Javascript staat uit. Voor een optimale werking moet Javascript worden ingeschakeld.

SailingPegasus.nl - Zeilen met de Pegasus - Blogdetails
Datum: 14-08-2013    Vakantie 2013: Poole, Studland Bay, Yarmouth en Bembridge
 We moeten vroeg vertrekken naar Studland Bay vanwege de stroming. Omdat er veel wind staat leggen we alvast een 2e rif in het grootzeil en rollen een de Genua een beetje uit. Op de motor varen we de haven uit.
Zodra het kan gaan we op zeil verder. Ergens hebben we toch een foutje gemaakt met het berekenen van de stroming en hebben we deze fors tegen i.p.v. mee! We proberen het een poosje op zeil, maar zijn na een poosje toch genoodzaakt om de motor erbij te zetten. Om 12:00 uur houdt de motor het ineens ook weer voor gezien. Door de hoge golven met windkracht 6 heeft de motor dezelfde problemen als voorheen, de filters raken verstopt door de vervuiling van de diesel in de tank.
Na onze eerste motor problemen hebben we zoveel mogelijk gezorgd dat de dieseltank goed vol zit, dan ontstaan er minder gauw problemen. Al zeilend vervangt Fred de filters, die alweer helemaal vol geslipt waren. Ook vullen we de dieseltank met een jerrycan, wat een leuke klus is op een boot met deze golven. Tot overmaat van ramp ging het ook nog eens regenen. De koers is moeilijk te houden, de stroom tegen nekt ons, maar we willen de motor pas starten in de buurt van Studland Bay zijn. Al zeilend doen we er veel langer over dan we gepland hadden en zijn pas rond 18:00 uur in de buurt. We proberen tevergeefs nog een keer de motor te starten. Al zigzaggend zeilen we voor ingang van de riviermond ter hoogte van de Studland Bay. Fred blijft een aantal keren proberen om de motor toch aan de praat te krijgen echter zonder resultaat. We kijken elkaar aan en krijgen een “déjà vu”, hadden we dit niet al eerder mee gemaakt?
Uit eindelijk zullen we dan toch naar de haven van Poole moeten, maar zeilend gaat dit niet lukken dus roepen we de kustwacht op. Er blijkt echter geen lifeboat beschikbaar te zijn en de coastguard doet, via de marifoon, een oproep aan andere boten om ons een sleepje te geven. We zagen een aantal boten voorbij varen, maar geen enkele boot kwam onze kant op om ons te assisteren.
Na een aantal oproepen reageert er een grote motorboot “Happy Bunny” die net in de haven van Poole was gearriveerd en bereid is om ons op te pikken en terug te slepen naar deze haven. We moeten wel lachen om de naam van de boot en zijn benieuwd hoe deze er uit zal zien. In ieder geval zijn we dankbaar dat een motorboot de moeite wil doen. Nu moet je voor deze haven een heel eind de rivier op varen, kom je ferrie’s tegen en een ketting veerboot waar je op moet letten. Voordat ze bij ons zijn, is het meer dan een uur later. Dan moeten we nog wachten op de Ferrie en varen we weer rondjes voor de rivier ingang. Uit eindelijk arriveren we doodmoe in de haven en bedanken de eigenaar en zijn vrouw van de “Happy Bunny” voor al hen inzet en tijd. We stellen voor om in ieder geval hun havengeld van die dag te betalen. Ik moet meteen mijn voor oordeel over eigenaren van dit soort grote motorboten bijstellen, we zijn ze dankbaar! In de haven wachten op de steiger al de mensen van de haven en de kustwacht.
Inmiddels is het 22:00 uur geweest. Nadat we aangelegd hebben en alle formaliteiten uitgewisseld zijn horen we dat de havenmeester al een monteur geregeld heeft die de volgende ochtend langs zal komen. Top! Tegenover de haven bevindt zich een supermarkt, we hebben geen kans gezien om eten te maken en vallen om van de honger. Het worden pizza’s, lekker en gemakkelijk klaar te maken! Doodmoe rollen we daarna ons bed in.
De volgende dat kopen we een fles wijn voor de “Happy Bunny” als extra bedankje. De monteur arriveert en gaat aan de slag met de motor. Ruim 2 uur later zijn de filters wederom vervangen, de brandstofleidingen doorgeblazen en hebben we de nodige tips gekregen van deze monteur. We weten nu wel zeker dat we deze winter een mangat zullen moeten maken om de vervuilde dieseltank schoon te maken. De motor loopt weer als een zonnetje! We wandelen door het stadje, drinken op terrasje een cappuccino, en ik koop een paar goedkope open schoenen. Bij een “Chandlery” kopen we een douche kop, led lampjes, een schakelaar voor het anker, 3 stekkers en een oprolbare (platte) waterslang van 20 meter. Bij de Tesco doen we nog enkele boodschappen, tanken de boot helemaal vol met diesel en varen weer richting de zee om in Studland Bay eindelijk voor anker te gaan.


