Javascript staat uit. Voor een optimale werking moet Javascript worden ingeschakeld.

SailingPegasus.nl - Zeilen met de Pegasus - Blogdetails
Datum: 7-01-2017    Sale en Rabat, Marokko Deel 2
 Het heeft even geduurd, maar hier is dan weer een blog.We zijn al bijna 2 maanden in Marokko en hebben het nodige beleefd.
In deze blog iets meer praktische informatie, dit kan voor andere zeilers wel nuttig zijn.
 
Mobiel en internet
In elk nieuw land proberen we weer een simkaartje te kopen voor internet, bij voorkeur 4G. We denken dat “Maroc Telecom” de beste keuze is. In Rabat een zaak opgezocht en met enige moeite een simkaartje gekocht. Want het is toch lastig dat wij de Franse taal zo slecht beheersen en ze hier erg weinig Engels spreken. Zelfs met behulp van Google translate blijft het een lastige zaak. Maar goed uiteindelijk is het dat toch weer gelukt! Voor 15 DH (per stuk) kopen we simkaartje voor internet. Helaas blijkt hier maar weinig MB op te staan, waardoor we heel snel opwaardeer kaartjes moeten kopen. De opwaardeerkaartjes kosten 50 DH voor 5 GB en zijn te koop bij elke winkel van Maroc Telecom. Met tramlijn 1 naar Station van Salé (Gare de Salé) of bij het winkelcentrum “Marjane” (uitstappen bij het eindpunt “Hay Karima”).

Het vervoer
Je kunt hier kiezen uit de tram, taxi, bus of auto huren.
Tram
Is zeer goedkoop, slechts 6 DH (€ 0,60) per ritje. Wanneer je langer in Rabat/Salé blijft loont het zeker de moeite om een maandabonnement te nemen, dit kost je 250 DH (€ 25,00). Maar voordat je weet waar je een abonnement kunt kopen, ben je zo een dag verder. Je neemt tramlijn 1 naar Rabat, uitstappen bij halte “Place Al Joulane” en vervolgens loop je naar het kantoor van de “Tram-Way” in de Rue Mohamed Errifai (later bleek er ook een kantoor bij het station “Gare de Salé” te zijn).
We moeten een formulier invullen, paspoorten laten zien en pasfoto’s inleveren. Maar laten we die nu net niet hebben! Het is dus een aanrader om extra pasfoto’s mee te nemen voor dit soort gelegenheden. Wij dus zoek naar een fotograaf. Gelukkig treffen we op straat iemand aan die Engels spreekt en ons helemaal meeneemt naar een fotozaak. Beneden in een grote muffe kelder, waar kleden aan de wand hangen en diverse afbeeldingen, worden de pasfoto’s gemaakt. Niet veel later hebben we ieder een setje van 8 foto’s voor 60 DH (€ 6,00). Terug bij het tramkantoor kregen we na 15 minuten wachten een tramabonnement waarop we alleen onze naam konden herkennen. Nu kunnen we een hele maand onbeperkt reizen met de tram! De tramlijn blijkt nog geen 5 jaar oud te zijn en ziet er uit als nieuw. Hij is schoon en er is hier totaal geen sprake van graffiti. Naast de tramchauffeur is er altijd minimaal één controleur aan boord, welke veelvuldig controleert. De mensen zijn erg beleefd in de tram en staan op voor mindervaliden, moeders of ouderen. Zo niet, dan wijst de tramcontroleur ze hier wel even op. Met regelmaat staan mensen ook voor ons op, wanneer we allebei met een volle rugzak terugkomen van b.v. de supermarkt. We hebben slechts één incidentje meegemaakt in een tram. Er ontstond een ruzie die gepaard ging met veel geschreeuw en ook vielen er enkele raken klappen. Maar al met al is het een goede manier om je te verplaatsen. Zoals het er hier toe gaat, daar kunnen we in Nederland nog een voorbeeld aan nemen.
Wanneer je de Franse taal goed beheerst, dan kun je meer informatie vinden op de website: http://www.tram-way.ma/fr. De tramlijnen en haltes zijn te vinden op: http://www.tram-way.ma/fr/plan-de-lignes/carte-interactive/.
Taxi
Taxi’s rijden hier in overvloed en in verschillende kleuren. Het was wel even puzzelen welk kleur taxi je waarvoor kunt nemen, maar uiteindelijk weten we het.
Witte taxi’s, mogen overal rijden en kun je vinden op bepaalde plekken. Daar staat dan een mannetje dat zorgt dat de taxi’s vol komen. In het bijzonder de lelijk en slecht uitziende taxi's, worden helemaal volgestouwd met wel 6 passagiers en hun bagage voordat deze taxi gaat rijden. Je betaalt dan ook aan het begin van de rit een afgesproken bedrag. Wanneer je de taxi alleen wilt hebben, moet je de lege plaatsen afkopen en betaal je iets meer voor de hele rit.
Gele taxi’s mogen alleen in Salé rijden en niet de brug over naar Rabat. Je moet zorgen dat de meter aanstaat bij vertrek en deze goed in de gaten blijven houden. Ook dan is het belangrijk dat je van te voren weet waar je heen moet en ongeveer een prijs van de taxichauffeur hoort. Is dit teveel, kun je altijd onderhandelen en anders stap je uit en neemt een volgende.
Blauwe taxi’s mogen alleen in Rabat rijden en zijn verder hetzelfde als de gele.
Waar moet je opletten? Dat de meter altijd aanstaat. Spreek duidelijk van te voren een bedrag af. Probeer de route in de gaten te houden, sommige willen namelijk nog weleens een “omweggetje” maken.
Bussen
Daar hebben wij ons maar niet aan gewaagd, want deze zien er zo slecht en onbetrouwbaar uit. De meeste bussen zitten vol met deuken en gaten, deuren die niet goed sluiten en rijden vaak rond met gesneuvelde ruiten en soms zijn de ruiten helemaal afwezig!
Auto huren
Dat is een verhaal op zich, hier vertel ik later meer over.
 
