Datum: 26-06-2016    Islas Sisargas en Corme   Woensdag 22-06-2016 t/m zondag 26-06-2016 We willen zoveel mogelijk zien van de Noordwest kust van Spanje, vandaar dat we elke keer maar een klein stukje verder gaan. Tussen Cabo San Adrian (na de plaats Malpica) en Muros, liggen drie Ria’s, Corcubión, Camariñas en Corme Y Laxe. Een zeer ruwe kust, de zogenaamde “Costa Da Morte”, kust van de dood. Hij kreeg zijn naam vanwege de talloze schipbreuken die hier op de Atlantische Kust plaatsvonden en zijn razende stormen. Volgens een oude legende deden de kustbewoners bewust alle verlichting uit, zodat passerende schepen schipbreuk leidden op de dodelijke rotsen. Vervolgens deden zij zich dan tegoed aan alles wat op de kust aanspoelde. Op mooie dagen ziet het landschap er werkelijk prachtig uit, maar met plotseling opdoemende mist, die hier vaak voorkomt, kan het snel gevaarlijk worden. De vele scheepswrakken zijn hier de stille getuigen van. Het landschap heeft een ruige schoonheid en is nog onaangetast, langs de kust zijn smalle steile weggetjes met adembenemende steile kliffen, verlaten stranden en rustige Ria’s met talrijke rustige vissersdorpen.   We verlaten La Coruňa en om verder te varen via Cabo San Adrian naar het eilandje Islas Sisargas, het is ongeveer 25 mijl. Dit eiland is een natuur reservaat en wordt alleen bewoond door vogels en heeft een kleine baai waar je goed voor anker kunt liggen bij een Noordenwind. We varen de haven uit langs het schiereiland waar de “Torre De Hercules” opgebouwd is en maken een paar mooie foto’s. Het is mooi weer, maar erg weinig wind dus het wordt wederom een dagje op de motor met het grootzeil erbij. Wanneer we in de buurt komen van Islas Sisargas doemt er ineens een zee mist op, die ons niet veel later geheel opslokt. Gelukkig beschikken we over goede apparatuur om de ondieptes te zien en kunnen we met een gerust hart doorvaren. Natuurlijk blijft het wel opletten met al die rotsen hier in deze buurt. We hebben uitgerekend dat we bij laag water aan komen, waardoor we een beter beeld krijgen van de situatie bij het eiland. Zo snel als de mist kwam, neemt hij ook weer een beetje af. Zodra we de baai in varen bij het eiland zien we dat we niet de enige boot zijn, er ligt al een Franse boot voor anker. Zo, onze eerste 1000 zeemijlen van deze reis zitten erop. In deze baai bevind zich een strandje en een helling waar je de kant op kunt, bovenop het eiland ligt een vuurtorenhuis. We zijn nog lang niet van de mist af, bij vlagen zien we niet eens de kant meer en dat geeft een heel vreemd spookachtig gevoel. Omdat we zeker willen weten dat we goed vast liggen aan het anker, blijven we minstens één nacht aan boord voordat we met de dinghy naar de kant gaan. We stellen een anker alert van 50 meter in, zodat we gewaarschuwd worden wanneer het anker gaat krabben (verschuiven). Dit doen we met de WatchDog van OpenCPN. Ondanks de vlagen van zee mist, blijft het erg warm. Er vaart een vissersbootje langs met twee vissers erin die ons lachend een plastic zak met vis erin overhandigen. Fred vraagt nog wat het kost, maar nee het is echt gratis. Eén van de vissers gooit er nog even een los visje achteraan die in de kuip beland. We bedanken ze hartelijk en weg zijn ze weer. Wij eten dus vis vanavond! Het blijken een stuk of 6 makrelen te zijn, meer dan genoeg. Dat wordt vis fileren, is die cursus in Katwijk toch wel handig geweest! Ik doe mijn uiterste best, maar de vissen zijn glibberig en zoveel fileer ervaring heb ik nu ook weer niet, maar goed niet veel later liggen ze lekker te sudderen in de pan. Met een restantje brood hebben we er een zeer goede maaltijd aan. Met dank aan de vissers! In het begin is er een lichte deining, maar deze neemt gedurende de nacht zo erg toe, dat we het idee krijgen in een wasmachine beland te zijn. Hier blijven we niet nog een nacht! De volgende dag vertrekken we uit een baai waar al weer een laag zee mist omheen hangt. Wat zijn we toch blij met onze goede apparatuur! Zodra we het eiland voorbij zijn, krijgen we voldoende wind om te kunnen zeilen. We gaan lekker zeilen, al is het niet zo snel, maar zo’n 5 knp. We hebben de tijd, het is maar 16 mijl tot Corme. We gaan slechts één keer overstag om de baai van Corme te bereiken. Ook de zon laat zich weer zien en niet veel later zitten we in een korte broek in de kuip volop te genieten. Onderweg komen we een groep zeilboten van OceanPeople tegen die in drie maanden van Nederland naar de Azoren en terug willen gaan. Ze hebben dan ook veel haast, gezien het feit dat ze allemaal op de motor, sommige met zeil erbij, voorbij scheuren. Deze groep zeilt vanaf 5 juni tot en met 27 augustus heen en terug naar de Azoren en wanneer je wilt aansluiten bij deze groep kost je dat een slordige € 4500,00! Dit is niet wat je noemt relaxed zeilen!   