Javascript staat uit. Voor een optimale werking moet Javascript worden ingeschakeld.

SailingPegasus.nl - Zeilen met de Pegasus - Blogdetails
Datum: 5-07-2018    Kaapverdie - Boa Vista, deel 2
 
30-06-2018 t/m 02-07-2018
Voordat we weer verder kunnen, moeten we eerst onze bootpapieren ophalen bij de politie en uitklaren. We wandelen naar het gebouwtje toe en horen daar dat ze ondertussen verhuist zijn. Dit nieuwe gebouw bevindt zich aan de rand van de ‘sloppen’ wijk van Sal Rei. Deze hele wijk is één en al contrast. Er zijn tientallen gebouwen (flats van 3 hoog) die allemaal leeg staan. Ze zijn gebouwd om de bewoners van de mindere wijken in te laten wonen, waarna de sloppenwijken dan verwijderd zouden worden. Mooi plan, maar de prijzen van de woning liggen ver boven het maandinkomen van de inwoners die hierin zouden moeten gaan wonen. Vandaar dat al de gebouwen nu al jaren (volgens zeggen) leeg staan. Het nieuwe politiegebouw (op google maps wordt het burgerpolitie genoemd) is een modern kaal gebouw. We melden ons en krijgen te horen dat degene die over de papieren gaat niet aanwezig is en dan maar even moeten wachten. We moesten echt geduld hebben, want dat ‘even’, duurde meer dan één uur. Ondertussen arriveerden er diversen mensen, onder begeleiding, die blijkbaar illegaal in Boa Vista verblijven, waarvan de meeste uit Senegal of Gambia komen.
Uiteindelijk komt er iemand die ons meeneemt naar een grote kale ruimte waar een bureau in staat. Er moeten weer de nodige formulieren ingevuld worden, betalen € 7,00 en ontvangen dan weer onze uitklaringsstempel. Franz en Angela zijn nogal onzeker over het wel of niet hebben van een visum en de eventuele einddatum hiervan. Bij onze eerste inklaring op Sal kregen we een stempel zonder einddatum. Nu hadden Frans en Angela gehoord en gelezen dat je een visum nodig hebt en dat deze maar 3 maanden geldig is. Ook zou je bij elk eiland moeten inklaren en uitklaren, wat op zich al een heel gedoe is. Wij zijn wat makkelijker daarin en maken ons niet zo druk hierom. Het is tenslotte het land van de ‘No Stress’! Maar onze Duitse vrienden vragen toch aan de beambte hoe dit nu zit en dan begint de ellende. Volgens de beambte die ook weer met andere collega’s overlegd moeten we echt een visum hebben. Hiervoor hebben we nog meer papieren (inkomensbewijs, pasfoto etc) nodig wat volgens ons echt onzin is. Wanneer je met een vliegtuig het land binnen komt, krijg je een stempel in je paspoort en zijn er niet zoveel formulieren nodig. Bovendien koste dit ons nog meer tijd. Wij houden het voor gezien, maar vooral Angela heeft hier nogal moeite mee. We weten haar te overtuigen dat het vast wel los zal lopen als we dit niet doen. We hebben onze uitklaringsstempel en gaan gewoon weg van dit eiland.
We kunnen voorlopig wel de conclusie trekken dat het bij lange na nog niet helemaal duidelijk is wat je als zeiler nu eigenlijk wel of niet moet doen of nodig hebt wanneer je langere tijd bij de Kaapverdische eilanden wil vertoeven. Op dit onderwerp kom ik later nog even terug, wanneer we vertrokken zijn en verdere ervaringen met de autoriteiten hebben opgedaan! Wordt vervolgd…..
 
De volgende dag zeilen we samen met onze Duitse vrienden naar het zuiden van het eiland Boa Vista om daar, in de baai van ‘Porto do Curralinho’, voor anker te gaan. Afhankelijk van de hoeveelheid deining die hier staat, blijven we hier een paar dagen. Het is een zonnige dag wanneer we rond koffietijd vertrekken uit Sal Rei. We hebben slechts 15 zeemijl voor de boeg en we zeilen alleen op de Genua. Er wordt gezegd dat dit het allermooiste strand is van Kaapverdië. De bereikbaarheid per auto is lastig, vandaar dat het ook een heel rustig strand is. Op het strand is een staat een klein gebouwtje en liggen enkele vissersbootjes. Het strand is lang met een heftige branding waarbij het strand (na de branding) ineens een stuk omhoog loopt. Bovenop het duin staat een groot complex in aanbouw wat er nogal verlaten uitziet.
 
Samen met Angela en Franz komen we al gauw tot de conclusie dat naar de kant gaan met de dinghy geen optie is, daarvoor zijn de golven echt te hoog. Ze zijn zeker tussen de 2 en 3 meter hoog en volgen elkaar snel op. Maar misschien lukt het wel met onze paddle boards. Onder toeziend oog van onze Duitse vrienden gaan Fred en ik een poging doen om op het strand te komen. Vlak voor de branding bekijken we de situatie even goed voordat we er doorheen gaan. Het is enorm spannend, maar het gaat goed. Hoewel we wel zo’n beetje op het strand geworpen worden! Maar dan………………we moeten ook weer terug naar de boot en een andere weg is er niet. Op het strand zittend zien we hoe de golven aan komen rollen en dat ziet er eigenlijk nog indrukwekkender uit dan vanaf de andere kant.
Ik ga als eerste! Maar al gauw blijkt dat ik niet snel genoeg door de branding kom en meteen al door de eerste grote golf verrast wordt. Hierna doe ik nog verscheidene pogingen maar wordt elke keer onderste boven gegooid. Op het laatst speelt de vermoeidheid me echt parten en kruip ik als een walvis op mijn buik het strand weer op. Mijn zonnebril was ik bij de eerste poging al kwijt geraakt en in mijn bikinibroekje zit zoveel zand dat die halverwege mijn knieën hangt. Uitgeput lig ik op het strand en het huilen staat mij nader dan het lachen. Waar zijn we aan begonnen? Maar goed we hebben geen alternatief, dus na een poosje uitgerust te hebben gaan we voor een laatste poging! Angela en Franz zijn met hun dinghy richting strand gevaren hebben een extra touw om ons eventueel te kunnen helpen. Wat een lieverds zijn het toch!
Oke, daar ga ik. Fred neemt mijn board en helpt me door de branding heen. Het is gelukt! Doodmoe hang ik aan mijn board en zwem naar de dinghy toe. Dan is het Fred’s beurt, ook hem lukt het. Behoorlijk zanderig peddelen we naar de boot van de Duitser en daar spoelen we ons een beetje schoon. Onder het genot van een welverdiend drankje komen we een beetje bij. Nog dagen later treffen we zand in onze zwemkleding aan en hebben we spierpijn van deze actie. Nu zullen er onder onze lezers zeker mensen zijn die zeggen: ‘Mens je bent bijna 60, waarom haal je van die halsbrekende toeren uit?’ Normaal zeg ik altijd dat je  alles een keertje gedaan moet hebben in je leven, maar dit doe ik in ieder geval nooit meer!
 
Misschien jammer, maar ik ben wel blij dat we geen foto’s hebben van deze actie!

----------
 
     << Terug >>