Supermarkten
Uit blogs van andere zeilers hadden we begrepen dat er geen supermarkt in de buurt zou zijn en weinig te koop in de buurt.
Maar onze ervaring is toch anders. Je kunt vers brood, zeer goed fruit en groente e.d. vlakbij in de Medina kopen. Verder is er in Salé een supermarkt “Carrefour”, hiervoor neem je de gele taxi, kost ongeveer 20 DH (€ 2,00). Op de terugweg betaal je dan iets meer 23 DH (€ 2,30) want dat is voor de tassen die in de achterbak gaan. Omdat we in een Islamitisch land zijn, waar geen alcohol gedronken wordt, kun je dit ook niet zomaar kopen in de supermarkt. Slijterijen zijn er niet te vinden. Maar blijkbaar wordt er meer gedronken dan men wil laten geloven. Aan de buitenkant van de Carrefour supermarkt, redelijk verstopt, is er een aparte ingang die je door een soort van doolhof naar een magazijn leidt. Hier kun je alle drank krijgen die je maar wil. Wij vonden al dat het zo druk was in die hoek op de parkeerplaats, maar nu weten we waarom!
Er is shoppingmall “Marjane”, met een hele grote supermarkt. Hiervoor neem je de tramlijn 1 tot eindpunt “Hay Karima”. Hier kun je echt alles krijgen op food en non-food gebied. Wat wel apart is dat er naast de supermarkt een kleine ruimte als gebedsruimte is ingericht, waar de mensen rustig kunnen bidden.
In Rabat heb je ook een “Carrefour”, deze is veel kleiner, maar dan kun je heen en terug met de tramlijn 2 en stap je uit bij de halte “Bab El Had”. Op de hoek van de straat zit een leuk restaurant waar je heerlijk kunt theedrinken en een hapje kunt eten. Hier zijn we al verschillende keren geweest en worden nu zelfs herkent.
 Ook is er een “Super shoppingmall” in Rabat, daarvoor moet je vanaf het eindpunt van tramlijn 2 een taxi nemen. Hier vind je winkels met luxe goederen met bij behorende Europese prijzen. Wij vonden het niet echt de moeite waard en zonde van de tijd. Toen wij de taxi van shoppingmall terug naar tram namen, zat er al een passagier in de taxi. We reden langs de tramlijn en stapten gelijk met de andere passagier uit. Wij moesten de dubbele prijs betalen en dat hebben we geweigerd en betaalde het bedrag wat op de meter stond. Beetje geschreeuw van de chauffeur, maar daar trokken we ons weinig van aan. Omdat we buitenlanders zijn, dacht hij ons even op te kunnen lichten. Maar dan heeft hij toch echt de verkeerde te pakken!
 
