| | 06-05-2018 t/m 17-05-2018
De afgelopen dagen hebben we binnen zoveel mogelijk opgeruimd en hersteld. Kastdeurtjes extra vast gezet en losse spullen opgeborgen. We bereiden ons voor om nieuwe lijnen door de mast te halen. Gelukkig hebben we voor ons vertrek uit Nederland twee grote katrollen vol met nieuwe lijnen gekocht. Zodra de wind iets minder is beginnen we meteen met de rolfok lijn te vervangen. Ook hier hebben we eerder al een reserve lijn voor gekocht. Daarna klimt Fred de mast in om een nieuwe vallijn door de mast te laten lopen, dit gaat in eerste instantie voorspoediger dan we dachten. Nu kan het zeil weer in de Genuarail en opgerold worden. Wanneer we de 2e vallijn willen doorhalen merken we dat dit niet soepel loopt. Helaas zal Fred nogmaals de mast in moeten om één ander aan te passen.
Er is een nieuw probleem, de watermaker levert geen zoet water, het smaakt nog steeds zout en dik van smaak. We hebben contact opgenomen met de leverancier, maar die heeft een aantal suggestie gedaan die we braaf hebben opgevolgd, maar zonder succes tot nu toe.
Ik heb nog geen voet aan land gezet vanwege de blessure aan mijn voet. Fred doet de boodschappen, brengt het afval weg, laat de was doen, vult jerrycans met water en haalt diesel in jerrycans. De watertaxi, die ongeveer elk uur wel even een “inspectie” rondje maakt, neemt Fred mee naar de kant. De dinghy hoeven we daardoor niet in het water te laten en dat scheelt een hoop extra werk. Op een ochtend komt er nogal wat lawaai vanaf het strand en er is een enorme bedrijvigheid. We zien tientalle mensen driftig het strand opruimen en er is zelfs een bulldozer ingehuurd om de meters plastic op een hoop te schuiven. Het mocht ook weleens, want de stank van al dat afval op het strand is niet te harden en wanneer de wind verkeerd staat ruiken we dit zelfs op de boot. Is er toch nog enige hoop voor de toekomst. Helaas zijn ze niet zo slim om meteen alles af te voeren en daardoor verdwijnt een deel van de berg afval bij hoogwater weer in het water. Maar toch, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, als zelfs een land als Senegal zijn stranden eindelijk gaat schoonmaken!
Voor de opruiming
|
Na de opruiming
|
Het is avond en terwijl we lekker lui op de salonbank liggen te kijken naar een film, worden we ineens opgeschrikt door een heel hard aanhoudend kloppend geluid. Ik steek mijn hoofd uit het luik en schijn met de schijnwerper over het water. Achter ons ligt een grote catamaran en een visser in een vissersbootje heeft een heel groot net rondom de grote catamaran gespannen. Hij slaat nu hard tegen de boot aan met zijn peddel om de vis in zijn net te lokken. We verklaren de visser voor gek, maar deze trekt zich nergens iets van aan. Die visser spoort toch echt niet. Het zal je boot maar zijn!
Op een middag zie ik een eenzame pelikaan voorbij zwemmen, de enige die we hier zien. Ik blijf het bijzondere beesten vinden. Ze zijn mooi en hebben ook iets komisch met hun grote snavel.
 Toen we de vorige keer hier voor anker lagen zagen we al dat er veel van de bootjes die hier langere tijd voor anker liggen helemaal onder gescheten waren door de meeuwen, sternen en ander gevogelte. Wij hadden er niet zoveel last van omdat we wat verder van de kant af lagen.
Zonde van dit mooie bootje.
Maar deze keer is het raak, ze hebben nu ook onze boot ontdekt. Af en toe een meeuwen poepje weghalen, dat is nog wel te doen dachten we. Maar wat deze aalscholvers produceren aan poep, daar valt haast niet meer tegen te schoonmaken. We zitten binnen in de salon wanneer we ineens een geluid horen alsof iemand van grote hoogte een grote emmer met modder leegt op onze boot. Sjplatzzz ………………en de hele kuip zit meteen onder de vieze, naar vis ruikende stront. Wat een pokken beesten! Dit niet één keer maar meerdere keren achtereen. Soort van “bezigheids therapie” voor zeilers, want je moet het wel meteen schoonmaken omdat deze poep alles uitbijt. Wat zullen we blij zijn om verder te kunnen.
Mooie vogels, maar ze moeten niet over je boot vliegen!
Uiteindelijk is alles wat direct nodig is weer gerepareerd en gaat Fred vandaag naar de kant om alvast uitklaren, boodschappen doen en de laatste jerrycans vullen met water. Ik haal het laatste restje water onder de vloer vandaan, ruim verdere losse dingen alvast op en maak het laatste blog af. Morgen is het vrijdag 18 mei en vertrekken we naar Palmeira (Sal, Kaapverdië), wat ongeveer 362 zeemijl is. Bij 5 knopen gemiddeld doen we hier zo’n 3 dagen over.
---------- | |
Blogdetails
