Javascript staat uit. Voor een optimale werking moet Javascript worden ingeschakeld.

SailingPegasus.nl - Zeilen met de Pegasus - Blogdetails
Datum: 22-12-2017    Senegal: Eerste kennismaking met Dakar
 
Toen we gisteren aankwamen hing er al een waas boven het water, waardoor het land slecht zichtbaar is. Helaas is het vandaag niet veel anders en onze boot ligt dik onder het rode zand. Dit als gevolg van een zandstorm die vanaf de Sahara richting de Kaap Verde waait.
De dinghy gaat het water en we roeien naar de steiger toe. We zien dat er voornamelijk Franse boten voor anker liggen, één Amerikaanse boot en een aantal verlaten half vergane boten. De steiger is al een bezienswaardigheid op zich, gemaakt van oude planken van verschillende afmetingen en overhellend naar één kant. Je moet dus goed uitkijken waar je je voeten zet. Op het strand is het een wirwar van kleine bootjes, houten schotten en afdakjes waaronder schijnbaar mensen vertoeven. Aan de waterkant zien we een brede rand van afval, voornamelijk plastic, wat zich genesteld heeft in het strand. Een triest gezicht! Ook hangt er een indringend vis en afvallucht. Er lopen hier ook veel honden rond en een aantal katten.
We kijken een beetje vragend om ons heen, het is niet duidelijk waar dan wel het gebouwtje van de CVD is. Op het strand worden we heel vriendelijk begroet, in het Frans, door een stel vissers. Ze wijzen ons de weg naar een roestig hek , daar worden we meteen door een onverstaanbaar Frans sprekend mannetje opgevangen. Het terrein waar we op uit komen is, wat je kunt noemen nogal chaotisch en verkeerd in een zeer vervallen staat, vergane glorie zullen we maar zeggen. Het mannetje mompelt wat en wijst ons naar de uitgang waar we een taxi kunnen vinden. Bij het hek treffen we een Engels sprekende man aan die ons verteld dat eerst naar het kantoortje van de CVD moeten en wijst ons het gebouwtje. Het blijkt dat het onduidelijk pratende mannetje niet echt bij de CVD hoort, hij hangt slechts op het terrein rond en wordt gedoogd. In het gebouwtje worden we vriendelijk ontvangen door iemand die een beetje Engels spreekt en even later handelen we alle papier werk af, betalen hoeven we pas bij ons vertrek. We krijgen de WIFI-code en de adressen van de politie en de douane waar we heen moeten om ons in te klaren. Op weg naar een taxi worden we op het CVD terrein nog even staande gehouden door mama Nnagi, wie we later voor het gemak maar het “pinda-vrouwtje” noemen. Ze verkoopt zakjes met geroosterde zoete pinda’s en pindarotsen van stroop. We krijgen een stukje om te proberen, want we moeten eerst nog geld wisselen/pinnen voordat we iets kunnen kopen.