Een prachtige baai met mooie witte krijtrotsen, met kleine houten strandhuisjes aan het strand. We moeten even goed opletten of het anker pakt en op de afstand naar de kant, want het verschil in hoog en laag water is hier nogal fors, dus genoeg anker ketting gebruiken. Er liggen nog enkele andere boten in de baai, maar echt druk is het niet.
De komende dagen willen we lekker luieren, zwemmen, lezen en een paar klusjes doen zoals de bediening van het anker waterdicht maken. We kunnen internet ontvangen en ook tv kijken, dus s’avonds liggen we lui in de salon een film te kijken. We hebben genoeg verse voorraad om de komende tijd door te brengen. De rest van de week blijven we liggen in Studland Bay. Het weer is wisselend, zodra er zon is genieten we in de kuip van het zonnetje. Maar echt lekker zwemweer is het niet. Fred neemt een duik in het frisse water om zich te wassen maar ik was me liever onder we opgewarmde de waterzak in de kuip. We varen met de dinghy naar het strandje toe, slepen haar verder het strand op (het wordt vloed), eten en drinken iets bij een klein strandtentje en wandelen langs het met grote keien bezaaide strand. Bij terugkomst verleggen we de boot een beetje om dat we wel erg dicht bij de kant liggen.


's avonds genieten we, onder het genot van een glaasje wijn, van een prachtige zonsondergang. Niets is mooier dat dit, elke dag anders en helemaal gratis!
We komen helemaal bij in deze rustige baai. We vinden het heel fijn om niet in een overvolle haven te hoeven liggen. De rust, ruimte, frisse lucht en het fantastische uitzicht op de baai en krijtrotsen, dit is pas vakantie. We lezen heel veel, ik verslind mijn pas gekochte Engelse boeken en Fred leest boeken via z’n e-book. Af en toe vervangen we een aantal dingetjes aan boord, zoals ledlampjes en Fred zorgt ditmaal voor een waterdichte bediening van het anker. Onder toeziend oog en instructies van Fred maak de 3 gekochte stekkers aan elkaar, zodat we een set verdeelstekkers hebben. Wat zijn we toch handig!
Op één van de dagen varen met laag water we het vrijgekomen keienstrandje toe bij de hoge krijtrotsen die als grote pilaren in zee staan. Prachtig! Het is een walhalla voor mij als verzamelaar van mooie stenen, schelpen en aangespoeld hout e.d. Als eerste vind ik een stuk krijtrots in de vorm van een hart (zie foto), ik smelt! Met mijn zakken vol schelpen en mooi gladde steentjes varen we terug naar de boot.


