| Datum: | 11-04-2017 Weekje naar Nederland | | | | Nog even douchen, ontbijten, de laatste dingen in de koffer doen en ik ben klaar voor vertrek. Fred brengt me naar de taxi. Een laatste kus, een zwaai en ik ben op weg naar de luchthaven. Met een raar gevoel zit ik in de taxi, het is lang geleden dat Fred en ik zonder elkaar geweest zijn. Ik ben ruimschoots op tijd en loop meteen door naar de douane. Daar gaat het niet zo soepel, ben ik even vergeten dat alle elektronica apart in een apart bakje gelegd moet worden, zucht! Wederom door de scanner! Bovendien ging het poortje 3x piepen, moet ik ook nog gefouilleerd worden en dan blijkt dat het piepen door mijn beugel BH komt, zucht! Wil ik daarna doorlopen, word ik tegen gehouden en moet ik ook nog even op drugs getest worden. Ze halen een strookje langs mijn handen, rugzak en koffer, na controle mag ik eindelijk doorlopen. Goed begin! Daarna stop ik alles wat ik nodig heb onderweg in mijn rugzak en doe de koffer met de cijfercode op slot. Ik moet nog een klein uurtje wachten totdat de gate bekend is en koop een broodje en een flesje water. Op dat moment wil ik nog iets in mijn koffer stoppen en krijg het cijferslot met geen mogelijkheid open. Het kon niet aan de code liggen, die had ik toch echt goed. Ik probeer de meest voor de hand liggende cijfercombinaties in de buurt, maar geen enkele doet het. Het zweet breekt me al uit. Zit ik hier op een bankje, met voor mijn gevoel een knalrood hoofd, te proberen een koffer open te krijgen. Straks denken mensen nog dat ik deze gestolen heb en hem nu probeer open te krijgen. Zal je net zien dat ik in Amsterdam er uit gepikt wordt voor controle en dan kan ik niet eens aantonen dat deze koffer van mij is! Ik leg aan een dame bij een balie uit wat er is gebeurd en vraag of dit een probleem zou kunnen zijn. Volgens haar niet. Achteraf blijkt dat elke luchthaven dit soort koffers altijd open kunnen krijgen, zonder het stuk te maken! Ik heb een XL stoel geboekt bij de nooduitgang van de vleugel. Het blijkt dat ik 3 stoelen voor mij alleen heb. Van de steward mag ik mijn koffer naast me leggen om te proberen het slot open te krijgen. De vlucht duurt ruim 4 uur, dus vervelen zal ik mij nu niet! Na een hopeloos aantal pogingen springt het cijferslot open. ZUCHT! De koffer doe ik dus nooit meer op slot! De rest van de vlucht verloopt gelukkig rustig. Laat dit geen voorbode zijn voor de rest van de week! Later blijkt dat door een beweging van de koffer (draaien van de wieltjes) het cijferslot waarschijnlijk anders ingesteld is. We landen een half uur vroeger dan gepland, wat meteen mooi uitkomt. Ik wil mijn mobiel weer aanzetten en ben ik mijn nieuwe pincode van het Spaanse simkaartje vergeten. Sukkel die ik ben! Na 3 pogingen wordt deze geblokt en heb ik de Puk code nodig en die heb ik natuurlijk niet bij me! Dan wil ik mijn Spaanse simkaartje uit mijn mobiel halen, maar krijg mijn mobiel niet open. Ik schiet een willekeurige man aan die me wel wil helpen. Gelukt, nu kan ik tenminste weer bellen met mijn Nederlandse simkaartje.
Mijn beide kinderen wonen in Amsterdam en wanneer ik door de uitgang wandel staan mijn Steven (mijn oudste zoon), Mylene (schoondochter) en mijn kleindochter Bobby al op mij te wachten. Bobby heeft een echte Hollandse ballon met welkom erop in haar handen. Wat is dat leuk en zo fijn om ze weer even lekker vast te kunnen houden! Vanavond zie ik mijn jongste zoon Vincent met zijn vriendin Qin. Ik ga volop genieten van deze dagen.
Tijdens mijn rondje Nederland probeer ik zoveel mogelijk familie en vrienden te zien. Natuurlijk kan ik niet bij iedereen langs gaan, daar is de tijd te kort voor. Wellicht de volgende keer!
Het valt me wel meteen op hoe druk het is in Amsterdam, maar misschien ben ik dit wel een beetje ontwend. Goed dat ik een spijkerbroek en warme trui aan heb gedaan, want het is echt koud in Nederland. Volgens het nieuws is het zelfs kouder dan het was met Kerst! Het wordt een druk weekje waarin ik veelvuldig gebruik zal maken van taxi’s en het openbaar vervoer. Gelukkig heb ik nog de OV-chipkaart en is het een kwestie van deze opladen. Mijn rondje in 7 dagen: Amsterdam - Leiden - Den Haag - Leiden - Zaandam - Hoorn - Amsterdam - Arrecife. Niet iedereen is op de hoogte van mijn komst naar Nederland en daardoor kan ik een aantal van mijn beste vriendinnen heerlijk verrassen. Alleen hun wederzijdse echtgenoten zijn op de hoogte. Niets leukers dan een stel verbaasde koppen te zien wanneer je ineens voor hun neus staat.
Hoe is deze week verlopen?
Warm onthaalt, geknuffeld, bij gepraat, gelachen, gehuild, ontspannen voor de open haard en een leuke film, veel gepraat, naar de speeltuin met mijn kleindochter Bobby, Engelse drop voor Fred, kaas en kleding gekocht. Genoten van lekkere maaltijden en heerlijke Paasontbijtjes. Ik heb mezelf verwend met boterhammen met vruchtenhagelslag, een TomPoes en allerlei andere lekkere dingen. Hierdoor ben zeker een paar kilo aangekomen, maar het was de moeite waard. Het is bijna een jaar geleden dat we uit Nederland vertrokken zijn, maar wanneer ik op de bank bij familie en vrienden zit, lijkt het alsof ik daar net nog geweest ben. Alles voelt vertrouwd. Aan de andere kant kijk ik naar het platte, groene landschap wanneer ik in de trein zit en voel me bijna een toerist in “eigen“ land. Wat wel een dingetje blijft, is het elke keer weer opnieuw afscheid moeten nemen van familie en vrienden! Dat is de keerzijde van onze manier van leven.
Dan is de tijd om naar “huis” te gaan. De taxi brengt me in alle vroegte, om 5:00 s ’morgens, naar Schiphol. Deze keer gaat alles moeiteloos en niet veel later zit ik op bijna de zelfde plek in het vliegtuig terug naar Arrecife (Lanzarote). Zodra we geland zijn stuur ik Fred een berichtje dat ik er aan kom en bij de Marina staat hij me al op te wachten. We zijn zo blij om elkaar weer te zien! Voor mij was het minder moeilijk, ik werd een beetje geleefd, maar voor Fred was het vreemd om een weekje zonder mij te zijn. Moe van deze toch best wel intensieve week, keer ik zeer tevreden terug op de boot.
Hoe het met Fred gegaan is, kun je in een volgend blog lezen.
---------- | |
| | | 4-05-2017, reactie van Ludmilla | ik heb waarschijnlijk zelden zó verbouswereerd (en ontroerd) gekeken als toen jij ineens voor de deur stond! Sneaky geregeld met Ronald, boefje! Het was heerlijk om je weer te zien.
kusje
|
| | | ---------- |
<< Terug >>
|
Blogdetails