De taxi standplaats is vlakbij, linksaf vanaf het toegangshek van de CVD, daar treffen we de gele taxi’s aan. We spreken een bedrag af om naar de politie en douane te rijden en retour naar de CVD. Wanneer we de wijk uitrijden kijken we al onze ogen uit. Het ligt veel zand op en naast de weg, overal ligt afval, kleine huisjes waar diverse winkeltjes/bedrijfjes in gevestigd zijn en straatverkopers die alles wat maar verkocht kan worden verkopen (van toiletpapier tot zakjes met water). Er heerst een chaotische sfeer, auto’s rijden toeterend kris kras door elkaar en soms komen we zelfs een tegenligger aan onze kant tegen. Er rijden 5 auto’s naast elkaar waar er “normaal “ maar 2 mogen rijden, mensen steken op gevaar van eigen leven de straat over en we worden door brommers links en rechts ingehaald. We steken een treinrails over waarvan we ons in eerste instantie afvragen of deze überhaupt nog in gebruik is. Geiten en schapen lopen los op straat en er branden kleine vuurtjes naast de rails. Onze eerste indruk van Dakar: chaotisch, vies en vuil.
We hebben nog geen geld, dus de 1e stop is geld pinnen, we hebben geluk deze automaat accepteert de creditcard van Fred ( VISA-card). Het adres van de havenpolitie is Môle 8 en de douane Môle 10, deze gebouwen liggen ongeveer 20 minuten rijden van elkaar. Onze 2e stop wordt de havenpolitie, waar we een trap op moeten en een aantal mensen in uniform bij één bureautje iets onduidelijks doen. We worden doorverwezen naar een klein kantoortje alwaar een dame onze paspoorten en overige papieren nauwkeurig bekijkt. We doen ons uiterste best om zo goed mogelijk te communiceren met het beetje Frans wat we kunnen spreken, uiteraard altijd met een grote glimlach op ons gezicht. Het kost ongeveer 30 minuten voordat we de papieren weer terug krijgen en een stempel in ons paspoort en een document dat we één maand mogen blijven. Onze 3e stop is de douane welke gevestigd is aan de havenkant op een met slagboom afgesloten en door een militair bewaakt terrein. Fred wil gewoon langs de slagboom lopen maar wordt meteen op zijn vingers getikt, dat gaat zomaar niet. Wie denken we wel dat we zijn en waar willen we heen vraagt de bewaker van het terrein. Er zijn strikte regels blijkbaar. Na onze verontschuldiging aangeboden te hebben mogen we doorlopen naar een gebouwtje en niet veel later zitten we in een stoffig kamertje voor een ambtenaar die een klein beetje Engels begrijpt. Wat hebben we hier nodig kopieën van paspoort, formulier van de politie en van onze bootpapieren. De man kan (wil niet) geen kopieën maken, Fred moet maar even naar de overkant. Uit de pinautomaat heeft hij alleen groot geld gekregen en geen muntjes om te kunnen kopiëren. Niemand kan wisselen, dus loopt Fred terug naar de taxi en wisselt met de chauffeur. Ondertussen schrijft de man onze gegevens over in groot schrift en scheurt een deels er uit wat voor ons bestemd is. De ambtenaar vraagt mij of Fred en ik getrouwd zijn, waarop ik zeg dat Fred zowel mijn vriend als lover is. De man glimlacht breed en hiermee de belangstelling dan ook over. Na 15 minuten komt Fred met 2 kopieën voor 100 CFA (15 cent)!!  Onze paspoorten liggen op het bureau wanneer de ambtenaar ons verzoekt mee te gaan naar boven. Ik gris snel onze paspoorten van tafel, want die laat ik hier toch echt niet zomaar liggen! We moeten 5000 CFA betalen om het formulier te ontvangen en krijgen een reçuutje. Dan zijn we eindelijk klaar. 
We wandelen terug naar de hoofduitgang en zeggen de bewaker vriendelijk gedag! In de taxi leggen we uit dat we nu ergens heen willen om simkaartjes voor Internet te kopen. We rijden weer dezelfde weg af en midden in een drukke wijk stop de taxi bij een vestiging van Orange. Er staat een grote wagen van Orange voor de deur en er hangen een heleboel mensen rondom. Hier koopt Fred 2 simkaartjes en dit duurt aanzienlijk langer dan we gewend zijn. We moeten onze paspoorten laten zien (originele) en alle gegevens worden overgenomen. Onze telefoons gaan van hand tot hand (goed opletten wie hem heeft), maar na meer dan 30 minuten is het dan eindelijk geregeld. Later blijkt dat de verkoper mijn nummer in zijn mobiel heeft gezet, want ik word een aantal keren gebeld en krijg ineens een WhatsApp van deze verkoper van de simkaart! Het is al ruim in de middag en we hebben erge honger gekregen. We vragen aan onze taxi chauffeur waar we iets kunnen gaan eten en omdat hij zo geduldige en behulpzaam is geweest, nodigen we hem meteen uit. De taxichauffeur heet Serge en neemt ons mee naar een “Westers” restaurant “Le Dagorne”, vlakbij de markthal Kermel ?? We doen ons tegoed aan een lekkere maaltijd en proberen de conversatie op gang te houden met onze taxichauffeur, wat echt niet meevalt omdat hij geen Engels kan en wij nauwelijks Frans. Dan is het tijd om terug te rijden naar de VCD en bij aankomst betalen we hem uiteindelijk een bedrag van 14000 CFA, wat ongeveer € 21,00. We worden onthaald door een medewerker van de CVD (herkenbaar aan zijn shirt waar CVD op staat), hij blijkt Moussa te heten. Moussa is een klein stevig mannetje met een vriendelijke glimlach die soms achter een klein tafeltje zit midden op het terrein. Hij is ook degene die de watertaxi bediend en wil ons graag terug brengen naar de boot. Onze dinghy wordt achter de houten boot gehangen en even later zijn we uit geblust van alle indrukken weer aan boord. Moussa wilde niets hebben voor het transporteren, dat komt later wel zei hij.
Dit was pas onze 1e dag en de kennismaking met Senegal!

----------
 
 
8-01-2018, reactie van Ludmilla
dag suzzie (en zwager:)

wat is Nederland dan ver weg, hè? Het gaat er wel heel anders aan toe. Gelukkig dat jullie 'alle tijd' hebben....

liefs en een knuffel
 ----------
     << Terug >>