Het is weer lang genoeg geweest in een haven, dus tijd om verder te gaan. Op 15 oktober 2017 nemen we afscheid van Wim en Marjorie van de Seagull' en wensen hen veel succes met alle perikelen.
We gaan verder naar het zuiden van La Gomera, naar Santiago. Het is een kort tochtje van maar 7 zeemijl, iets meer dan 2 uurtjes varen op de motor. Er is weinig tot geen wind en prachtig zonnig weer bij ons vertrek. Soepel verlaten we de haven, na gezwaaid door Wim en Marjorie. Het is heerlijk op het water en we kijken er weer naar uit om even voor anker te liggen.

Santiago heeft geen haven voor plezierjachten, alleen voor de lokale vissersbootjes en de grote Fred Olsen boten. Er is één strandje in de haven en één strandje net voorbij de pier. In deze rustige baai gaan voor anker op gepaste afstand van nog één andere boot die daar voor anker ligt. Een imposante rots is de achtergrond van dit kleurrijke dorpje. Wanneer we met de dinghy door een kleine branding varen naar het strand, komen we uit op een strand met zwart zand met mooie gladde zwarte keien. Ik kan het natuurlijk niet laten om met deze mooie stenen weer een Zen stapeltje te maken. Het is een tic van me, kan er niets aan doen! Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij me.
Het is een klein vissersdorpje waar een rustige sfeer hangt. De Noorse familie Olsen, is van grote invloed op de werkgelegenheid op dit eiland. De toeristen komen met deze boten aan, kijken een paar uurtjes rond en verdwijnen weer met de boot. Op die momenten is het wat drukker in het dorpje. Er is eigenlijk maar één straat vanaf de haven richting het strand, waar het nog een beetje levendig is. In het centrum bij het Plaza del Carmen staat een gigantische grote boom die zo gesnoeid is dat hij voor een schaduwrijk plein zorgt waar de lokale bevolking samenschoolt en bordspelletjes speelt.

We doen boodschapjes en wandelen door het dorpje langs het strand en komen uit bij een bijzonder eettentje “ Bar Terraza La Chalana. We raken aan de praat met enkele lokale mensen die ons, in een mix van Engels en Spaans vragen of we hier in een hotel verblijven. We vertellen dat we met een zeilboot hier zijn gekomen vanuit Nederland en wijzen vervolgens trots naar onze Pegasus die in de baai ligt. Dat is toch wel bijzonder, helemaal uit Nederland. Ze vragen waar de reis heen gaat en voor het gemak zeggen we de Carieb. Dan wil de serveerster wel met ons mee als verstekeling.

We doen verder niet zo heel veel, beetje lezen, blog schrijven, zwemmen en Paddle boarden.
 

Van Cynthia, een zeilster die we al een aantal keren hebben ontmoet, kregen we te horen dat het ankeren daar nog weleens onrustig kon zijn. Dat viel ons eigenlijk wel mee, althans zo leek het de eerste dag en nacht. Elke dag werd het schommelen meer en meer, zelfs zo erg dat we ons goed moesten vasthouden wanneer we van de ene naar de andere kant van de boot bewogen. Nu zijn we ondertussen wel wat gewend, maar dit is niet de meest ideale omstandigheid. Voor mij was slapen dan ook een regelrechte ramp. Fred heeft nergens last van heeft, die slaapt altijd en overal. Je lichaam is continu in beweging en zou je hier nu ook nog eens wat van afvallen, dan was het mooi meegenomen, maar zelfs dat niet!

Toch houden we het nog 4 dagen vol en dan besluiten we om naar de volgende ankerplek te gaan, Valle Gran Rey aan de westkant van La Gomera.
 

2017-10-19 Santiago - Valle Gran Rey, La Gomera
Vandaag is het nog geen 10 zeemijl varen, dus doen we het rustig aan. Het is mooi weer en bij ons vertrek zien we achter ons de Teide van Tenerife. We varen van het zuiden naar de westkant van het eiland en zien dat de kust er hier al veel kaler uit ziet. Rond het middaguur passeren we een grote rots die voor de kust ligt. Hier achter ligt het stadje Valle Gran Rey en de baai van Agaga, waar we voor anker zullen gaan. Er liggen al een aantal  zeilbootjes in de baai en we ankeren tussen twee andere boten in.  