We naderen Laxe Y Corme, we gaan naar Corme omdat deze baai beschut is bij Noorden wind. Wanneer we de pier naderen is het heel goed opletten, want ook hier liggen weer de zogenaamde mosselbanken. Van de Nederlander Peter (uit Cedeira) hebben we begrepen dat deze niet meer in gebruik zijn en dat is ook duidelijk te zien, sommige liggen helemaal scheef gezakt in het water. In de baai ligt één Engelse boot, zodat we voldoende ruimte hebben om een mooi plekje uit te zoeken. Corme is een vissersdorp gebouwd op een uitloper van een berg, met steile straatjes en 3 mooie strandjes. Het is beetje een doods dorpje, weinig tot geen toeristen en slechts enkele winkeltjes. Er is een hele kleine supermarkt waar niet veel vers te koop is, mini slagerij met uitstekende kwaliteit vlees en een bakkertje, die ons na 2 keer al herkende, kun je nagaan! We eten een keer bij “Miramar-bar”, een restaurant waar de plaatselijke bevolking ook komt eten, dan moet het wel goed zijn! Een ander keer bij “A Brinca”, waar een aardige Spanjaard in redelijk goed Engels uitleg geeft over het eten en we lekkere tapas eten bij de muziek van “Johnny Cash”. Er wordt driftig gebouwd aan een aantal appartementen complexen, speciaal bestemd voor toeristen, echter ziet het er naar uit dat dit nog wel enige tijd zal duren voordat het bewoonbaar is. Bij de boulevard met mooie groene palmbomen, zien we een aantal muurschilderingen met de tekst “Costa da Morte”. We zien weer enkele dolfijnen in de baai zwemmen. In de haven ligt slechts één grote vissersboot en een aantal kleinere bootjes. De baai is rustig en dus perfect voor ons.   Overdag zien we dat jongeren bezig zijn, op het strandje, om alles wat maar enigszins brandbaar is op te stapelen tot één grote berg. Dit is ter ere van de “Nacht van San Juan”, om het begin van de zomer te vieren en wordt ontstoken rond 12 uur s ’nachts. In de volgende dagen komen er steeds meer boten bij, maar die blijven slechts één dagje liggen. Uiteindelijk zijn wij nog de enige boot, had dit ons niet een beetje moeten waarschuwen? Want niet lang daarna begint het hier steeds meer te waaien met grotere golven en zien/voelen we het anker langzaam verschuiven. Op het moment dat we bijna tegen een mosselbank aankomen is het de hoogste tijd om onze boot te gaan verleggen. We halen het anker op en varen een rondje en proberen opnieuw voor anker te gaan. De wind komt nog steeds uit het Noord-NoordOost, dus liggen we hier theoretisch best beschut. Na een aantal keren geprobeerd te hebben om te ankeren, het anker kreeg totaal geen grip meer en we dreven elke keer naar de mosselbanken toe. Vertrekken uit deze baai met deze wind is geen optie, zeker niet omdat de voorspellingen zijn dat de wind de komende dagen alleen nog maar toe zal nemen. Ook is het al aan het einde van de middag en we willen nooit in de nacht op een onbekende plek aankomen. We hakken de knoop dus door, we varen naar de kade toe, ondanks dat we daar officieel niet mogen liggen, maar nood breekt wet. De wind blaast ons naar de hoge kade toe, dus alle stootwillen hangen we aan die kant, even later liggen we vast tegen de kade. Doordat er meer dan twee meter hoogte verschil is tussen hoog en laag water, moeten we elke 2 uur de lijnen naar de kant toe verstellen, dat breekt onze nachtrust aardig. Maar wat zijn we blij dat we nu gebruik kunnen maken van de tuinslag rondom het touw, dat scheelt enorm veel gepiep! De wind neemt toe tot 26 knopen (6) en de golven beuken tegen de boot. Duidelijk niet de meest ideale plek, maar voor nu de beste, maar zal over 2 dagen afnemen en dan vertrekken we naar een volgende plek. Na een redelijk gebroken nacht, haalt Fred vers brood bij de bakker, welke we even later lekker oppeuzelen met een vers gekookt eitje, dat maakt weer heel wat goed. Het weer ziet er zonniger uit, maar de wind is nog redelijk veel. Na de middag wandelen het dorpje nog even in om te lunchen, de rest van de tijd zitten we maar even uit, morgen gaan we weer verder! ----------     1-07-2016, reactie van Aad Oei, een vismaaltijd.... Je weet toch hoe Fred denkt over graten? :-)   4-07-2016, reactie van Rene Schwab Als ik het goed zie, zitten jullie weer op zee. Wanneer volgt 'de grote oversteek' of is de route nog via via? Andere vraag die me bezighoudt: Komen jullie behalve het nuttigen van tapasjes en vismaaltijden alsook het inslaan van voldoende gas, nog aan werken toe, of is het een en al luilekkerland? Groet, René   4-07-2016, reactie van Fred René, is wel grappig dat je dat zegt. Juist in Corme crashte één van de internetservers. Het hele weekend ben ik bezig geweest om iedereen over te zetten op de reserve internetserver. Het eerste weekend in juli zijn de klanten weer teruggezet naar een gloednieuwe server. Al met al heel veel uren werk!!   ----------      << Terug >>

- Websitebouw: GIOP bv - Engelse vertaling Ludmilla/Odette -