Gezondheidszorg
Vanwege mijn diabetes (gelukkig type 2) is het verstandig dat ik één maal per jaar een wat uitgebreider bloedonderzoek laat doen. Mijn bloeddruk kan ik gelukkig zelf meten aan boord en ook in geval van nood mijn suikerniveau. Verder wil ik graag dat een arts nog even naar mijn rug kijkt i.v.m. de hernia die ze in Portugal hebben geconstateerd. Ook willen we allebei graag een booster vaccinatie tegen Rabiës, zodat we dan weer voor 5 jaar onder de pannen zijn. Vandaar dat we op zoek gaan naar een goed ziekenhuis of een goede privé kliniek.
In Salé en Rabat zijn een aantal ziekenhuizen en klinieken, maar voor een buitenlander is het moeilijk te bepalen welke nu goed genoeg zijn. Zo komen we met behulp van en internet er achter dat we het beste naar één van de rijkere wijken in Rabat kunnen gaan. In de wijk “Agdal” bevinden zich een tweetal klinieken waarvan we hopen dat deze geschikt zullen zijn. Ik schrijf beide klinieken een email (in het Engels) met daarin de vraag of ik voor een medische “check-up” bij hun terecht kan. Hierop heb ik nooit een antwoord gekregen. Onze keuze valt voor de Clinique Agdal, http://www.clinique-agdal.com, en we gaan er maar op goed geluk heen. Bij aankomst ziet de buitenkant er redelijk uit, maar bij binnenkomst zien we heel veel bordjes met onleesbare tekens en is het even zoeken naar een balie waar we de vraag neer kunnen leggen. De dame achter de balie proberen we duidelijk te maken waarvoor we graag een arts willen spreken. Het gesprek verloopt wat moeizaam, waardoor we betwijfelen of ze wel helemaal begrepen heeft. We krijgen te horen dat het vandaag en morgen een feestdag is en dat we over 2 dagen een nummer moeten bellen om een afspraak met een arts te kunnen maken. Ze krabbelt het telefoonnummer op een afgescheurd stukje papier en rijkt het ons aan. Daar moeten we het dan maar even mee doen. Het gaat er hier wel iets anders aan toe dan wat we gewend zijn in Nederland. Voor een booster vaccinatie moeten we bij het “Instituut national d'hygiène” zijn. Maar een adres heeft de dame niet, dat moeten we zelf maar uitzoeken!
 
Buitengekomen zien we naast de kliniek een laboratorium en gaan ook hier maar weer op goed geluk naar binnen. Gelukkig, de dame achter de balie spreekt Engels en begrijpt dat ik een urine en bloedonderzoek wil laten doen om een aantal zaken betreffende mijn diabetes te laten controleren. Gelukkig weet ik precies wat er gecontroleerd moet worden en met behulp van internet heb ik de medische kreten in het Frans vertaald en overhandig haar het lijstje. We spreken af dat we de volgende dag terugkomen om mijn ochtendurine in te leveren en bloed te laten prikken. De volgende ochtend komen we terug en worden netjes geholpen. Alles wordt zorgvuldig voorzien van mijn naam en we kunnen dezelfde middag al de uitslag ophalen. Dat is tenminste nog eens snel! Het is wel meteen afrekenen, maar dat is daarna verder voor mijn verzekering. De uitslag stuur ik vervolgens door naar mijn verpleegkundige in Nederland voor controle. Gelukkig blijkt alles verder oké te zijn.
 
Nu zou ik alleen nog naar een arts moeten voor de controle van mijn rug. Maar gezien onze ervaring bij de balie van de kliniek is mijn vertrouwen in het ziekenhuis enigszins gedaald. Het gaat op zich al een stuk beter met mijn rug, moet wel blijven opletten, maar het is goed te doen. Ik wacht nog maar even!
 
Blijft over de booster voor de Rabiës vaccinatie. We komen via internet achter het adres van het “Institut national d'hygiène” en gaan hier met de tram naar toe. Ze zijn gesloten……..alweer vanwege een feestdag! Bij een nieuwe poging blijken we hier niet te moeten zijn, maar bij “Bureau municipal d’hygiène Rabat”, een kantoor vlakbij de Medina. “Maar een adres heeft de man niet voor ons alleen een vage aanwijzing dat het in de wijk Bab Lhad is. Het zit is echt niet mee! Daar gaan we weer, lopen terug naar de tram op weg naar de Medina. Na wat zoeken vinden we een bord boven een poort in de muur van de Medina. Fred en ik kijken elkaar aan met een blik van verstandhouding…………als dit het is, dan betwijfel ik of we hier onze vaccinaties wel zullen laten doen!

