een aantal wasjes te draaien.
Misschien vraagt men zich af hoe het gesteld is met onze persoonlijke hygiëne aan boord, nu we niet zo vaak in een haven komen. We hebben een douche binnen en buiten, waar alleen voor een korte tijd warm water uitkomt wanneer we een hele dag op de motor hebben gevaren. Nu is het niet zo dat we dan, in dit geval, 11 dagen ons niet wassen! Fred zet af en toe een keteltje met water op en dan hebben we warm water om ons helemaal weer op te frissen. Tja……………..het is wat behelpen, net als vroeger wanneer je kampeerde! Verder zwemmen we wanneer het even kan om ons ook op te frissen. Kortom het is nog niet zo erg met ons gesteld dat we er als een stel zwervers uit gaan zien.
Jammer genoeg heeft deze haven geen wasmachine, hiervoor moet je de stad in. Het is wel even lopen, maar de moeite waard. Deze zelfbedieningswasserette ”Oso Blanco”, is geopend van 09:00-22:30 uur en de wasmachines/drogers zijn supersnel. De adressen zijn te vinden op: http://www.lavanderiasosoblanco.es.
Het is een middelgrote haven met een aardig havenmeester die ons zelfs in het Nederlands toespreekt, blijkt dat hij een aantal jaren in Amsterdam gewoond heeft en het erg leuk vindt om weer eens Nederlands te praten. Helaas krijgen we hier geen korting.
Het stadje Vilagarcia De Arousa is een handels- en vissershaven annex badplaats met boulevard, met een moderne binnenstad en winkels. Er bevinden zich kerkjes en pleintjes met mooie oude platanen en bankjes in de schaduw, en een aantal straatjes waar vele kleine restaurants en barretjes gevestigd zijn. Op een avond kwamen we terecht bij een hele goede Taperia – Vinoteca genaamd: Xoxe’s, gevestigd in de “Rua Da Baldosa 10, https://www.facebook.com/pages/Taperia-Vinoteca-Xoxes/350873025023801
Hier worden we door een allervriendelijkste ober geholpen. Deze man had veel weg van de acteur “Ton van Duinhoven”, wellicht kennen de ouderen onder ons deze geweldige acteur nog wel! Zeer sprekende kop, bijzondere wenkbrauwen en grote open ogen. We krijgen zelfs onze wijn in het juiste type glas en mag de wijn ook nog even voorproeven! Bij elk drankje wordt er een nieuwe kleine tapas op tafel gezet en het blijft niet bij één glaasje………… Op een gegeven moment bestellen we tot maar eens wat te eten, anders vrees ik dat we niet meer thuis komen en zitten we even later te smullen van het lekkers. Deze Taperia is echt een aanrader!
Na boodschappen gedaan te hebben voor een aantal dagen, zijn we klaar voor ons vertrek naar de 4e plek. Er staat een pittig windje en we kunnen lekker zeilen op alleen het grootzeil. Het was de bedoeling om te ankeren voor San Xulian de Arousa, maar deze kleine baai was bezaaid met rotsen en er lagen al diverse boten. Bovendien stond er een harde wind, waardoor we besluiten om verder te gaan naar het plaatsje Cambados. De wind zou die avond nog toenemen tot 25 Knp. We gooien weer onze twee ankers uit, waardoor we weer goed vast liggen. Dezelfde nacht ligt de boot aardig te schommelen, maar daar storen we ons niet aan, alleen ik heb last van het geluid van klapperende lijnen en doe uiteindelijk maar een stel oordopjes in. De volgende dag is een programmeerdag voor Fred en ik houd de website bij, door een aantal Engelse vertalingen van onze blogs er op te zetten. Met dank aan mijn lieve vriendin Mila voor deze vertalingen.
Omdat we de stroomvoorziening goed op orde hebben, de accu’s laden goed bij met de nieuwe zonnepanelen en de windgenerator, kunnen we met gemak af en toe een toe een filmpje kijken, beide computers aan hebben en brood bakken met de broodbakmachine. Voorheen lieten we de broodbakmachine alleen het deeg kneden en rijzen, daarna bakten we het brood af in de oven die op gas is. Maar nu kunnen we het brood zelfs in de machine laten afbakken en hebben we na 3 uur een heerlijk vers broodje op tafel staan. En zeg nu zelf, wat is nu lekkerder dan een warm stukje brood met boter!
Zo heb ik ook, terwijl we gewoon voor anker liggen, de naaimachine tevoorschijn gehaald om het zonnescherm voor bovenluik te voorzien van nieuw klittenband en tevens een hor (tegen de vliegen en muggen) voor het zelfde luik gemaakt. De accu’s zijn bijna altijd 100% en dat maakt dat we daarvoor niet naar een haven hoeven om aan de walstroom te gaan. Zo brengen we onze tijd dus een beetje door.
Cambados is een aardig stadje, met huizen met rode dakpannen en kleine straatjes, oude gebouwen en kerkjes (even binnen kijken), pleintjes met reuze palmbomen, een parkje met mooie bomen met uitzicht op onze boot en een stel doedelzakspelers op straat. We wandelen een markthal binnen, waar alle verse vis uitgestald ligt en ik maak hier enkele foto’s van want er zitten toch bijzondere exemplaren bij die ik niet tegen wil komen als ik aan het zwemmen ben!!
Ik heb een kleine afwijking (volgens intimi wel meerdere, smile), maak namelijk graag foto’s van bijzondere deuren (vooral vervallen), laantjes met oude bomen, uitgestalde vissen of andere gekleurde waren.
Aan het einde van de zeer zonnige middag maken we enkele hapjes klaar, een glaasje wijn erbij en even later steken we ook de BBQ aan. In de kuip zitten Fred en ik met volle teugen te genieten van ons nieuwe leven. Dit is wat je noemt het echte: “Zwitser leven” gevoel.
---------- | |
| | | 22-07-2016, reactie van Carel | Bij die vissenkoppen denk ik dan maar: ....... en toch worden ze gegeten.
Ik hou het maar bij een harinkje of een scholletje.
|
| | | ---------- |
<< Terug >>
|
Blogdetails