Valle Gran Rey (vallei van de grote koning)
Het langgerekte dal van wordt omgeven door vrijwel loodrechte rotswanden. Met trots wordt het plaatsje door de lokale bevolking omschreven als het mooiste gedeelte van het eiland. Op de talrijke terrasvormige akkers groeien palm- en andere tropische vruchtbomen en rond de monding van de Barranco; de kloof die op zee uitkomt, bevinden zich uitgestrekte -bananenplantages. In de diverse plaatsjes en gehuchten in de Valle Gran Rey wonen ongeveer 5000 mensen. Het dorp ligt met zijn vele steegjes en witte huizen schilderachtig tegen de rotswand aan, maar de huizen zijn hier vaak alleen te voet en via steile trappen met kinderhoofdjes te bereiken. De tuinen staan vol fruitbomen met mango's, papaja's en mispels. In de smalle steegjes beneden in het dorp zijn een paar restaurants, cafés en boetiekjes, maar verder is het hier erg rustig. Het dorp is wel erg gericht op Duitsers, vele winkeliers spreken je meteen aan in het Duits, wat wij als Nederlanders natuurlijk wel een tikkie irritant vinden. Er heerst een beetje “Hippie-achtige” sfeer in het dorpje, je ziet mensen met dreadlocks, in kleurige lange gewaden en blootvoets lopen, muziek maken en sieraden verkopen in kleine boetiekjes. Er zijn een aantal minisupermarktjes, maar er is ook Spar supermarkt (Avenue El Llano) ongeveer 400 meter vanaf de haven, waar we alles kunnen krijgen.

Tussen de middag eten we een keer bij het pizza-restaurant “Sal & Piementa”(ook aan de Avenue El Llano), waar we een heerlijke pizza krijgen. Ik bestelde een zogenaamde Calzone (dubbelgevouwen pizza) met tonijn en andere ingrediënten die behoorlijk groot is. Fred neemt een “gewone” pizza en krijgt een pizza die niet eens op het, toch al, grote bord past. Het is voor het eerst dat Fred zijn eten niet op krijgt en zelfs de helft laat staan. We vragen of de ober deze mee kan geven, wat geen blijkbaar heel normaal is. Het is natuurlijk niet zo slim van deze eigenaar dat hij de pizza’s zo groot maakt. Voor dezelfde prijs had hij ook een veel kleinere kunnen serveren. Hij is een dief van zijn eigen portemonnee op deze manier. Met een veel te volle buik rollen we de heuvel af naar de dinghy en dezelfde avond eten we de andere helft op.

Haven
Er bevindt zich een grote betonnen kade waar de grote veerboten aanleggen, wat wel erg jammer is, maar onvermijdelijk. Ze zorgen niet alleen voor grote golven, waardoor nog kleinere zeilbootjes behoorlijk liggen te rollen, maar ook voor de nodige geluidsoverlast. De generatoren van deze boten blijven de hele nacht draaien, waardoor je een permanent gebrom hoort. Op een dag komt er een nog grotere boot “Armas” de haven binnen gevaren. Hierbij vergeleken lijkt de veerboot van Fred Olsen een klein bootje. Met veel getoeter, kanonschoten en vuurwerk legt de boot aan. Beetje overdreven vinden we, maar later begrijpen we dat dit de eerste keer is dat Armas naar Valle Gran Rey toe kwam.

Het kleine haventje heeft gelukkig nog de authentieke sfeer met vele kleine gekleurde vissersbootjes die aan moorings en op de helling liggen. Er naast ligt een klein strandje met donker zwart zand. Bij het haventje is een restaurantje “Cofradia de Pescadores” waar de lokale bevolking komt eten. Dat is voor ons altijd een teken is dat het eten goed moet zijn en vaak ook niet zo duur! Je krijgt hier verse vis met salade en een flesje wijn voor een zeer goede prijs. We bestelde een klein voorgerechtje, maar dit bleek al zoveel te zijn dat we moeite hadden om ons hoofdgerecht op te eten. Je hebt hier een mooi uitzicht over het haventje en de baai waar alle zeilboten voor anker liggen.