We gaan door de poort en een mannetje op een stoeltje verwijst ons naar een mini kantoortje ergens in het nogal vervallen gebouw. Daar zitten twee vrolijk babbelende dames achter een oud bureautje en op de kast staat een bakje met enkele injectienaalden erin. Het woord hygiënisch is nu niet het eerste woord wat bij ons opkomt! We laten ons medisch paspoort zien en met de vertaalapp van Google translate, proberen we duidelijk te maken wat de bedoeling is. Het wordt wel begrepen, maar volgens de dames en ons medisch paspoort mag deze vaccinatie pas in januari 2017 gegeven worden en niet eerder. Gelukkig, denken we, want hier laten we dat dus echt niet doen! Volgende keer zullen we dan ook zeker onze eigen naalden meenemen, dat is een stuk veiliger! Vriendelijk glimlachend verlaten we het kantoortje! Dan maar geen booster, moeten we ons vaker laten inenten, i.p.v. over 5 jaar pas. Jammer dan!
 
Post
Verzenden
Voor Ingrid (zus van Fred) haar verjaardag willen we een pakje opsturen. We hebben alles mooi ingepakt, de doos verpakt in een oude zeekaart, adres erop en klaar is Kees! Op naar het postkantoor! Daar aangekomen worden we meteen apart gehouden, moeten een formulier invullen en het pakje moet open gemaakt worden verteld de man. Even later komt de man van de douane erbij en neemt het pakje over. Hij is een beetje chagrijnig (zou ik ook zijn wanneer ik elke dag het zelfde verhaal moet afdraaien) en begint nogal ruw het pakje open te maken.
Ik zit me steeds meer op te vreten van ergernis en probeer hem uit te leggen dat het cadeautjes (blikjes vis en mooie verpakking) zijn en dat een deel nogal fragile is! Alles moet er uit en zelf de verpakking van de cadeautjes wordt open gemaakt. Elk pakje wordt van alle kanten bekeken en heen en weer geschud. Of we weet ik niet wat voor drugs willen versturen naar Nederland! Uiteindelijk wordt alles weer terug gedaan in de doos en deze wordt met meters douane plakband helemaal van top tot teen dicht geplakt. Eén voordeel heeft het wel, Ingrid krijgt een bijzonder pakje thuis gestuurd!
Ontvangen
We zullen enige tijd in Salé verblijven en dat is dan ook meteen een goede gelegenheid om post en pakketjes te kunnen ontvangen. Het adres van de Marina geven we door aan familie en vrienden. Er worden ook nog enkele onderdelen besteld in Nederland en Ingrid zal zorg dragen voor verzenden naar ons toe. Na dagen van wachten komen er dan eindelijk druppelsgewijs wat brieven binnen bij de Marina. Behalve het feit dat ze er wel heel lang over doen is dat geen enkel probleem. Maar wat de pakketjes betreft…………………….. dat gaat uiteraard weer niet zonder slag of stoot.
 