Een eindje verderop in de baai is een heel druk bezocht strand waar je ook goed kunt eten. Na een aantal dagen zelf gekookt te hebben is het wel weer eens lekker om onszelf te verwennen met bord “fish en chips”! We bereiden ons weer voor op de volgende stap, de volgende haven die we aan zullen doen is Yarmouth. Maandag, 12 augustus willen we naar Yarmouth zeilen. Vanwege de stroming vertrekken we niet zo vroeg, maar we nemen toch altijd wat extra tijd omdat je nooit weet wat het weer gaat doen e.d. En dat blijkt achteraf toch wel een heel goed idee te zijn! Bij ons vertrek halen we het anker op, de bediening werkt weer perfect, maar het anker gaat wel erg moeizaam omhoog. Even later krijg ik een seintje van Fred, die op de punt staat, motor in zijn vrij. Dan zien we wat de oorzaak is dat het anker zo moeilijk gaat. We hebben met ons anker een ander anker opgepikt……
Al gauw wordt duidelijk dat dit niet een anker is van één van de andere boten die in de buurt liggen. We varen iets vooruit en dan zien we dat er een losse ketting aan dit anker zit. Gezien de grootte van dit anker, minstens tweemaal zo groot, moet dit een anker zijn wat een grote boot ooit verloren heeft. Maar wat nu? Hoe krijgen we dit in hemelsnaam los? Fred probeert eerst vanaf de boot of hij het anker los krijgt, maar dat is vergeefse moeite. De temperatuur van het water is koud en Fred besluit om zijn wetsuit aan te doen (met dank aan Jaap & Jolanda, komen ze toch nog heel goed van pas), duikt het water in en maakt een touw aan het “opgepikte anker” vast. De andere kant van het touw maken we vast aan de reling van onze boot, we laten ons eigen anker langzaam zakken waardoor er een ruimte tussen de twee ankers ontstaat. Zo is het mogelijk voor Fred om de ankers van elkaar los te maken. Dit alles heeft toch zeker 45 minuten in beslag genomen. Maar het is gelukt en even later varen we met 6 knopen de baai uit. Nu kunnen we in ieder geval zeggen dat we zeker weten dat we goed voor anker(s) hebben gelegen in deze baai!! We hijsen de zeilen en Fred komt bij van het zware werk.
Gelukkig is het maar een half dagje zeilen en hebben ruimschoot de tijd. In de loop van de ochtend neemt de wind toe en gaan we met 9 knopen richting Yarmouth. Rond 14:30 uur arriveren we in de haven en worden door de havenmeester gedirigeerd naar het einde van een steiger in een hoek waar de wind volop staat. Een stel Hollanders helpt ons een handje en even later kunnen we genieten van het zonnetje in de kuip.

Yarmouth is een klein stadje dat in het westelijke deel van Isle of Wight ligt. De stad is genoemd naar mondig van de kleine West-Yar rivier en veerboten varen af en aan tussen Yarmouth en Lymington op het vaste land. De haven is gemoderniseerd, maar er heerst nog steeds de sfeer van een traditionele haven en de tarieven zijn acceptabel. De faciliteiten zijn zeker goed en we kunnen na ruim een week weer lekker douchen. Yarmouth heeft een klein centrum waar zich vele restaurantjes bevinden in de nauwe straatjes.
Terwijl we in de salon zijn horen we ineens een harde knal, aan dek zien we dat er een boot met volle vaart tegen de onze aan gevaren is. Gelukkig valt de schade mee, ze hebben de voetrail geraakt. Maar wat een klunzen, met zes man aan boord zijn ze niet eens in staat om netjes langszij te komen. De stuurman van deze boot heeft een aantal pogingen nodig om aan te leggen. Uit voorzorg hangen we alle niet gebruikte stootwillen zo snel mogelijk tussen beide boten. Later blijkt dat deze kapitein ook tijdens zijn vertrek niet de meeste subtiele manier van varen heeft en zien we dat hij het presteert om tegen een aantal andere boten aan te varen.
In de middag raken we aan de praat met de Nederlanders aan de andere kant van de steiger. Zij vertellen dat ze 13 jaar geleden voor het eerst “de wereld rond” zijn gezeild met hun boot. Na een aantal jaren weer terug in Nederland begon het toch weer te “kriebelen” en nu zeilen ze alweer een aantal maanden achtereen. We wisselen verhalen uit en krijgen een rondleiding in hun boot, doen vele ideeën op en krijgen veel tips. Ook krijgen we een recept voor het makkelijk bakken van eigen brood aan boord.. Na de vele tips gaan we terug naar onze eigen boot en laten deze aan hun zien. Het is top om dit soort mensen te ontmoeten, we leren elke keer weer wat meer.
Dinsdagochtend doen we boodschappen bij de plaatselijke supermarkt en bakkerij. Het weer wordt steeds beter en we besluiten om deze haven te verlaten en een leuke plek te zoeken waar we weer voor anker zullen gaan. Om 12:30 vertrekken uit Yarmouth, verder naar het oosten.
We zeilen met 8 tot 10 knopen en komen rond 16:00 uur aan in de buurt van Bembridge. Dit stadje ligt op het meest oostelijke gedeelte van het Isle of Wight. De haven valt bij eb grotendeels droog (alleen een uitgebaggerde vaargeul naar de beroeps-kade valt niet droog). Het plaatsje is niet echt bijzonder, het biedt enkele diensten voor de directe omgeving en heeft een postkantoor, enkele winkels, een middelbare school en een lokaal vliegveld met verharde startbaan. Het is een lastige haven om binnen te varen en daarom gaan we voor anker. Naast Bembridge ligt het dorpje Seagrove Bay en in deze baai gaan we uit eindelijk voor anker.