Wat hebben we zoals gedaan
Uiteraard gaan we met de dinghy naar de kant om het dorpje te bekijken en boodschapjes te doen.
De buitenboord motor hebben we op de Canarische eilanden nog niet gebruikt. Fred krijgt met heel veel moeite de motor aan, maar hij gaat net zo snel weer uit. We balen, want de BB-motor heeft in Las Palmas net een servicebeurt gehad. Dat wordt roeien naar de haven, maar gelukkig krijgen we op de terugweg een sleepje van onze Franse buren. Zij hebben een kleine dinghy, zeker de helft qua grootte dan die van ons, maar met wat moeite lukt het ze om ons naar de boot te slepen.
De dag daarna gaat Fred maar zelf aan de slag om de carburator van de BB-motor schoon te maken. Even later liggen er allerlei onderdelen op de kuiptafel. Maar……………..het lukt. Alles is schoon en weer in elkaar gezet en hij loopt weer als een zonnetje. Wat ze nu aan servicebeurt hebben gedaan in Las Palmas blijft voor ons een raadsel. In het vervolg doen we het wel zelf!

Op één van de dagen gaan we naar het dorpje, leggen we naast de andere kleine bootjes op de helling. Bij onze terugkomst zie ik een rog, van zeker één meter groot, langzaam door het water glijden. Fantastisch gezicht! Verder hebben we bij onze ankerplaats niet zoveel vissen gezien, hoewel ze er wel moeten zijn.
Ook in deze baai geven we toe aan onze luiheid, beetje zwemmen, Paddle boarden en lezen. Om ons heen varen af en toe wat kanovaarders en soms zien we een toeristische glazenbodem boot voorbij komen.

Ontmoetingen
Er liggen een aantal boten in de baai, waaronder een stel Nederlanders, Fransen en Duitsers. We ontmoeten een leuk jong stel, Hans en Roos van de SY Vagebond. Zij zijn dit jaar vertrokken uit Nederland om de wereld te verkennen. Wanneer ze langsvaren met hun dinghy houden ze bij onze boot even stil en maken een praatje. Niet veel later komen ze aan boord en worden de nodige ervaringen uitgewisseld. Altijd gezellig om andere zeilers te ontmoeten. De volgende dag gaan zij een dagje op stap met de bus om te gaan wandelen over het mooie eiland. We krijgen een WhatsApp of we hun boot in de gaten willen houden i.v.m. de misschien toenemende wind. Uiteraard is dit geen probleem, zoiets is heel gebruikelijk onder zeilers. Gelukkig verloopt de dag zonder problemen en bij hun terugkomst gaan we nog even bij hun een borreltje doen. We gaan allebei naar het volgende eiland La Palma, maar zij gaan naar een andere haven toe. Wellicht komen we elkaar nog wel een keer tegen, we houden contact via WhatsApp.

Anker
Het water is helder, waardoor we goed kunnen zien dat ons anker op zijn kantje ligt. We hebben 50 meter ketting uit, voldoende afstand tussen de kant en andere boten. Maar er zijn altijd boten, Franse zijn hier erg goed in, die boven op je lip voor anker gaan. Maar ditmaal is het een klein Duits bootje die, naar onze mening, veel te dichtbij gaat liggen. We houden de boel goed in de gaten, zeker wanneer de wind draait en we geheel om ons anker heen draaien. Met mijn Paddle board roei ik regelmatig even langs ons ankerbolletje om te controleren hoe het anker ligt. Normaal gesproken ligt dit bolletje zichtbaar op het water, maar deze keer is hij net onder het wateroppervlak verdwenen. Op een nacht zijn we hem zelfs helemaal kwijt en later blijkt dat hij onder onze boot verdwenen is en klem zit bij ons roer. Fred duikt het water in en snijdt het touw door met een mes.