Het eerste pakketje (van zeer goede vriendin).
We ontvangen bij de Marine een briefje van een postkantoor dat er een pakketje bij aangekomen is, welke we moeten ophalen bij het postkantoor in Salé. Omdat we op dat moment nog niet precies waar we heen moeten, bied één van de mensen van de Marina heel vriendelijk aan om ons te brengen met zijn auto. Gelukkig maar, want anders hadden we het niet zo gauw gevonden.
We moeten naast het postkantoor (aan de linkerkant) door een hek heen. Hier bevindt zich het gedeelte waar de douane alle buitenlandse pakjes binnen krijgen. We geven het formulier en onze paspoorten aan de man achter de balie en hij gaat op zoek naar ons pakje. Even later komt hij terug en ik kan plaatsnemen aan een tafel waar hij zorgvuldig het pakje open maakt en bekijkt. Ik leg in mijn beste Frans uit dat het om cadeautjes gaat voor de Kerst. Oké geen probleem! De douane man krabbelt wat op het formuliertje, doet alles terug in de doos en plakt de doos weer zorgvuldig dicht met douane tape. Vervolgens overhandigd hij het pakketje en het formulier aan een postbeambte die maar 5 meter verderop achter de balie zit. Nu moeten we in de rij gaan staan om van deze postbeambte het pakje te ontvangen. Wederom moeten we ons paspoort laten zien, wordt weer van alles op het formuliertje gekrabbeld en dan mogen we eindelijk het pakje in ontvangst nemen. Op dat moment krijgt Fred een ingeving en vraagt of er misschien nog meer pakketjes voor ons liggen. De postbeambte dacht van wel en gaat even achter kijken om vervolgens terug te komen met een weer een pakketje. Dat scheelt ons weer een ritje denken we nog.
Het 2e pakketje
Weer aan de tafel zitten, pakje open en inhoud wordt bekeken. Dit pakketje was door Ingrid opgestuurd en hier zitten, naast de stroopwafels en zakjes drop, de bestelde onderdelen om onze gasfles met buitenlandse flessen te kunnen hervullen. Met enige moeite kunnen we uitleggen waarvoor het bestemd is. Op de doos staat namelijk een waarde vermeld (verzekeringswaarde). Doos wordt weer dichtgeplakt, er wordt iets op de achterkant van het formulier geschreven en het pakje gaat weer naar postbeambte.
Opnieuw naar de balie, zucht…………………….Paspoorten laten zien (het is dezelfde man als 5 minuten geleden) en wederom krabbelt de man van alles en nog wat op het formulier. Op de achterkant van het formulier staat een bedrag geschreven en of we maar even 404 DH (€ 40,00) willen betalen! De douane man vindt dat we invoerrechten moeten betalen over dit pakje! Wij kijken de man verbaasd aan en vragen waarom? Dit pakketje is in transit, ofwel het gaat rechtstreeks naar onze Nederlandse boot en zodoende is er geen sprake van invoerrechten! De man begrijpt het niet of liever gezegd wil het niet begrijpen. Er ontstaat een discussie tussen de postbeambte, de man van de douane, de man van de Marina en ons. Wij zijn in ieder geval niet van plan om te betalen! Vragen ook waarom het niet naar de douane van de Marina gestuurd is, maar daar krijgen we geen antwoord op. We moeten aantonen dat we met de boot zijn en papieren laten zien etc. Er moet maar iemand van de douane van de Marina mee naar het postkantoor! Ondertussen zijn we toch zeker een uurtje verder en onze chauffeur wordt steeds ongeduldiger, maar blijft vriendelijk. We moeten nu terugkomen en het pakje blijft achter!
Bij terugkomst in de Marina meteen naar de douane, onze chauffeur legt uit wat er aan de hand is en verteld dat er iemand van de douane s ’middags met ons mee zal gaan naar het postkantoor. Onze bootpapieren moeten mee en het formulier dat we ingeklaard zijn. We zijn heel blij dat we iemand bij ons hebben van de douane, want op het postkantoor blijven ze moeilijk doen. Er wordt wat heen en weer geschreeuwd, maar onze douane man laat niet over zich heen lopen. Hij neemt duidelijk een standpunt in; Geen invoerrechten betalen voor pakketjes die in transit zijn. Uiteindelijk bezwijkt de douane man van het postkantoor en kunnen we het pakketje bij de balie afhalen. Waar we voor de zoveelste keer ons paspoort moeten laten zien en het is nog steeds dezelfde man! Brrrr. Tot overmaat van ramp zegt deze postbeambte nog eens doodleuk dat we nog toch 404 DH +14,40 DH (€ 43,00) moeten betalen! Is die man nu gek of hoe zit dat! Onze de douaneman staat nu echt op springen. De douaneman van het postkantoor loopt naar de balie toe en streept het bedrag door en dan, ja eindelijk, mogen we het pakketje meenemen!
 
Dit had onze douane man ook nog niet meegemaakt. De regels zijn heel duidelijk verteld hij ons. Dit ruikt naar corruptie, puur om wat extra geld te verdienen van domme buitenlanders. Mochten er nog meer problemen zijn met pakjes, dan moeten we hem maar meteen waarschuwen. We bedanken hem zeer vriendelijk voor zijn hulp! Al met al zijn we toch weer een paar uur zoet geweest! Wij maar denken dat de bureaucratie in Nederland erg is! De overige pakketjes kunnen we gelukkig ophalen zonder enig probleem. Het pakketje met de medicatie voor Caroline wordt wel extra goed bekeken, maar wanneer er ook een dokterverklaring in het Frans door ons getoond wordt, mag dit pakket zonder verdere kosten meegenomen worden. We worden nu zelfs herkend en soort van vriendelijk begroet! Heeft het toch gewerkt dat de douane man van de Marina mee is geweest!
 
We zijn weer heel blij met alle praktisch, leuke, lekkere maar vooral lieve pakjes die ons toe gestuurd zijn. Ik ben heel blij met het mooi zelfgemaakt schilderij van mijn kleindochter Bobby! Die krijgt een ere plaatsje in de boot!
We bedanken een ieder die hieraan een bijdrage heeft geleverd!
----------
 
 
13-01-2017, reactie van Karin, White pearl
Het duurt nog een jaartje of twee voor we er zijn, maar je hebt ons alvast voorzien van hele praktische informatie. Wondere wereld. Gelukkig waren we vaker in het Arabische wereldje en herkennen veel van de gang van zaken. Geduld is een schone zaak!

 ----------
     << Terug >>