Bij laag water is er een groot strand zichtbaar, wat bij hoog water geheel verdwenen is, opletten dus met de afstand naar strand, diepte van het water en de benodigde ankerketting uitgooien. Er zijn maar weinige boten die hier voor anker liggen, lekker rustig dus! In de verte liggen een heleboel grote tankers voor anker.
In Bembridge is er een reddingboot van de R.N.L.I. (Engelse reddingsmaatschappij) gestationeerd en is er tevens een museum van deze reddingmaatschappij. Vlak naast de post van de R.N.L.I. bevindt zich een uitkijkpost van de Engelse kustwacht welke uitzicht biedt op de Oostelijke ingang van de Solent en het Westelijke deel van het Engelse Kanaal.
Woensdag varen we met de dinghy naar de kant, waar we allereerst het plaatsje Seagrove een beetje willen verkennen. Zit er genoeg benzine in de tank van de dinghy om naar beide plaatsjes te gaan vraag ik nog aan Fred, die dit bevestigd. We nemen voor de zekerheid wel de handmarifoon mee, maar geen reserve jerrycan benzine..
Het is water is stijgende dus we tillen de dinghy zover mogelijk het strand op en leggen hem goed vast. Aan een plaatselijk bewoner vragen we of zij een “oogje in het zeil” wil houden op onze dinghy. Geen probleem. We wandelen rustig naar het dorpje en met uitzicht op de grote stad Portmouth (gelegen aan de overkant op het vaste land van Engeland) een lunch nuttigen. Helaas vindt een zwerm wespen onze lunch ook lekker. We laten ons redelijk snel wegjagen en lopen terug langs de kust naar de dinghy. We varen vervolgens richting Bembridge, waar het steeds drukker wordt vanwege het hoog water waardoor er vele boten de haven binnen willen. Al varend zien we dat dit dorpje erg weinig voorstelt en varen door tot de jachthaven.


Halverwege valt ineens de motor uit! Weer een wijze les, de volgende keer altijd een jerrycan met benzine meenemen! Gelukkig hebben we de handmarifoon bij ons en roepen de havenmeester op die ons naar de haven sleept en voorziet van benzine voor een paar euro. Het is inmiddels een chaos van binnenkomende boten en zodra het kan varen we terug naar de boot. Inmiddels is het weer niet meer zo mooi en de golven hoog. Behoorlijk nat komen we terug op de boot. De dinghy maakt ook nog steeds wat water, ook een klusje wat we nog eens moeten zien op te lossen! Door de golven is het voor anker liggen toch niet zo aangenaam als we verwacht hadden en we besluiten om de volgende dag verder te gaan.
----------
 
     << Terug >>